Του Ηλία Καραβόλια
Ας διερευνήσουμε την διαπλοκή των άρρητων σημαινόντων, εκείνο το συμβολικό δηλαδή φορτίο εννοιών και ιδεολογίας που παρήγαγε το θέαμα της ορκωμοσίας του προέδρου στις ΗΠΑ.
Ο Musk πχ υπάρχει ως υποκείμενο δίχως ενοχή που μας εγκαλεί ως ακόλουθους στην νευρωτική του υπεροχή, ως αποδέκτες της ισχύος του.
Και με αυτό πετυχαίνει το απόλυτο της αποικιοποίησης και της απεδαφικοποίησης του κεφαλαίου : υπάρχουμε σαν να υπάρχει δηλαδή το ίδιο το κεφάλαιο ως σύστημα με δομές, ως συλλογικό υποκείμενο (και όχι ως αντικείμενο) εντός μας.
Διαιρεί – η έξαλλη μανιακή persona του- και ταυτόχρονα διατηρεί, την ενοχική απόλαυση της επιθυμίας μας για συμμετοχή στον πλούτο και την ισχύ (όπως και ο Trump για την εξουσία).
Παύουμε δηλαδή να είμαστε το κλασικό υποκείμενο του ερωτήματος που επιφορτίζεται την συμβολική εντολή του συστήματος : τι θέλει αυτός/αυτοί (τα σύμβολα του πλούτου, της τεχνολογίας, της εξουσίας) από μένα ;
Η οικειότητα της εικόνας (τους) είναι άκρως καταλυτική για να μένουν αναπάντητα τα ερωτήματα, να μεγαλώνει δηλαδή η αναπάντητη κλήση του συστήματος (αλλά και ο εγγενής διχασμός) εντός μας.
Ποιο είναι όμως τελικά το καθεστώς και η υπόσταση μας, ως υποκείμενα αγκυλωμένα στις δομές του σημειοκαπιταλισμού, βλέποντας την προσωποποίηση του Musk ως υπέρτατο υποκείμενο του πλούτου και του Trump ως υπέρτατο υποκείμενο ισχύος και εξουσίας ; Ποιο είναι εκείνο το δικό τους πλεονάζον συμβολικό αντικείμενο εντός μας ;
Μην ψάχνουμε απαντήσεις : το σύστημα μέσα από το θέαμα ιζηματοποιεί εντός μας την συμβολική αναπαράσταση της ύβρεως του κεφαλαίου που αυτοί εκπροσωπούν και εμείς «εγκρίνουμε» απλά και μόνο με την θέαση τους.
Γι αυτό και δεν πρέπει να πέφτουμε από τα σύννεφα που ο Trump θέλει να αλλάξει όνομα στον κόλπο του Μεξικού, στον Καναδά στην Γροιλανδία : γιατί ότι και αν κάνει δεν αλλάζει όνομα στην επικράτεια που συμμορφωνόμαστε και κατοικούμε, αυτή του μανιακού πλέον καπιταλιστικού συστήματος…
