Η ελλειπτική επιθυμία κυριαρχίας… Του Ηλία Καραβόλια

Του Ηλία Καραβόλια

Η χαοτική αταξία με «πορίσματα», πληρωμένες ομάδες (παρά) πληροφόρησης, και η γενικότερη συνάρτηση αστάθειας στην σχέση πολιτών – κράτους – θεσμών, προκαλεί μαζική αδράνεια και παθητική οπτική.

Η δε εξουσία μοιάζει να έχει «νόμιμη επι-σύνδεση» με την κοινωνία και μια παράξενη «συνακρόαση» των όποιων ενστίκτων διαμαρτυρίας και αντίδρασης.

Στην πραγματικότητα πέσαμε ως υποκείμενα υπακοής μέσα στο αντηχείο (eco- chamber) που μας χαρίζει δωρεάν η τεχνολογική έκσταση της επικοινωνίας (η οποία αντικαθιστά και την παραγωγική δημιουργία και την επιθυμία κυριαρχίας του καθενός)

Η εξουσία όμως παρέχει ψευδοχώρο και ψευδόχρόνο στον νεοέλληνα ο οποίος «μπαίνει» σε ροές και κανάλια πληροφόρησης και διαπερνιέται νυχθημερόν από δίαυλους ψευδαισθητικής αλληλόδρασης με τους θεσμούς.

Το νεοελληνικό βιοπολιτικό υποκείμενο έγινε σταδιακά αντικείμενο εικονικής επικοινωνίας με τους «συμβολικούς» θεσμούς, και φυσικά εισέρχεται συνεχώς ως αντικείμενο απόσπασης υπεραξίας στους κρυφούς ιμάντες αδιάκοπων ροών μεταξύ του κεφαλαίου και των mass /
social media.

Αυτό που καναλιζάρεται είναι η έλλειψη επιθυμίας κυριαρχίας πάνω στην πραγματικότητα. Την οποία αναπληρώνει και αποσπά μια δράκα ολιγαρχών και ειδικών συμφερόντων.

Οι χρήστες των κινητών «νιώθουν» ότι συμμετέχουν στα δρώμενα και συνδιαμορφώνουν την ιστορία, αφού σκρολάρουν στις οθόνες διαβάζοντας τα γεγονότα ως αληθή.

Οι πολίτες του πληκτρολογίου στο smartphone είναι σε αδιαμεσολάβητη σχέση με τους θεσμούς. Και αυτή την συμβολική έλλειψη, οι κομματικές ηγεσίες την κατέχουν καλά.

Οπότε και όλοι μαζί – κυβερνήσεις, κόμματα, ψηφοφόροι- προσποιούνται για την διαφύλαξη της δημοκρατίας και του δικαίου.

Πολίτες και πολιτικοί δρουν σιωπηλά με τους μηχανικούς κανόνες από την θεωρία της σιωπηρής συνεννόησης : «ξέρουμε ότι ξέρετε τι κάνουμε, ξέρετε ότι ξέρουμε τι κάνετε και εσείς, και όλοι κάνουμε σαν να μην ξέρουμε»

Η Ελλάδα είναι χώρα οργανωμένου παρασκηνιακού πολιτικού και οικονομικού συμπεριφορικού παίγνιου, που λόγω έκστασης της μαζικής επικοινωνίας στα δίκτυα, μοιάζει προσκηνιακό.

Στα σαλόνια της εξουσίας και του χρήματος δεν κρύβονται σχέδια αλλά σκοποί. Δεν συζητείται το μέλλον του τόπου αλλά τα εναλλακτικά μέλλοντα προσωπικών συμφερόντων και μικροομάδων μεγάλου παρασιτισμού και διαφθοράς.

Απλά η μάζα δεν θέλει να ακούει ότι υπάρχουν σαλόνια αφού φρόντισε εδώ και πολλά χρόνια, με τα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, να φτιάξει και αυτή παρόμοια σχεδόν σαλόνια με αυτά της ελίτ εξουσίας και χρήματος.

Η λάμψη των ακριβών σπιτιών και των hi tech αυτοκινήτων στον τόπο, θρέφει την μιμητική επιθυμία της ισχύος και της αναγνώρισης.

Δεν είναι ότι δεν έχουμε επίγνωση για τις φατρίες και την διαπλοκή τους. Είναι ότι θέλουμε να υπάρχουν ως έχουν, οπότε και τις νομιμοποιούμε επί δεκαετίες.

Κυρίως επειδή φαντασιωνόμαστε απόσπαση μερίσματος από τα δικά τους κέρδη, πάσης φύσεως…