Το γεγονός ότι από το 2019 και μετά η Ελλάδα έδειξε να σταθεροποιείται ως γεωπολιτικός κρίκος στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και να μπαίνει σε περίοδο κανονικότητας, υπήρξε πολύ κακό νέο για τους εξωτερικούς εχθρούς της Δύσης και για ένα κομμάτι ενός αρρωστημένου εσωτερικού πολιτικού μετώπου.
Του Aθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Τόσο από παλαιές εκθέσεις των σοβιετικών υπηρεσιών της KGB, όσο και απο αντίστοιχες των αμερικανικών της CIA, για μια μακρά σχετικά περίοδο, 1979-1990, η Ελλάδα εθεωρείτο «αδύναμος δυτικός κρίκος». Μάλιστα, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, στο μέτρο που στην Πολωνία έπαιρνε σημαντικές διαστάσεις το κίνημα της «Αλληλεγγύης», παρά τη δικτατορία Γιαρουζέλσκι, η σκέψη μιας εξόδου της Πολωνίας από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, έναντι ουδετερότητας της Ελλάδας, ερχόταν συχνά – πυκνά στο προσκήνιο.
Πλην όμως, η άνοδος του Μιχ. Γκορμπατσώφ στην εξουσία της ΕΣΣΔ και η μετέπειτα αναίμακτη κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, μετέβαλλαν άρδην και τους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων ιδιαίτερα όμως στη γηραιά Ήπειρο. Το 1992 η Σοβιετική Ένωση έπαυσε να υπάρχει και τα κράτη-δορυφόροι που την συνέθεταν ήθελαν ανεξαρτησία και δημοκρατία, παρά το γεγονός ότι η τελευταία ποτέ δεν είχε αποτελέσει μόνιμο θεσμό τους.
Ενώ λοιπόν οι σοβιετοκρατούμενοι γείτονες μας στη Βαλκανική αναζητούσαν δημοκρατία και ανοικτή οικονομία, στην Ελλάδα, η σοβιετολαγνεία της δεκαετίας του 1970 είχε μετατραπεί σε σερβολαγνεία και αντιευρωπαϊκή ρητορική, με την τελευταία να κορυφώνεται όταν η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, αποφάσιζε πολύ σωστά αλλά και τολμηρά, την είσοδό μας στην Οικονομική και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ), η οποία ολοκληρώθηκε το 2002 , χάρη επίσης στις προσπάθειες του επί επτά χρόνια υπουργού Οικονομίας Γιάννου Παπαντωνίου.
Όλα έδειχναν έτσι ότι η Ελλάδα έμπαινε σε μια νέα περίοδο σταθερότητας, νομισματικής, η οποία θα βοηθούσε και την οικονομική της ανάπτυξη.
Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη και παρά την επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, η Ελλάδα το 2009 βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού. Με αφετηρία την αμερικανική κρίση του 2008, η οποία σύντομα έγινε παγκόσμια, η χώρα μας έδειξε τη διαθρωτική και θεσμική γύμνια της, αποκαλύπτοντας όμως και τις αδυναμίες της ευρωζώνης.
Ευτυχώς όμως, το 2012, χάρη σε κάποιους φωτισμένους Ευρωπαίους υπεύθυνους της ΟΝΕ, τα χειρότερα αποφεύχθηκαν. Στην Ελλάδα όμως, το αγκυλωμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα που τίποτα δεν διδάσκεται από την ιστορία, συνέβαλε στο να ακολουθήσει μια θλιβερή περίοδος οικονομικής παρακμής, κοινωνικής κατάπτωσης και πνευματικής εξαχρείωσης, η οποία έδειξε να παίρνει μέλος με τις εκλογές του 2019 και την άνοδο στην εξουσία της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η κυβέρνηση αυτή, ανέλαβε τα καθήκοντά της σε μια κρίσιμη περίοδο διεθνούς αβεβαιότητας και σημαντικών αναθεωρήσεων που συνδέονται με νέους υπό εκκόλαψη γεωπολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων. Υπέστη έτσι μια πρώτη δοκιμασία, όταν η «σύμμαχος» Τουρκία, θέλησε να δοκιμάσει τι καπνό φούμαρε η νέα κυβέρνηση, στην οποίαν έστειλε κάποιες χιλιάδες Αφγανούς, Σύριους, Μαροκινούς και άλλους τινές για να κάνουν «ντου» στον Έβρο. Η στιβαρή ελληνική αντίδραση έπεισε τον Ερντογάν ότι η Ελλάδα δεν θα έπαιζε τα γνωστά ήξεις αφίξεις παιχνίδια που κάποιοι τα θεωρούν δείγμα υψίστης «εθνικής υπερηφάνειας».
Την αποτυχημένη δι‘ αντιπροσώπων τουρκική εισβολή στον Έβρο, ακολούθησε η πανδημία Covid-19, η οποία κατά τη γνώμη μας, υπήρξε μεγάλο δώρο για την κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη. Η πανδημία που ξέσπασε, την υποχρέωσε να προχωρήσει σε ψηφιακές και θεσμικές μεταρρυθμίσεις που ο γελοίος ελληνικός κρατισμός και οι πολιτικοί νονοί του δεν θα επέτρεπαν ποτέ υπό ομαλές συνθήκες. Υπό αυτή την έννοια, η κρίση της πανδημίας είχε πολλές θετικές πλευρές για την Ελλάδα, η οποία βγήκε κερδισμένη και από πλευράς διεθνούς γοήτρου.
