Όπως και στη ζωή έτσι και στην πολιτική ισχύει το «πες μου ποιος είναι φίλος σου να σου πω ποιος είσαι….».
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Θα παρακαλούσα τους απολογητές και θαυμαστές δικτατόρων, τσάρων και λοιπών πολιτικών καιροσκόπων τα περί δημοκρατίας αισθήματά τους και τις περί ελευθερίας κηρυγματά τους να τα κρατούν για τους έγκλειστους σε ιδρύματα ανθρώπων με ειδικές πνευματικές ανάγκες.
Επίσης θα επεσήμαινα ότι οι διάφοροι απολογητές ολοκληρωτικών καθεστώτων και πρακτικών, να αφήσουν στην πάντα τα περί πατριωτισμού παραμύθια τους, διότι ειδικά στην Ελλάδα, ο πατριωτισμός πρωτίστως συνδέεται με ελληνικές πανάρχαιες αξίες που τους είναι άγνωστες.
Τούτων λεχθέντων πηγαίνω σε κάποια ερωτήματα: «….Αν το 1946 οι εδώ σταλινικές δυνάμεις της “προόδου” είχαν καταλάβει την εξουσία και η Ελλάδα γινόταν δορυφόρος της “Μέκκας της δημοκρατίας”, ήτοι της Σοβιετικής Ένωσης, το 1991, μετά την οριστική κατάρρευση του Κομμουνισμού, θα ήταν παράλογο και επικίνδυνο για την ειρήνη να ζητήσει να ενταχθεί στην Ατλαντική Συμμαχία;
Ούγγροι, Τσέχοι, Λιθουανοί, Εσθονοί, Λετονοί, Πολωνοί και Σλοβάκοι μετά από σχεδόν 50 χρόνια γνωριμίας με τα ρωσικά τάνκς και τον σταλινισμό, το 1994 έπρεπε να ζητήσουν την άδεια των Γέλτσιν και Πούτιν για να ενταχθούν στην Ατλαντική Συμμαχία. Μήπως συμπληρωματικά θα έπρεπε να κατεβάσουν και τα βρακιά τους μπας και δυσαρεστηθούν οι πράκτορες της KGB;».
Κατά τα άλλα φαντάζεται κανείς ποιο θα ήταν το σημερινό γεωπολιτικό σκηνικό αν η Ουκρανία δεν είχε πιεστεί από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ το 1993 να παραδώσει τα πυρηνικά της στους Ρώσους με την περίφημη «Συμφωνία της Βουδαπέστης»; Μήπως λοιπόν τότε, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ κυρίως, ήταν οι δυνάμεις που επέτρεψαν στη Ρωσία να παραμείνει μεγάλη δύναμη;
Μήπως τα 152 δις. δολλάρια που επενδύθηκαν στη Ρωσία από το 1993 έως το 2001, επέτρεψαν στην οικονομία της να κρατηθεί με το κεφάλι εκτός νερού, αλλά ταυτόχρονα ανέβασαν στην εξουσία έναν κομπλεξικό και μωροφιλόδοξο πράκτορα της KGB ;
Αν το ΝΑΤΟ δεν ήταν «εγκεφαλικά νεκρό» όταν ο Πούτιν έκανε «ντου» στην Οσετία, στην Αρμενία, στην Κριμαία, στην Συρία, στην Γεωργία και στη Β.Αφρική, θα αποτολμούσε σήμερα να βαράει στο ψαχνό στην Ουκρανία; Χωρίς το ουκρανικό πυρηνικό οπλοστάσιο, ο Κορλεόνε του Κρεμλίνου θα το έπαιζε τζάμπα μάγκας σήμερα?
Η πλήρη σιωπή του ΝΑΤΟ μπροστά στο έγκλημα της ισοπέδωσης του Γκροζνυ και την σφαγή αμάχων στην Τσετσενία, δεν ήταν δώρο στον άνθρωπο που το χόμπυ του είναι να δηλητηριάζει, να δολοφονεί και να φυλακίζει πολιτικούς του αντιπάλους και δημοσιογράφους; Και τι να πει κανείς για την άμεση ρώσικη παρέμβαση στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016, όταν ο Πούτιν στήριζε τον Ντόναλντ Τράμπ, γνωρίζοντες την πρόθεση του τελευταίου να διαλύσει ή τουλάχιστον να υπονομεύσει το ΝΑΤΟ. Προσφέροντας έτσι πολύτιμο δώρο και στον άσπονδο φίλο του Ρώσου τσάρου, τον γείτονά μας Σουλτάνο Ερντογάν.
