Του Τάσου Παπαδόπουλου
Ανεξάρτητα από τη μορφή της διακυβέρνησης που ασκεί την εξουσία στην Τουρκία, στρατιωτική, ή πολιτική, και με δεδομένο ότι το επίπεδο της δημοκρατίας, παρά τα σκαμπανεβάσματα, ήταν πάντα από μηδενικό έως υποτυπώδες, τα στρατηγικά σχέδια των γειτόνων μας, δεν άλλαξαν ούτε πρόκειται να αλλάξουν.
Αν διεξέλθει κάποιος τα όσα διαδραματίσθηκαν τα τελευταία εξήντα χρόνια θα διαπιστώσει ότι η Άγκυρα, έχει συγκεκριμένο σχέδιο και πρόγραμμα επιθετικής δράσης απέναντι στον ελληνισμό, είτε αυτός ζούσε στα σημερινά γεωγραφικά όρια της Τουρκίας, είτε ζει σήμερα στην Κύπρο και στην Ελλάδα.
Από τους διωγμούς των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955 λόγω της έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο και το 1964 με αφορμή την ανταρσία των Τουρκοκυπρίων με την καθοδήγηση της Άγκυρας, έως τον εξαναγκασμό των Ελλήνων της Ίμβρου και της Τενέδου να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες.
Η παραμονή των Ελλήνων στις περιοχές αυτές των γεωγραφικών ορίων της Τουρκίας είναι καταγεγραμμένη στη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, που στην πορεία του χρόνου η Τουρκία την έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της.
Αντίθετα η Ελλάδα τήρησε τα συμφωνηθέντα στη Λωζάννη, μια και η μουσουλμανική μειονότητα που ζει στην Θράκη δεν έχει υποστεί διώξεις, γεγονός που αποδεικνύεται και από την παρουσία τριών ομόθρησκων τους βουλευτών στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Σε ότι αφορά τους υδρογονάνθρακες, η όρεξη των Τούρκων άνοιξε όταν η χούντα το 1973, για να εμφανίσει μια κάποια οικονομική επιτυχία, παρουσίασε ως μεγάλη φλέβα πετρελαίου τα κοιτάσματα του Πρίνου.
Τότε η Άγκυρα έσπευσε να προβάλει δικαιώματα αμφισβητώντας το δικαίωμα της Ελλάδας να κάνει γεωτρήσεις πέραν των έξι ναυτικών μιλίων, δηλ. των χωρικών της υδάτων. Και ενώ δημιουργήθηκε ένταση στις σχέσεις των δύο χωρών με αφορμή το Αιγαίο οι άφρονες της δικτατορίας άνοιξαν μέτωπο με τον Μακάριο στην Κύπρο τον Ιούνιο του 1974.
Το πραξικόπημα που οργάνωσαν εναντίον του Μακαρίου στις 15 Ιουλίου 1974 έδωσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στην Άγκυρα να πραγματοποιήσει την από καιρό σχεδιαζόμενη εισβολή στη Μεγαλόνησο.
Το πόσο παραπλανητική ήταν η πολιτική της Άγκυρας φάνηκε στις πρώτες συνομιλίες μετά την εισβολή, όπου ο Μακάριος δέχθηκε στη Νέα Υόρκη την λύση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με αντίστοιχη υποχρέωση του Ντενκτάς να παραδώσει χάρτη των εδαφικών υποχωρήσεων της τουρκικής πλευράς.
Η διχοτόμηση ήταν σχέδιο επί χάρτου των Τούρκων από το 1956, γι αυτό και ο χάρτης των εδαφικών διευθετήσεων, δεν δόθηκε ποτέ στον ΟΗΕ παρά την δέσμευση του εντολοδόχου της Άγκυρας Ρ. Ντενκτάς.
Στα χρόνια των άκαρπων συνομιλιών που ακολούθησαν, η Άγκυρα εμπέδωσε τα τετελεσμένα, εγκαθιστώντας εποίκους πολλαπλάσιους των Τουρκοκυπρίων, με αποτέλεσμα να αλλοιώσει δημογραφικά τον κατεχόμενο βορά.
Το αποτέλεσμα της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής του βορείου τμήματος της Κύπρου, είναι να φτάσουμε σήμερα στην απαίτηση αναγνώρισης δύο κρατών, μια και ο Ερντογάν πέταξε το προσωπείο της επανένωσης με την μορφή της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας, βάζοντας θέμα επίσημης de jure διχοτόμησης.
Η επικείμενη πενταμερής με ένα ΟΗΕ που δια του ΓΓ του, συζητάει και τις εκτός πλαισίου απαιτήσεις της Άγκυρας περί δύο κρατών, είναι προφανώς μια καλοστημένη παγίδα σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία οφείλουν να διαχειριστούν με διπλωματική μαεστρία Λευκωσία και Αθήνα.
Και για να μην θεωρεί κανείς ότι ο Αττίλας προτίθεται να δώσει κάτι στο εδαφικό, ο Ερντογάν ανακοίνωσε το άνοιγμα της κλειστής πόλης των Βαρωσίων στην Αμμόχωστο, προκειμένου να κόψει τον βήχα όσων ονειρεύονται επιστροφές εδαφών σε περίπτωση αποδοχής των δύο κρατών.
