Του Richard N. Haass
«Υπάρχουν δεκαετίες όπου δεν συμβαίνει τίποτα, και υπάρχουν εβδομάδες όπου συμβαίνουν [γεγονότα που θα χωρούσαν σε] δεκαετίες». Αυτά τα λόγια αποδίδονται αποκρυφιστικά στον Μπολσεβίκο επαναστάτη (και αναγνώστη του Foreign Affairs ) Βλαντιμίρ Λένιν, ως αναφερόμενο στην ταχεία κατάρρευση της τσαρικής Ρωσίας πριν από μόλις 100 χρόνια. Αν είχε πει πραγματικά αυτά τα λόγια, ο Λένιν θα μπορούσε να είχε προσθέσει ότι υπάρχουν και δεκαετίες όπου συμβαίνουν αιώνες.
Ο κόσμος βρίσκεται στη μέση μιας τέτοιας δεκαετίας. Όπως και με άλλες ιστορικές καμπές, ο κίνδυνος σήμερα πηγάζει από μια οξεία παρακμή της παγκόσμιας τάξης. Αλλά περισσότερο από κάθε άλλη πρόσφατη στιγμή, αυτή η παρακμή απειλεί να γίνει ιδιαίτερα απότομη, λόγω της συρροής παλαιών και νέων απειλών που έχουν αρχίσει να διασταυρώνονται σε μια εποχή που οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι σε καλή θέση να αντιμετωπίσουν αυτές τις απειλές.
Από τη μια πλευρά, ο κόσμος είναι μάρτυρας της αναβίωσης ορισμένων από τις χειρότερες πτυχές της παραδοσιακής γεωπολιτικής: ανταγωνισμός μεγάλων δυνάμεων, αυτοκρατορικές φιλοδοξίες, μάχες για πόρους. Σήμερα, η Ρωσία έχει επικεφαλής έναν τύραννο, τον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος λαχταρά να δημιουργήσει εκ νέου μια ρωσική σφαίρα επιρροής και ίσως ακόμη και μια ρωσική αυτοκρατορία. Ο Πούτιν είναι πρόθυμος να κάνει σχεδόν τα πάντα για να επιτύχει αυτόν τον στόχο και είναι σε θέση να ενεργεί όπως θέλει, επειδή οι εσωτερικοί περιορισμοί στο καθεστώς του έχουν ως επί το πλείστον εκλείψει. Εν τω μεταξύ, υπό τον πρόεδρο Xi Jinping, η Κίνα έχει ξεκινήσει μια αναζήτηση για περιφερειακή και δυνητικά παγκόσμια πρωτοκαθεδρία, βάζοντας τον εαυτό της σε μια τροχιά που θα οδηγήσει σε αυξημένο ανταγωνισμό ή ακόμη και σε αντιπαράθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αλλά αυτά δεν είναι όλα –ούτε κατά διάνοια. Αυτοί οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι συγκρούονται με σύνθετες νέες προκλήσεις κεντρικές για την σύγχρονη εποχή, όπως η κλιματική αλλαγή, οι πανδημίες, και η διάδοση των πυρηνικών όπλων. Και δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι διπλωματικές συνέπειες από τους αυξανόμενους ανταγωνισμούς έχουν καταστήσει σχεδόν αδύνατο για τις μεγάλες δυνάμεις να συνεργαστούν επί των περιφερειακών και διεθνών προκλήσεων, ακόμη και όταν είναι προς το συμφέρον τους να το πράξουν.
Αυτό που περιπλέκει περαιτέρω την εικόνα είναι η πραγματικότητα ότι η αμερικανική δημοκρατία και η πολιτική συνοχή βρίσκονται σε κίνδυνο σε βαθμό που δεν έχει παρατηρηθεί μετά τα μέσα του 19ου αιώνα. Τούτο έχει σημασία γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι μόνο μια χώρα μεταξύ πολλών: η ηγεσία των ΗΠΑ έχει υποστηρίξει την τάξη που επικρατούσε στον κόσμο τα τελευταία 75 χρόνια και παραμένει εξίσου κεντρική σήμερα. Εντούτοις, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα γίνουν όλο και λιγότερο πρόθυμες και ικανές να ηγηθούν στην διεθνή σκηνή.
Αυτές οι συνθήκες έχουν δημιουργήσει έναν φαύλο κύκλο: ο αυξημένος γεωπολιτικός ανταγωνισμός καθιστά ακόμη πιο δύσκολο το να παραχθεί η συνεργασία που απαιτούν τα νέα παγκόσμια προβλήματα, και το επιδεινούμενο διεθνές περιβάλλον τροφοδοτεί περαιτέρω τις γεωπολιτικές εντάσεις -όλα αυτά την στιγμή που οι Ηνωμένες Πολιτείες αποδυναμώνονται και η προσοχή του είναι διασπασμένη. Το τρομακτικό χάσμα μεταξύ των παγκόσμιων προκλήσεων και των απαντήσεων του κόσμου, οι αυξημένες προοπτικές για πολέμους μεγάλων δυνάμεων στην Ευρώπη και τον Ινδο-Ειρηνικό, και η αυξανόμενη πιθανότητα το Ιράν να προκαλέσει αστάθεια στη Μέση Ανατολή έχουν έρθει μαζί ώστε να δημιουργήσουν την πιο επικίνδυνη στιγμή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ονομάστε το μια τέλεια —ή, ακριβέστερα, μια ατελή— καταιγίδα.
