Του Αντώνη Βενέτη
Με την επιστολή του, η οποία δημοσιεύτηκε στην «Κ» της 6.6.2024, ο, βαθύς γνώστης της Ιστορίας του Β’ Π.Π., Γιάννης Κ. Θεοδωρόπουλος, εμνημόνευσε την επέτειο των 80 χρόνων της μεγαλύτερης, παγκοσμίως, στρατιωτικής απόβασης των Δυτικών στρατευμάτων, στις ακτές της Νορμανδίας, στις 6.6.1944.
Υπενθύμισε ακόμα και την ελληνική συμμετοχή στην ιστορικής σημασίας απόβαση, αν και η Ελλάδα τελούσε υπό την μπότα της ναζιστικής Γερμανίας.
Παρά ταύτα, σημαντικές ελληνικές ένοπλες δυνάμεις που κατέφυγαν στην Αίγυπτο, όπου είχε προηγηθεί η εγκατάσταση της εξόριστης Ελληνικής Κυβέρνησης, συνέχισαν τον πόλεμο κατά των Γερμανών και Ιταλών σε πλείστα σημεία της Ευρώπης, της Βόρειας Αφρικής και του Ινδικού Ωκεανού.
Η δραστηριότητα, όμως, αυτή των ελληνικών στρατευμάτων, τα οποία τελούσαν υπό την ηγεσία της νόμιμης Ελληνικής Κυβέρνησης, ανήκουν σε μία σελίδα της Ιστορίας που έχει μείνει σχεδόν άγνωστη. Προφανώς γιατί – όλα αυτά – δεν ήλεγχε η αριστερά. Και όπως λένε οι Γάλλοι «οι κομμουνιστές αγαπούν ό,τι ελέγχουν». Όπως αναφέρει στην επιστολή του ο προαναφερόμενος επιστολογράφος, Κυβερνήτης της κορβέτας «Κριεζής», που έλαβε μέρος στην απόβαση, ήταν ο πλωτάρχης Δημ. Κιοσσές από τον Πόρο.
Τα όσα έπονται τα επληροφορήθην από τον αγαπητό μου εξάδελφο, καρδιολόγο Χρήστο Βενέτη, ο οποίος παρ’ ότι διανύει την 9η δεκαετία της ζωής του, παραμένει ακμαιότατος και ενεργός γιατρός.
Τον Δημ. Κιοισσέ γνώρισε ως απόστρατο ναύαρχο, όταν ο ίδιος ήταν νεαρός γιατρός του Πολεμικού Ναυτικού και τον οποίο παρακολουθούσε συχνά διότι έπασχε από καρδιακή ανεπάρκεια.
Ο Δημ. Κιοσσές, λοιπόν, κυβερνήτης του πολεμικού πλοίου «Κριεζής», έλαβε μέρος στην απόβαση της Νορμανδίας. Ως επίκουρος σημαιοφόρος ήταν ο μετέπειτα μεγαλοεφοπλιστής Σταύρος Νιάρχος.
Μετά την αποστράτευση του Δ. Κιοσσέ, ο Σταύρος Νιάρχος τον προσεκάλεσε στα γραφεία του, προφανώς για να του προσφέρει κάποια επικερδή θέση.
– Κύριε Ναύαρχε, του είπε, εγώ και το πλήρωμα του «Κριεζής» σας εκτιμούσαμε βαθύτατα στις δύσκολες μέρες του πολέμου.
– Πείτε μου τι να σας προσφέρω.
Ο Κιοσσές έμεινε λίγο σκεπτικός και είπε:
– Ένα ουζάκι, παρακαλώ…
