Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Στις σχέσεις με τη Ρωσία και εκτιμήσεις για την πολιτιστική και ψυχολογική της κατάσταση, η Δύση κάνει από χρόνια τώρα ένα σοβαρό λάθος. Προσεγγίζει τη ρωσική πραγματικότητα με βάση τα δικά της αξιακά κριτήρια και προσπαθεί να ερμηνεύσει γεγονότα και εξελίξεις με δυτικά ιστορικά κριτήρια.
Η Ρωσία όπως έχουν υπογραμμίσει γνωστοί και άγνωστοι στο ευρύ κοινό ιστορικοί, για ποικίλους λόγους, είναι μια ξεχωριστή ιστορική οντότητα με τις δικές της φιλοσοφικές, ψυχολογικές και εσωτερικές διεργασίες.
«Στηριζόμενη στους τρεις βασικούς της πυλώνες: τον ρωσικό εθνικισμό, τη ρωσική εκδοχή της Ορθόδοξης πίστης και τον εγγενή απολυταρχισμό, η Ρωσία πορεύτηκε και πορεύεται στους αιώνες, προσπαθώντας να συνδυάσει τη σαγήνη που ασκεί επάνω της ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και την ορμέφυτη ροπή της προς την ασιατική σκληρότητα.
Αυτή η δισυπόστατη φύση της, αυτός ο εσωτερικός διχασμός, αυτή η διττή διάσταση στη λειτουργία της, αποτελεί το κεντρικό υπαρξιακό πρόβλημα του ρωσικού πολιτισμού. Κάθε φορά που η Ρωσία αυτοκαταστρέφεται, νιώθει την ανάγκη να προσεγγίσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και να δανειστεί από αυτόν βέλτιστες πρακτικές και θεσμούς, προκειμένου να αναλάβει δυνάμεις και να ανακάμψει στο ιστορικό προσκήνιο. Κάθε φορά, όμως, που η Ρωσία νιώθει δυνατή και γεμάτη αυτοπεποίθηση, όχι μόνο απομακρύνεται από τον δυτικό πολιτισμό, αλλά υποκύπτει στον πειρασμό να του αντιπαρατεθεί, ακόμη και διά της ισχύος των όπλων.
Έτσι, ενώ τη δεκαετία του ’90 του 20ού αιώνα, η Ρωσία προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να προσεγγίσει την Ευρώπη και τη Δύση εν γένει, γοητευμένη από την ικανότητά της να απορροφά τους κραδασμούς του συστήματος που προέρχονται από τις εσωτερικές του αντιθέσεις, με την αυγή του νέου 21ου αιώνα, καταβάλλοντας ιδιαίτερες προσπάθειες, δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις για την αναβίωση των προαναφερθέντων τριών βασικών της χαρακτηριστικών.
Η ανάληψη της ηγεσίας από τον Βλαντίμιρ Πούτιν, προϊόν συμβιβασμού ανάμεσα στην παλιά κομματική, κρατική και οικονομική νομενκλατούρα και τις μυστικές υπηρεσίες, ήταν το έναυσμα για την αναβίωση του μεγάλου, αυτοκρατορικού οράματος της Ρωσίας».
Αυτά γράφει, μεταξύ άλλων, στο μικρό αλλά περιεκτικό βιβλίο του ο Δημ. Τριανταφυλλίδης, ένας διανοούμενος γεννημένος στο Κίεβο το 1957 και βαθύς γνώστης της ρωσικής και ουκρανικής πραγματικότητας, αναφερόμενος στα αυτοκρατορικά οράματα, μιας προβληματικής γενικά χώρας.
Με την άνοδό του στην εξουσία, ο Πούτιν και το σύστημα που ο ίδιος προσωποποιεί και ενσαρκώνει, δήλωσαν ξεκάθαρα πως στόχος τους είναι η αναγόρευση της Ρωσίας σε παγκόσμιο γεωπολιτικό παίκτη, αμφισβητώντας όλες τις διευθετήσεις τόσο μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, όσο και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του λεγόμενου «σοσιαλιστικού στρατοπέδου», γεγονότα που οι ίδιοι θεωρούσαν «τη μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ού αιώνα».
Νιώθοντας πως χάρη στα έσοδα από τις εξαγωγές, η Ρωσία ξεπερνάει τις οικονομικές δυσκολίες και ανακτά μέρος της παλιάς ισχύος και κλέους, η ρωσική ηγεσία άρχισε να καταστρώνει σχέδια επανόδου στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα, αναζητώντας, παράλληλα, τη θεωρητική τεκμηρίωση των μεγαλεπήβολων σχεδίων της.
Κατά τον συγγραφέα της «Αυτοκρατορικής Νοσταλγίας της Ρωσίας» την ιδεολογική βάση αυτής της «γεωπολιτικής επιστροφής» η ρωσική ηγεσία τη βρήκε στα κείμε¬να της σχολής των Σλαβόφιλων, η οποία επί τρεις και πλέον αιώνες αποτελεί την κυρίαρχη σχολή σκέψης όχι μόνο για το κατεστημένο της Ρωσίας, αλλά και για τον λεγόμενο «βαθύ ρωσικό λαό».
