Του Διονύση Γουσέτη
Από τον κ. Kυρ. Μητσοτάκη περιμέναμε την πώληση μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων στα σούπερ μάρκετ. Την κύρωση των πρωτοκόλλων των Πρεσπών. Τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, μετά και τις ψηφιοποιήσεις που μετακύλισαν τη δουλειά τους σε εμάς. Την αξιολόγησή τους. Την υπεσχημένη άμεση έναρξη των έργων Ελληνικού. Από αυτά –και άλλα– τίποτε δεν έγινε. Ωστόσο, ψηφίζω Μητσοτάκη. Γιατί;
Ο κ. Τσίπρας δεν κατάφερε να ωριμάσει ως πολιτικός. Το 2015 πήρε την κυβέρνηση καβαλώντας το λαϊκίστικο κύμα των «αγανακτισμένων». Και αντιστρέφοντας την αλήθεια, διαλαλούσε ότι τα μνημόνια έφεραν τη χρεοκοπία και όχι η χρεοκοπία τα μνημόνια. Μέσα σε μόλις 9 μήνες ο πρόεδρος της Κομισιόν κ. Γιουνκέρ χαρακτήρισε την κυβέρνησή του «κυνική, χωρίς στρατηγική» που «πρότεινε ένα κείμενο πολύ πιο σκληρό απ’ αυτό που απέρριψε ο ελληνικός λαός». Μας κόστισε –σύμφωνα με ΣΥΡΙΖΑϊκές πηγές– 86 δισ.! Ο Ανδρ. Παπανδρέου παραπέμφθηκε με πολύ ελαφρότερες κατηγορίες. Ο κ. Τσίπρας δεν παραπέμφθηκε, σύμφωνα με την αρχή του Κων. Καραμανλή: «τους πρωθυπουργούς τους στέλνεις σπίτι τους, όχι στο δικαστήριο». Αυτό όμως τον έκανε ασύδοτο. Τώρα πάλι προσπαθεί να πάρει την κυβέρνηση με τον ίδιο τρόπο, τον μόνο που κατέχει: να αντιστρέφει την αλήθεια. Χρεώνει τον εισαγόμενο πληθωρισμό και την ακρίβεια καυσίμων στον πρωθυπουργό, στον οποίο κατεβάζει οχετούς καθημερινά.
Τον κ. Ανδρουλάκη δεν τον γνώριζα και γι’ αυτό αποτελούσε για μένα μια ελπίδα συμβολής στην ανανέωση της πολιτικής ζωής μας. Εκπροσωπεί το Κέντρο, το κόμμα που ιστορικά εναντιώθηκε στα άκρα της βασιλείας και του κομμουνισμού. Η πρώτη απογοήτευση ήταν η δήλωσή του «όχι συγκυβερνήσεις», που δείχνει περιφρόνηση στη λαϊκή ψήφο και στον κοινοβουλευτισμό. Τώρα θα πρέπει να ευγνωμονεί αυτούς που τον παρακολουθούσαν, διότι έτσι κατάφερε να βγει από την αφάνεια στα πρωτοσέλιδα, να απολαμβάνει συμπάθειες και να δίνει τροφή σε νέες λαϊκίστικες επιθέσεις κατά του πρωθυπουργού, ακόμα και από τη Δεξιά της Ν.Δ.
Την ίδια μέρα που καθιερώθηκε η καθολική ψήφος, καθιερώθηκε και ο λαϊκισμός. Για να αποσπάσει ψήφους στηρίζεται στο συμβολικό, στο θυμικό, στην ιδεοληψία και όχι στην πειθώ και στη λογική. Αλλά συγχρόνως, στο θυμικό λειτουργεί και ο φόβος: ποιος από τους λαϊκιστές μπορεί να δώσει στον ψηφοφόρο καλύτερες προοπτικές ανάπτυξης και περισσότερη σταθερότητα;
Πηγή: kathimerini.gr
