i. Κυριαρχεί, όσο ποτέ άλλοτε, η φαντασμαγορία. Έχει γίνει η ζωή μας θεατρική.
ii. Άκριτες φωνές καλούν σε παραίτηση από “ασυλία”.
iii. Όμως η “ασυλία” παρέχεται στο λ ε ι τ ο ύ ρ γ η μ α, όχι στο πρόσωπο.
iv. Παραγνωρίζεται το αυτονόητο. Ό,τι, δηλαδή, ζούμε υπό καθεστώς δημοκρατικό. Έτσι ουδείς υποχρεούται να αυτοενοχοποιηθεί.
●● Εάν ήδη ήταν νοητή η παραίτηση από ασυλία, θα είχαμε αυτοενοχοποίηση.
●●● Ο μη παραιτούμενος θα ομολογούσε την ενοχή: Δεν παραιτείται, άρα, φταίει (!!!).
●●● Ιδού, λοιπόν, το αυτονόητο.