Η πλήρη ανοχή του ΝΑΤΟ και της Δύσης στις παρανοϊκές φιλοδοξίες του, σε συνδυασμό με τις υψηλές τιμές των ενεργειακών πρώτων υλών από το 2001 και μετά, άνοιξαν την πόρτα στον Πούτιν να καταργήσει τη δημοκρατία στη Ρωσία και να δημιουργήσει ένα φατριακό κρατικομονοπωλιακό σύστημα οικονομικής διαχείρισης, χρήσιμο στην αναβίωση της ρωσικής απολυταρχίας, υπό τη μορφή ανατολικής δεσποτείας. Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο κ. Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης, έγκυρος μελετητής της ρωσικής ιστορίας και συγγραφέας, «…με την άνοδό του στην εξουσία, ο Πούτιν, και το σύστημα που ο ίδιος προσωποποιεί και ενσαρκώνει, δήλωσαν ξεκάθαρα πως στόχος τους είναι η αναγόρευση της Ρωσίας σε παγκόσμιο γεωπολιτικό παίκτη, αμφισβητώντας όλες τις διευθετήσεις τόσο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, όσο και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του λεγόμενου “σοσιαλιστικού στρατοπέδου”, γεγονότα που οι ίδιοι θεωρούσαν “τη μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ου αιώνα”.
Νιώθοντας πως χάρη στα έσοδα από τις εξαγωγές, η Ρωσία ξεπερνάει τις οικονομικές δυσκολίες και ανακτά μέρος της παλιάς ισχύος και κλέους, η ρωσική ηγεσία άρχισε να καταστρώνει σχέδια επανόδου στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα, αναζητώντας, παράλληλα, τη θεωρητική τεκμηρίωση των μεγαλεπήβολων σχεδίων της….».
Αναφερόμενος στο βιβλίο του «Η αυτοκρατορική νοσταλγία της Ρωσίας – Ο ευρασιατικός πειρασμός» (Εκδόσεις Επίκεντρο) ο Δημ. Τριανταφυλλίδης γράφει:
«…Την ιδεολογική βάση αυτής της “γεωπολιτικής επιστροφής” η ρωσική ηγεσία τη βρήκε στα κείμενα της σχολής των Σλαβόφιλων, η οποία επί τρεις και πλέον αιώνες αποτελεί την κυρίαρχη σχολή σκέψης όχι μόνο για το κατεστημένο της Ρωσίας, αλλά και για τον λεγόμενο “βαθύ ρωσικό λαό”.
Η αμφιταλάντευση μεταξύ Δύσης και Ανατολής, αυτή η μοιραία προπατορική αμαρτία του ρωσικού πολιτισμού, αυτό το προαιώνιο εμπόδιο για την ομαλή προσέγγιση της άλλης πλευράς από τη Ρωσία, λύθηκε οριστικά με την υιοθέτηση της επιλογής της ευρασιανικής προοπτικής από τη Μόσχα.
Σήμερα, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ουσιαστικά η πρώτη έχει κηρύξει τον πόλεμο ενάντια στη Δύση, στον ελεύθερο κόσμο, στον πολιτισμό της ελευθερίας της επιλογής. Ουσιαστικά, η Ρωσία κομίζει στον 21ο αιώνα το μοντέλο της ασιατικής απολυταρχίας, της λατρείας της ισχύος και της επιβολής διά των όπλων των επιλογών μιας “πεφωτισμένης ηγεσίας”. τις ιδεολογικές και πολιτισμικές πηγές αυτής της κοσμοαντίληψης, υποχρεωτικά ο έντιμος μελετητής καταλήγει στη θεωρία του Ευρασιανισμού η οποία ασκεί τόσο μεγάλη γοητεία στη ρωσική ηγεσία ανά τους αιώνες….»
Μια σύντομη αναδρομή σε αυτήν τη θεωρητική – κατασκευή, η οποία μετράει πλέον τρεις αιώνες ζωής, αλλά και στον ρόλο της στη διαμόρφωση της ρωσικής εθνικής συνείδησης και ιδιοπροσωπίας, περιέχεται στις σελίδες του εξαιρετικού βιβλίου του Δημ. Β. Τριανταφυλλίδη, που σίγουρα είναι δυσπεπτογια όσους έχουν ιδεοληπτικές βεβαιότητες.