Για να επανέλθουμε στις διερευνητικές Ελλάδας – Τουρκίας, που άρχισαν μετά την συμφωνία της Βέρνης του 1977, για τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, από όσα λίγα έχουν γίνει γνωστά, η Άγκυρα από τότε ζητούσε ο θαλάσσιος χώρος πέραν των χωρικών υδάτων των δύο χωρών, που προσέγγιζε το 50% παρά τρεις περίπου εκατοστιαίες μονάδες, έπρεπε να μοιραστεί κατά το ήμισυ ανάμεσα στις δύο χώρες και ένα μικρό μέρος του 3% παρά κάτι, που θα έμενε εκτός διανομής, να ήταν το επιδικούμενο για διανομή από το δικαστήριο της Χάγης.
Στην πραγματικότητα η θεωρία της «γαλάζιας πατρίδας» δεν είναι καινούργιο φρούτο, κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια, που λέει και ο λαός.
Την ίδια πειρατική άποψη βλέπουμε και πάλι να παρουσιάζει η Τουρκία στις μέρες μας για την Α. Μεσόγειο. Ο Τσαβούσογλου προσφάτως δήλωσε ότι αν μοιράσουμε 50-50% την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Α. Μεσογείου, τότε θα λύσουμε κατά 50% τα προβλήματά μας.
Να σημειώσουμε και όπως προσφάτως διαπιστώσαμε, σε ανάλογο ψήφισμα του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας η Τουρκία ήταν η μόνη χώρα που το καταψήφισε, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Με βάση την UNCLOS όλα τα νησιά ανεξαρτήτως μεγέθους, εφ όσον κατοικούνται και έχουν αυτοτελή οικονομική δραστηριότητα, κατοχυρώνουν δικαιώματα τόσο υφαλοκρηπίδας όσο και ΑΟΖ.
Το γεγονός αυτό, που αποτελεί σημαντικό μέρος του Διεθνούς Δικαίου κοινά αποδεκτό, αμφισβήτησε εμπράκτως η Τουρκία με τα όσα έπραξε στη διάρκεια του 2020 στην Α. Μεσόγειο, με τις έρευνες του Orus Reis, συνοδεία πολεμικών πλοίων.
Η πειρατεία στην Μεγαλόνησο είναι ακόμη πιο προκλητική, μια και ενώ η Τουρκία έχει συνάψει παράνομη συμφωνία με το ψευδοκράτος για έρευνες στον θαλάσσιο χώρο του κατεχόμενου βορά, στέλνει στο νότο σε οριοθετημένες περιοχές μεταξύ Κύπρου, Αιγύπτου, Ισραήλ και Λιβάνου ερευνητικά και γεωτρύπανα δήθεν για λογαριασμό των Τουρκοκυπρίων.
Δηλαδή όπως λέει μια φράση που αναφέρεται σε απατεώνες, τα δικά μου, που δεν είναι δικά μου μια και αποτελούν παράνομη κατάληψη με την χρήση βίας στον βορρά της Κύπρου, δικά μου και τα δικά σου, όσα κατάφερες να περισώσεις από τις ορδές του Αττίλα το 1974, μισά-μισά.
Για όλα αυτά τα εγκλήματα που διαπράττει η Τουρκία η Διεθνής Κοινότητα, ΟΗΕ, Ε.Ε. και οι λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις, που συμμετέχουν ως μόνιμα μέλη στο Συμβούλιο Ασφαλείας τι λένε;
Ψυχραιμία και διαπραγματεύσεις. Όμως τι άραγε να διαπραγματευθεί η Ελλάδα, όταν ο κακός γείτονας επιδιώκει και με στρατιωτικά μέσα, όπως είδαμε πέρσι, να σε εξαναγκάσει να δεχθείς τις αρπακτικές του απαιτήσεις;
Γιατί στο Αιγαίο και στην Α. Μεσόγειο, η Τουρκία απαιτεί απλά να της δοθούν τα μισά από τα δικά σου. Το έκανε εξάλλου στην Κύπρο καταλαμβάνοντας το 36% της Μεγαλονήσου για λογαριασμό του 18% των Τουρκοκυπρίων.
Από το 1974, μετά την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο, η Τουρκία άλλοτε με την χρήση των όπλων και άλλοτε με την απειλή χρήσης βίας, επιδιώκει να επεκταθεί σε βάρος του ελληνισμού.
Η Ελλάδα ακολουθεί πολιτική και τακτική υποχωρήσεων και κατευνασμού, που είναι καθαρά αμυντική, σε μια απέλπιδα προσπάθειά, να εξημερώσει το άγριο θηρίο. Αυτή η τακτική ουδέν απέδωσε. Επέφερε το αντίθετο αποτέλεσμα, μια και το θηρίο σε θεωρεί αδύναμο και πολλαπλασιάζει τις απαιτήσεις του.
Η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ουάσιγκτον και οι νέες σοβαρές προσπάθειες ενίσχυσης των αμυντικών δυνατοτήτων της χώρας είναι ενθαρρυντικά σημάδια.
Μένει η διαχρονική και όχι η ευκαιριακή στρατηγική αντιμετώπισης του εισβολέα, που θα πρέπει να καταλάβει και στο πεδίο της διπλωματίας και σε αυτό της ισχύος, ότι δεν έχει περιθώρια άλλων πειρατικών ενεργειών και οφείλει να συμμορφωθεί με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου μια και εποχή του Ματζικέρτ και του Μπαρμπαρόσα πέρασε ανεπίστρεπτη…
