Του Θανάση Φροντιστή
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν κατάφεραν τίποτα οι συνομιλίες των δύο ΥΠΕΞ στην Αττάλεια, παραπέμποντας έτσι τη συνέχεια… στον πόλεμο! Το γιατί, θεωρώ ότι είναι αυτονόητο ακόμα και στους αφελείς.
Η διπλωματία είχε μια χρυσή ευκαιρία να δράσει πριν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αλλά δεν το έκανε. Αν είχε δράσει, θα αποφευγόταν ο πόλεμος και όλοι θα μπορούσαν να είναι ικανοποιημένοι. Δυστυχώς όμως επικράτησαν οι πιο πολεμοχαρείς με αποτέλεσμα ο κόσμος να μετατραπεί σε ένα απέραντο φρενοκομείο. Η δική μου αντίδραση αναρτήθηκε στο διαδίκτυο την 1/3, όταν πια ο πόλεμος είχε αρχίσει, με ένα ποίημα που ανάρτησα και που παραθέτω παρακάτω:
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ
Κυρίες και κύριοι ακροατές,
Οι μάχες συνεχίζονται
Με αμείωτη σφοδρότητα.
Νεκροί κι από τις δυο πλευρές
Σωρεύονται, σωρεύονται…
Του αίματος οι δείκτες
Όλο και ανεβαίνουνε,
Του αίματος τα λίτρα
Φτάσαν το εκατομμύριο
Κι οι στάχτες απ’ τα κτίσματα
Τεράστια βουνά.
Αυτά παράγει ο πόλεμος….
Κυρίες και κύριοι ακροατές,
Στα σοβαρά μην παίρνετε
Τα νέα που ακούτε,
Γιατί αυτά προέρχονται
Απ’ το φρενοκομείο,
Όπου κι ο ανταποκριτής.
Πληροφορίες ακριβείς,
Εις τα χρηματιστήρια:
Στα ύψη τώρα οι μετοχές
Όσων παράγουν όπλα,
Πετρέλαια κι αέρια,
Προς δόξαν του ανθρώπου…
Ποιοι κερδίζουν από αυτόν τον πόλεμο, τώρα που κυριάρχησαν η προσποίηση, η υποκρισία και ο κυνισμός; Όχι βέβαια οι λαοί, όχι οι άμαχοι με τις εκατόμβες των θυμάτων που προσφέρονται ως αναλώσιμα υλικά και με τα σπίτια και τα υπάρχοντά τους να γίνονται ερείπια, συντρίμμια, στάχτη…
Έχω ατυχήσει να ζήσω την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα και στη συνέχεια την Κατοχή. Ίδια ακριβώς κατάσταση. Ίδιοι και απαράλλαχτοι και οι λόγοι που την προκάλεσαν ως μια… περιφερειακή επιχείρηση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ας ελπίσουμε, ότι ο Τρίτος, που θα καταστρέψει τον πλανήτη δεν θα κηρυχθεί. Αν όμως, πράγμα που αδυνατώ να συλλάβω, κάποιοι θα αποκομίσουν οφέλη από αυτόν, τότε είμαστε στα πρόθυρά του. Και οι παράπλευρες απώλειες; αυτές κι αν είναι εξίσου οδυνηρές για όλους τους λαούς που δε φταίνε σε τίποτα. Απλά, οι λεγόμενοι ηγέτες τους τούς οδηγούν άκοντες σ’ αυτό το ακατανόητο φρενοκομείο. Στην πείνα, τον καλπάζοντα πληθωρισμό, την ανέχεια, την εξαθλίωση. Κυρίως όμως, το φόβο ότι και τα χειρότερα δεν αποκλείονται. Έτσι, παραμένει αυτό το αναπάντητο «Γιατί;» στο οποίο, προσωπικά, δίνω μια έμμετρη απάντηση που την ανάρτησα και την παραθέτω:
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ;
(Αφιερώνεται στο κλαμένο παιδί της Ουκρανίας)
Δεν πρόλαβες καλά-καλά
Τον ήλιο ν’ αντικρύσεις
Και σε στριμώξανε με βια
Σ΄ ανήλια καταφύγια
Το κλάμα σου το γοερό
Το κάνανε ρεκλάμα
Στο ρώτημά σου «γιατί αυτό;»
όμως δεν απαντήσαν
Στη θέση σου ήμουν κι εγώ
Πριν χρόνια ογδονταένα
Μ’ απάντηση στο ερώτημα
Δεν πήρα από κανένα
Τώρα, μαζί σου κλαίω κι εγώ
Μ΄ απάντηση καμία
Να δώσει αρνείται συνεχώς
Με πείσμα η ιστορία
Κι οι πόλεμοι, καλά κρατούν
Και μ΄ανοιχτές παλάμες…
Το κλάμα σου, το κλάμα μου
Τα θέλουν για ρεκλάμες.
Στην Τραγωδία μου Η ΚΟΡΗ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ λέω «Συμφέροντα, συμφέροντα / κινούνε τους πολέμους», επαναλαμβάνοντας απλά τη ρήση του Πλάτωνα:
«Δια γαρ την κτήσιν χρημάτων πάντες οι πόλεμοι γίγνονται»
Αν μερικοί επιτήδειοι προσπαθούν να μας πουλήσουν κουτόχορτο, ότι δήθεν οι πόλεμοι γίνονται και για άλλους λόγους, απευθύνονται σε ανόητους. Που δεν είναι όμως οι απλοί άνθρωποι που υφίστανται τις συνέπειες.