Η αμφιταλάντευση μεταξύ Δύσης και Ανατολής, αυτή η μοιραία προπατορική αμαρτία του ρωσικού πολιτισμού, αυτό το προαιώνιο εμπόδιο για την ομαλή προσέγγιση της άλλης πλευράς από τη Ρωσία, λύθηκε οριστικά με την υιοθέτηση της επιλογής της ευρασιανικής προοπτικής από τη Μόσχα.
Στοχαστές που επηρεάζουν σοβαρά τον Βλαντιμίρ Πούτιν, όπως οι Αλεξάντερ Ντούνγκιν, Βαντίμ Τσιμπούρσκι (1957-2009), Λεβ Γκουμιλιον (1911-1992) και Ιβάν Ιλίν (1883-1954), έχουν πείσει τον Ρώσο πρόεδρο ότι στην Ευρασία, η Ρωσία μπορεί να αποτελέσει λύση πολιτική και στρατιωτική, απέναντι στον διαβρωτικό ανταγωνισμό της Δύσης και έναν δύσπεπτο για τους λαούς της καπιταλισμό.
Υπό αυτές τις συνθήκες, σήμερα, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ουσιαστικά η πρώτη έχει κηρύξει τον πόλεμο ενάντια στη Δύση, στον ελεύθερο κόσμο, στον πολιτισμό της ελευθερίας της επιλογής.
Η ομιλία του Βλαδίμηρου Πούτιν, με αφορμή την προσάρτηση στη Ρωσία του 15% του ουκρανικού εδάφους, δεν αφήνει κανένα απολύτως περιθώριο για παρερμηνείες. Ο Ρώσος πρόεδρος υβρίζει ανοικτά και απειλεί τη Δύση με σκληρά λόγια.
«Τα λόγια του Πούτιν (…) είναι μια θεμελιώδης κήρυξη πολέμου εναντίον της σύγχρονης Δύσης και του σύγχρονου κόσμου γενικότερα. Αυτό είναι το μανιφέστο της Παράδοσης. Δεν μπορώ να φανταστώ το βάθος των συνεπειών αυτού του γεγονότος. Ακριβώς όπως στην Παλαιά Διαθήκη, ο Δαβίδ έριξε μια σφεντόνα στον γιγάντιο Γολιάθ, έτσι είναι σήμερα. Ήταν ένας εσχατολογικός, θρησκευτικός λόγος», δήλωσε μετά την ομιλία, ο φιλόσοφος Αλεξάντερ Ντούγκιν, που είχε συμβάλει στην εκπόνησή της.
Από την πλευρά του, ο Πούτιν, αναφερόμενος στον μέγα Ρώσο θεωρητικό και απολογητή του ναζισμού Ιβάν Ιλίν, έκλεισε την ομιλία του τονίζοντας: «Και θα ήθελα να ολοκληρώσω με τα λόγια ενός αληθινού πατριώτη, του Ιβάν Ιλίν: «Αν θεωρώ τη Ρωσία πατρίδα μου, σημαίνει ότι αγαπώ σαν Ρώσος, ότι συλλογίζομαι και σκέφτομαι, τραγουδάω και μιλάω σαν Ρώσος, ότι πιστεύω στην πνευματική δύναμη του ρωσικού λαού. Το πνεύμα Του είναι το πνεύμα μου. Το πεπρωμένο του είναι το πεπρωμένο μου. Τα βάσανά Του είναι η θλίψη μου και η ευημερία της είναι η χαρά μου».
» Πίσω από αυτά τα λόγια κρύβεται μια ένδοξη πνευματική επιλογή, η οποία για περισσότερα από χίλια χρόνια ύπαρξης του ρωσικού κράτους ακολουθήθηκε από πολλές γενιές των προγόνων μας. Σήμερα, κάνουμε αυτήν την επιλογή· οι πολίτες των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ και οι κάτοικοι των περιφερειών Ζαπορίζιε και Χερσώνας έκαναν αυτή την επιλογή. Έχουν κάνει την επιλογή να είναι με τον λαό τους, να είναι με την πατρίδα τους, να μοιράζονται το πεπρωμένο τους και να είναι νικητές με αυτό».
Είναι κατάδηλο από αυτά που προηγούνται ότι η Ρωσία κομίζει στον 21ο αιώνα το μοντέλο της ασιατικής απολυταρχίας, της λατρείας της ισχύος και της επιβολής δια των όπλων των επιλογών μιας «πεφωτισμένης ηγεσίας.Ο Πούτιν παίζει ιδεολογικά και γεωπολιτικά ρέστα και για αυτόν το λόγο είναι επικίνδυνος .
Πηγή: ot.gr
