Του Κώστα Πάντζιου
Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες εβδομάδες για τον κ. Στέφανο Κασσελάκη, ο οποίος ως κομήτης έπεσε μέσα στη μέση της πολιτικής μας ζωής, εξ αφορμής των εσωκομματικών εκλογών στον ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ.
Λάθος μέγα. Αν ήταν μόνον αυτό, δεν θα υπήρχε τόση φασαρία, διότι μόνο η εμμονή κάποιων ΜΜΜ στο lifestyle, δεν θα αρκούσε για να μένει συνεχώς στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας ο κ. Κασσελάκης. Έχουμε δει στο παρελθόν, ανθρώπους πιο επιδέξιους και πιο επικοινωνιακούς από τον προαναφερθέντα κύριο, να κάνουν το «μπαμ» και σε λίγο να χάνονται. Και ξέρετε γιατί; Διότι δεν εκπροσωπούσαν κάτι σύγχρονο, δυναμικό και αθόρυβο παρόν. Και αυτό είναι ο τεράστιος τομέας των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, που απασχολούν για πολλές ώρες κάθε μέρα, εκατομμύρια ανθρώπους. Δεν κρίνουμε εδώ το κατά πόσον είναι φυσιολογικό σε έναν άνθρωπο να αποφασίζει να μην κινείται, να μην επικοινωνεί διά ζώσης, να γίνεται ένα με μία μικρή οθόνη, να ζει δηλαδή σε έναν γυάλινο κόσμο, στην κυριολεξία. Το θέμα, εκτός των άλλων, είναι στις αρμοδιότητες ανθρωπο-λόγων, πολιτικών επιστημόνων και κοινωνιολόγων, κάτι που εκφεύγει από τις δυνατότητες ενός δημοσιογράφου, καθώς και από την εμβέλεια του χώρου ενός site.
Ερώτηση: Δεν υπήρχε αυτή η κατάσταση πριν την εμφάνιση του αγνώστου εν πολλοίς υποψηφίου για την αρχηγία του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολί-τευσης; Ασφαλώς υπήρχαν οι στρατιές των αναγνωστών των Μέσων Κοινωνι-κής Δικτύωσης. Τι δεν υπήρχε; Δεν υπήρχε το πρόσωπο που θα εκπροσωπού-σε τις πολλές χιλιάδες αυτών των συμπολιτών μας, στην πολιτική σκηνή της χώρας. Και βρέθηκε ο κ. Κασσελάκης, ή αν θέλετε, ο κ. Κασσελάκης τους βρήκε και επειδή είναι σάρκα εκ της σαρκός αυτής της νέας κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, σίγουρα γοητευτικός και επικοινωνιακός, ήδη επάξια τους εκπροσωπεί. Έχει την ίδια γενικότητα πνεύματος στην αντιμετώ-πιση πολιτικών και κοινωνικών πραγμάτων, άγνοια κρίσιμων λεπτομερειών σε εθνικά θέματα και όχι μόνον, δεν έχει καθόλου τη δυνατότητα να αντιληφθεί π.χ. τι αντιπροσωπεύει πολιτικά, ιδεολογικά, ιστορικά και εθνικά, η Μακρόνησος!!!
Κατόπιν αυτού, ο κ. Κασσελάκης θα μείνει, ό,τι κι αν γίνει στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας, όχι κατ’ ανάγκη ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ., έστω κι αν εκλεγεί την ερχόμενη Κυριακή. Θα παραμείνει ως ένας άνθρωπος, ο οποίος εκπροσωπεί ένα αρκετά υπολογίσιμο αριθμητικά τμήμα πολιτών της χώρας μας. Πράγμα πολύ φυσικό, αφού έχουμε Δημοκρατία και αφού έχουμε όλοι οι πολίτες το αναφαίρετο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους.
