Του Ηλία Καραβόλια
Με τα φροντιστήρια των κυβερνητικών βουλευτών, αλλά και την υπόνοια της Εκκλησίας για δημοψήφισμα στο γνωστό θέμα του γάμου, μπορούμε να πούμε πλέον ότι έγινε εντελώς «παραγωγική» η σύγχρονη βιοπολιτική.
Κάτι που φάνηκε από την εποχή του κορονοϊού (αν και το είχε εξιστορήσει πριν 40 και πλέον χρόνια ο Μισέλ Φουκώ, στις περίφημες ανοιχτές διαλέξεις του στο Κολέγιο της Γαλλίας, βλ «Η Γέννηση της Βιοπολιτικής», εκδ. Πλέθρον)
Αυτό όμως που «παράγεται» συνεχώς (όταν ανακύπτουν κοινωνικά ζητήματα) είναι τεχνητές συνθήκες επιλογών.
Στόχευση της εκάστοτε εξουσίας δεν είναι να αναδύονται πολλαπλές υποκειμενικότητες, ικανές να διαμορφώνουν σύνολα και υποσύνολα, αλλά μια συγκεκριμένη διχοτόμηση στην κοινωνική διαστρωμάτωση.
Στην πραγματικότητα, η βιοπολιτική δεν παράγει ούτε ομογενοποίηση ούτε εξατομίκευση : διαμορφώνει υποκείμενα και κατηγοριοποιεί δεδομένα, επιλογές, προτιμήσεις.
Αυτή η υποτίθεται «κανονικοποίηση» δεν είναι παρά τακτοποίηση διαφορών σε θέματα όπου δεν χωράνε μαζί σοσιαλφιλελευθερισμός και νεοσυντηρητισμός (για αυτό και σχεδόν πάντα «πρέπει να διαλέξεις με ποια πλευρά είσαι»)
Με αυτή την ασυνείδητη διχοτόμηση η νεοελληνική κοινωνία σχεδόν ταυτίστηκε και υποδύεται την προοδευτική χώρα (ενώ βαθιά στις ρίζες της είναι οπισθοδρομική)
Όμως, παντού διεθνώς εξελίσσεται ραγδαία ένας άκρατος δικαιωματισμός, με το όλο σκηνικό να μοιάζει σουρεαλιστικό : νόρμες διαλύονται εύκολα και αντικαθίστανται από νέες νόρμες, λαμβάνουν χώρα νέες θεσμίσεις στο κοινωνικό φαντασιακό ( το οποίο δεν χωράει πλέον παραδοσιακές εγγραφές στο συλλογικό ασυνείδητο)
ΥΓ : Ζούμε καιρό τώρα την επικοινωνιακή έκσταση της διαφορετικότητας και την πεισματική εμμονή της αποδοχής της, οπότε αυτό το σκηνικό μαντρώματος των εκπροσώπων του λαού για μασάζ και υπακοή δεν είναι τελικά παρά σκηνοθεσία για να τηρηθούν οι συντηρητικές κομματικές παραδόσεις…
