Του Ηλία Καραβόλια
Πληκτρολογώ, άρα αντιδρώ. Γράφω, άρα ξεθυμαίνω. Ποστάρω, άρα τα βάζω με τον Άλλο.
Ποιός είναι αυτός ο Άλλος όμως ; Ποιοι μου φταίνε τελικά για τις φωτιές, την ακρίβεια, γενικώς για τα δεινά που συμβαίνουν;
Το υποκείμενο ποστάρει αγανακτισμένος ως ειδικός και γνώστης αλλά τελικά ψηφίζει ως (δήθεν) θύμα της άγνοιας, το πέπλο της οποίας δεν κάνει τον κόπο να το σηκώσει ποτέ.
Εξαπολύει διαδικτυακά την καταγγελία προς κάθε «υπεύθυνο». Εθίζεται έτσι να νομίζει ότι βρίσκει συνεχώς τους φταίχτες και φυσικά να αναθεματίζει το Κράτος, άσχετα αν τελικά νομιμοποιεί αυτούς που μονίμως το πτωχεύουν.
Αυτό που συμβαίνει στα social media είναι αυτό που παράγει η νεοελληνική κοινωνία : φθόνο και μνησικακία εκ του ασφαλούς, δηλαδή μέσα σε περίκλειστο χώρο ανατροφοδότησης, μέσα σε eco-chamber (αντήχηση).
Και με αυτό τον τρόπο ένα μεγάλο μέρος της αναρχικής ενόρμησης, της αντιδραστικής ρητορικής, της έμφυτης επαναστατικότητας, δεν «βγαίνει» να φωνάξει στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς.
Η οργή γίνεται post ή tweet και στην ουσία περιμένει το like και το σχόλιο ώστε να συντηρηθεί η απόλαυση του συμπτώματος από τον ναρκισσισμό των «μικρών διαφορών».
Το Facebook ή το Twitter όμως δεν ανατρέπουν εξουσίες και καθεστώτα, αυτό το κάνει η κάλπη (και μόνο αυτή)
Οι ψηφιακοί τοίχοι της οργής είναι εκείνη η «έξυπνη επικράτεια» του σημειοκαπιταλισμού που μας ξεγελά ασταμάτητα επειδή μας παρέχει χώρο και χρόνο ασφαλούς διαμαρτυρίας….