Την ίδια περίοδο, η αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία, η συμμετοχή με αξιώσεις στη χρηματοδότηση του Ταμείου Ανάκαμψης, η αγορά υπερσύγχρονου αμυντικού υλικού, η προοπτική αξιοποίησης ενεργειακών πόρων, η συνεργασία με Ισραήλ και Αίγυπτο, η ομιλία του πρωθυπουργού στο Αμερικανικό Κογκρέσο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η προσέλκυση επώνυμων ξένων επενδυτών και η δειλή μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, υπήρξαν γεγονότα που έπειθαν ότι η Ελλάδα μπήκε για καλά σε μια μόνιμη κανονικότητα, διόλου ευχάριστη για τους ανταγωνιστές και δήθεν φίλους της, αλλά και για τη βαρύτατα άρρωστη εσωτερική αντιπολίτευση.
Και η κανονικότητα αυτή, αποτυπώθηκε θεαματικά στις εκλογές του 2023, με τη Ν.Δ. να πετυχαίνει καλύτερη επίδοση από αυτήν που είχε πετύχει το 2019, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη επικεφαλής της. Αυτό ήταν ένα πολύ κακό νέο για τις εξωτερικές δυνάμεις αποσταθεροποίησης του δυτικού κόσμου, αλλά και για την εσωτερική αντιπολίτευση, η οποία τελούσε υπό διάλυση.
Ήταν απαραίτητο έτσι να βρεθούν τρόποι γεωπολιτικής αποδυνάμωσης της χώρας, αλλά και υπονόμευσης των εσωτερικών της ισορροπιών. Για πολλούς παράγοντες εντός και εκτός Ελλάδος, το γεγονός και μόνο ότι ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης θα μπορούσε να έχει και τρίτη θητεία με κυβέρνηση αυτοδύναμη , αποτελεί εφιάλτη. Όχι μόνον για ένα εσωτερικό πολιτικό κατεστημένο, αλλά για συγκεκριμένα διαπλεκόμενα οικονομικά κυρίως συμφέροντα, που αρέσκονται να έχουν επιρροή μέσω πολιτικών του διαίρει και βασίλευε. Όλος αυτός ο κόσμος λοιπόν, στην παρούσα γεωπολιτική συγκυρία και πολιτική κανονικότητα στην Ελλάδα έχει πρόβλημα. Από την μια πλευρά, φυσικόν είναι, η όποια σταθερότητα στα Βαλκάνια να τους ενοχλεί, γιατί έτσι ισχυροποιούνται θεσμοί που είναι «επικίνδυνοι» για αυταρχικά και διεφθαρμένα καθεστώτα. Υπό αυτές τις συνθήκες παρατηρούνται ήδη αρκετές αποσταθεροποιητικές πρωτοβουλίες στα Βαλκάνια από τους φορείς της ανωμαλίας, οι οποίοι στην εύφλεκτη αυτή περιοχή έχουν καλές προσβάσεις και στο οργανωμένο έγκλημα.
Κατά συνέπεια, γνωστές πρωτοβουλίες διασυρμού των αρχών ασφαλείας, της ΕΥΠ, αλλά και της αμυντικής ικανότητας της χώρας, εντάσσονται σε μια συγκεκριμένη τακτική.
Μια τακτική όμως, η οποία πριν απ’ όλα, στηρίζεται στην πλήρη αποδυνάμωση της προσωπικότητας του Έλληνα πρωθυπουργού. Αυτός ο τελευταίος πρέπει να εξευτελιστεί πλήρως γιατί είναι ο πιο ισχυρός κρίκος του συστήματος.
Όπως υπογραμμίζει ο πρώην πράκτορας της KGB Σεργκει Ζιρνόφ, που από το 2001 κατοικεί στη Γαλλία και γνωρίζει πολύ καλά πρόσωπα και πράγματα, η καταστροφή της προσωπικότητας του Έλληνα πρωθυπουργού δεν είναι τυχαίο φαινόμενο.
Στις οδηγίες αποσταθεροποίησης, που είχε εκπονήσει η πάλαι ποτέ κραταιά KGB στην Σοβιετική Ένωση, όταν υπεύθυνος της υπηρεσίας αυτής ήταν ο Γιούρι Αντρόπωφ, μετέπειτα ηγέτης της ΕΣΣΔ. υιοθετήθηκαν τα περίφημα «δραστήρια μέτρα» κύριος στόχος των οποίων ήταν και είναι ακόμα, η δημιουργία σε μια χώρα περιβάλλοντος «ζούγκλας των καθρεπτών». Πρόκειται για ένα περιβάλλον λαϊκισμού, παραπληροφόρησης, δαιμονολογίας, καταστροφολογίας και εξευτελισμού της προσωπικότητας επώνυμων προσώπων που επηρεάζουν την κοινή γνώμη και μπορούν να παίζουν ισχυρό ηγετικό ρόλο. Στη ζούγκλα των καθρεπτών, ο σχετικός οχετός πρέπει να είναι τέτοιος, ώστε το παιδί να χάνει τη μάνα και αντιστρόφως.
Κλονίζεται έτσι η εμπιστοσύνη του κοινού προς τους αρμούς της εξουσίας, ξευτελίζονται πρόσωπα και προκύπτει ένας μηδενισμός, που είναι και μέγα ζητούμενο για τους σύγχρονους Μπέρια και λοιπούς Γκαίμπελς. Κάποιοι «ενημερωτές» της κοινής γνώμης ας το έχουν υπόψη τους.¨Οσο για τις δυνάμεις που θέλουν μία αποσταθεροποιημένη Ελλάδα στα Βαλκάνια, τι κάνει νιάου -νιάου στα κεραμίδια?
