Του Βασίλη Γρηγ. Παπαδάκη
Η «Ελπίς» στο πέρασμα της έντυσε την Ελλάδα στα λευκά.
Φυσικώ τω λόγω, ουδεμία σχέση με την Ελπίδα στον πυθμένα του πιθαριού της Πανδώρας η οποία από περιέργεια άνοιξε το αγγείο με αποτέλεσμα όλα τα δεινά να κατακλύσουν την ανθρωπότητα. Η λέξη προέρχεται από το αρχ. ρ. έλπω (=ελπίζω). Η Ελπίδα θεωρείται αρετή, ανήκει στις ψυχικές δυνάμεις του ανθρώπου. Η αισιόδοξη ενατένιση προς το μέλλον δεν είναι η μοναδική στάση του ανθρώπου, είναι και η απελπισία η οποία δεν έχει τίποτα να προσφέρει εκτός από καταστροφή.
Οι αρχαίοι Έλληνες προσωποποίησαν και θεοποίησαν την Ελπίδα. Ο ποιητής Ησίοδος (750-700 π.Χ.) από την Άσκρα Βοιωτίας, παραθέτει το μύθο της Πανδώρας στα «Έργα και Ημέραι». Η Πανδώρα υπήρξε σύζυγος του Επιμηθέα, αδελφού του Προμηθέα. Σύμφωνα με τη μυθολογία είναι η πρώτη παρθένα γυναίκα, από χώμα. Την έπλασε ο Ήφαιστος, έφορος του πυρός, υιός του Δία και της Ήρας, κατ’ εντολή του πατέρα του.
Ο Ησίοδος θεωρεί την Ελπίδα αρετή καθήκοντος και υπαρξιακό βίωμα. Ο τραγικός ποιητής Σοφοκλής (496-406 π.Χ.) την αποκαλεί «Χρυσή-Χρυσέαν» Οιδ. Τυρ.
Στο όνομα της ο άνθρωπος στηρίζει το όραμα μιας καλλίτερης ζωής ελπίζοντας ότι το μέλλον θα είναι ευοίωνο. Το πνεύμα αυτό εκφράζει η αρχαία ρήση του Θεόκριτου (310-245 π.Χ.) κατ΄ εξοχήν εκπροσώπου της βουκολικής μούσας «Θαρσείν χρή, ταχ’ αύριον έσσετ’ άμεινον». Πρέπει να έχετε θάρρος ίσως αύριο να είναι καλλίτερα. Ένα κήρυγμα αισιοδοξίας.
Κατά τη χριστιανική ηθική η Ελπίδα προς το Θεό αποτελεί με την Πίστη και την Αγάπη, το τρίπτυχο των θεολογικών αρετών.
Κατακλείς:
Στις εκλογές του 2023, το δυσοίωνο πολιτικό μέλλον και η ελπίδα του επαρίστερου αριστερού χωρίς υπαρξιακό βίωμα, θα καταλήξουν στον πυθμένα του πιθαριού της Πανδώρας.
