Του Πέτρου Βενέτη
Το αποφάσισα!
Μου αρέσει το όνομα. Σε προδιαθέτει για κάποιον ψηλό, σωματώδη καλλονό, με αγέρωχο βλέμμα και μόλις τον αντικρύσεις καταλαβαίνεις την έννοια των αντιθέσεων.
Λατρεύω τις αντιθέσεις.
Δεν ξέρω γιατί, το όνομα μου φέρνει στο νου τον παίδαρο. Αυτόν που έσπαγε τα πιάτα στα μπουζούκια στο κεφάλι του κι ήταν μονίμως με τσιρότα.
Μέσα στην μαυρίλα της εποχής, ο Αντώναρος είναι μια όαση θυμηδίας.
Ανοίγεις την τηλεόραση και σε πλακώνουν πόλεμοι, δυστυχήματα, βιασμοί και εκνευριστικές πολιτικολογίες.
Μετά εμφανίζεται ο Αντώναρος.
Αν είναι χαρούμενος αρχίζει την παπαρολογία.
«Εγώ πάντα ήμουνα ΣΥΡΙΖΑ», «τι Τσίπρας, τι Καραμανλής» και τέτοια «κουφά».
Αυτό με διευκολύνει στην απόφασή μου να αλλάξω, όχι μόνο κόμμα και βουλευτή, αλλά και ιδεολογία.
Τι φιλελεύθερος, τι κομμουνιστής! Ο κομμουνισμός είναι ο σημερινός φιλελεύθερος, ή κάπως έτσι.
Όταν θυμώνει βρίζει με ένα τρόπο που μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, όταν ικανοποιούμαστε με ένα «χαζός είσαι και φαίνεσαι» και εκείνο το ύφος της ικανοποίησης, ότι τον «έβαλε στη θέση του» τον άλλο.
Απ’ την άλλη, ο άνθρωπος είναι «ανοιχτό βιβλίο».
Μισεί την Νέα Δημοκρατία και τον Μητσοτάκη, γιατί τον απέλυσε.
Αυτό, όχι μόνο δεν το κρύβει, αλλά το τονίζει κάθε φορά.
Εκτιμώ αφάνταστα την ειλικρίνειά του. Άλλος στη θέση του θα το έκρυβε επιμελώς, ώστε να νομίζουν οι ψηφοφόροι ότι ζητάει την ψήφο τους για το καλό τους. Όχι για να τιμωρήσει τον Μητσοτάκη και να του δείξει τι έχασε.
Ας είναι καλά ο Τσίπρας, που τον περιμάζεψε, γιατί σίγουρα το έκανε από φιλευσπλαχνία.
Για να του φέρει ψήφους, δεν το βλέπω.
Όσοι μισούν την Νέα Δημοκρατία είναι ήδη στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το πολύ να πάρει μερικούς από κάποιους άλλους του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι δεν είναι τόσο διασκεδαστικοί, καθώς και μερικούς σαν εμένα που εκτιμούν τη πλάκα πάνω από τις ιδεολογίες και τις υποσχέσεις.
Κάπως έτσι είχε μπει στην Ιταλική Βουλή η Τσιτσιολίνα.
