Του Ηλία Καραβόλια
Συμβάσεις «μη εργασίας» με ρήτρα μη-ανταγωνισμού : η εργασία γίνεται αεργία ώστε να μεγιστοποιηθεί το κέρδος και να μπλοκαριστεί το «άλλο» κεφάλαιο στην αγορά.
Ο καπιταλισμός του ραγδαίου ανταγωνισμού και της ξέφρενης κούρσας καινοτομίας απαιτεί από το ανθρώπινο κεφάλαιο κάτι σαν «αγρανάπαυση».
«Σε πληρώνουμε να μην δουλεύεις για εμάς αλλά και να μην δουλέψεις στον ανταγωνιστή».
Η επι πληρωμή αεργία καθηλώνει το ανθρώπινο κεφάλαιο ωθώντας το στην αδράνεια ώστε να καθυστερεί ο εχθρός να προσλαμβάνει εργασία και να παράγει ψηλότερα στην αγορά.
Το παγκόσμιο ψηφιακό εργοστάσιο των ανειδίκευτων εργατών φρακάρει : αλλά δεν στέλνει στον καναπέ τους εργαζόμενους χωρίς να τους πληρώνει.
Μεγάλος πληθυσμός ταλαντούχων στην πληροφορική και στον προγραμματισμό, που μαθητεύουν και εργάζονται στη μεταφυσική επικράτεια της αλγοριθμικής νοημοσύνης, μπορούν άνετα να πληρωθούν αδρά ανα πάσα στιγμή από τον ανταγωνισμό.
Αυτό το επίπεδο συνεχούς υπερκινητικότητας – στο αντίθετο άκρο από αυτό της διεύρυνσης των οικονομικών ανισοτήτων – αλλάζει την μορφή και τη δυναμική του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού.
Απέναντι στην ανεργία που γεννάει η υπερτεχνολογική εξέλιξη, το κεφάλαιο προτάσσει ασφάλιστρα κινδύνου και πληρώνει για αγρανάπαυση τα υποκείμενα – εργάτες του ώστε να κερδίσει βιώσιμα μερίδια αγοράς.
Η πληρωμένη μακρόχρονη άδεια από την εργασία και η ρήτρα μη ανταγωνισμού είναι στοιχεία του συμπεριφορικού οικονομικού παίγνιου των ισχυρών κολοσσών της τεχνολογίας που γνωρίζουν το βάθος των οικονομικών σημαινόντων πίσω από φαινόμενα όπως η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα.
Ακόμη και ως απέχοντες από την παραγωγή, πληρωνόμαστε για «να μην παράγουμε» ανταγωνισμό. Και κάπως έτσι ως σύστημα αποφεύγουμε μια εκδοχή «ανεστραμμένης πραγματικότητας».
Υπέρ εξειδικευμένα στελέχη, ανώτεροι τεχνοκράτες και μηχανικοί της τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης, πρέπει να «καθίσουν μακριά από την αγορά» ώστε να μην αυξηθεί ο ανταγωνισμός.
Ο τεχνοκαπιταλισμός – με άλλα λόγια- επιδοτεί την ανάπαυση του ανθρώπινου κεφαλαίου ώστε κυρίως να μην αναπαράγεται το ανταγωνιστικό κεφάλαιο.
Και όλα αυτά φυσικά μέχρι να συνασπιστεί το κεφάλαιο απέναντι στην εργασία γενικότερα : μέχρι δηλαδή να κατακερματιστούν τα μερίδια αγοράς και κέρδους, αλλά μέχρι τότε να έχει «καταργηθεί» και μεγάλο μέρος των εργαζομένων( σε επίπεδο τέτοιο που ο φόβος του ανταγωνισμού θα είναι μικρότερος λόγω υπεραυτοματισμών και ρομποτικής… )