Τώρα, γιατί τόσο μεγάλη φασαρία; Αυτό συμβαίνει, διότι διεξάγεται μία κρίσιμη εκλογή αρχηγού στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Και όπως στην κοινωνία και σε όλα τα καφενεία και τις κοινωνικές συναναστρο-φές, το θέμα μας καίει, καθώς αγγίζει, όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., αλλά όλους μας. Με απλά λόγια, δηλαδή, στο πολιτικό, δημοκρατικό μας παιχνίδι μπαίνει δυναμικά μία έως τώρα σιωπηλή μειοψηφία, με δικούς τρόπους σκέψης και επικοινωνίας, με τα δικά της «θέλω», δίκαια και άδικα. Βγαίνει από την οθόνη χωρίς να μετακινηθεί (αυτό μας έλειπε) και διεκδικεί ρόλο.
Το ατύχημα για το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έγκειται στο ότι από συγκυρία, αυτή η νέα παρουσία σηματοδοτήθηκε με την εκλογή νέου αρχηγού. Και μάλιστα, μετά από μία βαριά ήττα στις εκλογές του περασμέ-νου Ιουνίου και την παραίτηση του αρχηγού του, του κ. Αλέξη Τσίπρα. Επειδή το «γήπεδο» είναι μικρό και επειδή μία στιβαρή μειοψηφία πάει «κονοκούκι» στον κ. Στ. Κασσελάκη, δεν χρειάζεται να το ψάξουμε πολύ, ποιος εκ των δύο υποψηφίων θα επικρατήσει την Κυριακή.
Η κ. Έφη Αχτσιόγλου, πολύ σημαντική γυναίκα, επιτυχημένη υπουργός και αλύγιστη αγωνίστρια, το παλεύει με θάρρος το πρόβλημα, αλλά παλεύει με τα όπλα της έως τώρα συμβατικής πολιτικής λειτουργίας, απέναντι σε έναν κόσμο, που εκτός των άλλων, τα έχει χαμένα, μετά από τόσες αλλεπάλληλες συμφορές. Και με το πολιτικό μας σύστημα, γενικά, να «μπάζει νερά».
Δεν θα νικήσει. Αλλά δεν θα είναι, κατά τη γνώμη μας, νικητής ούτε ο νικητής της εκλογής της Κυριακής. Πιστεύουμε ότι αυτή η σύγκρουση ανάμεσα στις δύο πλευρές – λογικές του κόμματος αυτού, των τελευταίων ημερών, μπροστά σε αυτές που θα έλθουν μετά την εκλογή, θα είναι απλά «πταίσμα-τα».
Σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις, όπως άλλωστε γνωρίζουμε από την ιστορία των κομμάτων, τη λύση τη δίνει μία προσωπικότητα, κατά το μάλλον ή ήττον κοινής αποδοχής. Και αυτός, κατά τη γνώμη μας, είναι ο κ. Αλέξης Τσίπρας, για τον οποίο άλλωστε ομιλούν όλοι, τσακωνόμενοι και μη, το τελευταίο, κυρίως, δεκαπενθήμερο. Αλλά ουδέν κακόν, αμιγές καλού.
Αν συμβεί αυτό, αν δηλαδή ο κ. Τσίπρας επανέλθει στον ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. ή ιδρύοντας νέο κόμμα, τότε από όλη αυτή τη διαμάχη θα προκύψει συσπείρωση του χώρου –ακόμα και για λόγους πολιτικής επιβίωσης– μάλιστα δε και με ένα πρόσθετο «συν»: την αύξηση της επιρροής του κόμματος αυτούς και σε σύνολα ανθρώπων που πριν από δύο μήνες δεν πολιτεύονταν καν, μπορεί και να μην πήγαιναν να ψηφίσουν. Επομένως, ο εξ ΗΠΑ διεκδικητής της προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ., θα είναι ένας βασικός παράγοντας στο νέο κόμμα. Και άρα, ισχύει αυτό που τονίζει συχνά, ότι «ήλθε στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας για να μείνει».