Το να προειδοποιείς για τον κίνδυνο δεν σημαίνει ότι προβλέπεις το μέλλον. Στην ιδανική περίπτωση, τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο. Αλλά τα καλά πράγματα σπάνια συμβαίνουν από μόνα τους. Αντίθετα, αφημένα στην τύχη τους, τα συστήματα χειροτερεύουν. Το καθήκον των Αμερικανών υπευθύνων χάραξης πολιτικής, λοιπόν, είναι να ανακαλύψουν ξανά τις αρχές και την πρακτική της κρατικής πολιτικής: να παρατάξουν την εθνική ισχύ και την συλλογική δράση ενάντια στην τάση προς αταξία. Ο στόχος πρέπει να είναι η διαχείριση της σύγκρουσης της παλιάς γεωπολιτικής και των νέων προκλήσεων, η δράση με πειθαρχία σε ό,τι επιδιώκεται, και η οικοδόμηση διευθετήσεων ή, ακόμη καλύτερα, θεσμών όπου υπάρχει επαρκής συναίνεση. Για να τα κάνει όλα αυτά, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να δώσει προτεραιότητα στην εγκαθίδρυση τάξης έναντι της προώθησης της δημοκρατίας στο εξωτερικό -την ίδια στιγμή που θα εργάζεται για την ενίσχυση της δημοκρατίας στο εσωτερικό.
Η ΑΤΑΞΙΑ ΣΕ ΑΝΟΔΟ
Τον Αύγουστο του 1990, με σκοπό την εδαφική κατάκτηση, το Ιράκ εισέβαλε στον πολύ μικρότερο γείτονά του, το Κουβέιτ. «Αυτό δεν θα κρατήσει», απάντησε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, George H. W. Bush. Είχε δίκιο. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, η Ουάσιγκτον είχε οργανώσει ευρεία διεθνή υποστήριξη για μια στρατιωτική επέμβαση γύρω από τον περιορισμένο στόχο της έξωσης των ιρακινών δυνάμεων από το Κουβέιτ. Ο Πόλεμος του Κόλπου 1990-91 χαρακτηρίστηκε από εκτεταμένη συνεργασία, μεταξύ άλλων από την Κίνα και την Ρωσία, που ενισχύθηκε από την ηγεσία των ΗΠΑ υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Σε λίγους μήνες, η συντονισμένη απάντηση γνώρισε σημαντική επιτυχία. Η ιρακινή επιθετικότητα αντιστράφηκε και η ανεξαρτησία του Κουβέιτ αποκαταστάθηκε με ελάχιστο κόστος. Οι μεγάλες δυνάμεις υποστήριξαν τον κανόνα ότι η βία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αλλαγή των συνόρων, θεμελιώδες στοιχείο της διεθνούς τάξης.
Τίποτα αυτού του είδους δεν θα μπορούσε να συμβεί στον σημερινό κόσμο, όπως έχει καταστήσει πολύ σαφές η κρίση της Ουκρανίας, και το γεγονός ότι η Ρωσία είναι μια πολύ πιο ισχυρή και με επιρροή χώρα από όσο ήταν το Ιράκ το 1990 εξηγεί μόνο εν μέρει την διαφορά. Αν και η εισβολή της Ρωσίας έχει εμπνεύσει ένα αίσθημα αλληλεγγύης και εντυπωσιακά επίπεδα συντονισμού μεταξύ των Δυτικών χωρών, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν έχει αποδώσει τίποτα που να μοιάζει με τον σχεδόν παγκόσμιο εναγκαλισμό των στόχων και των θεσμών της υπό την ηγεσία των ΗΠΑ τάξης που παρακινήθηκε από τον Πόλεμο του Κόλπου. Αντίθετα, το Πεκίνο έχει ευθυγραμμιστεί με τη Μόσχα και μεγάλο μέρος του κόσμου αρνήθηκε να υπογράψει τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στην Ρωσία από την Ουάσιγκτον και τους εταίρους της. Και με ένα από τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ να παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο και την αρχή ότι τα σύνορα δεν μπορούν να αλλάξουν μέσω βίας, ο ΟΗΕ παραμένει ως επί το πλείστον στο περιθώριο.
Κατά μια έννοια, οι δύο πόλεμοι χρησιμεύουν ως εκατέρωθεν όρια για τη μεταψυχροπολεμική Pax Americana. Η κυριαρχία της ισχύος των Ηνωμένων Πολιτειών επρόκειτο να μειωθεί, όχι λόγω της αμερικανικής παρακμής αλλά λόγω αυτού που ο σχολιαστής Fareed Zakaria ονόμασε «η άνοδος των υπολοίπων» —δηλαδή, η οικονομική και στρατιωτική ανάπτυξη άλλων χωρών και οντοτήτων και η εμφάνιση ενός κόσμου που ορίζεται από μια πολύ μεγαλύτερη διάχυση ισχύος. Τούτου λεχθέντος, οι Ηνωμένες Πολιτείες, με ό,τι έκαναν και δεν έκαναν στον κόσμο και στο εσωτερικό, σπατάλησαν μεγάλο μέρος της μεταψυχροπολεμικής κληρονομιάς τους, αποτυγχάνοντας να μεταφράσουν την πρωτοκαθεδρία τους σε μια διαρκή τάξη πραγμάτων.
Αυτή η αποτυχία είναι ιδιαίτερα αισθητή όταν πρόκειται για την Ρωσία. Στα χρόνια που ακολούθησαν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η αντιπαράθεση της τεράστιας αμερικανικής ισχύος και η εκπληκτική ρωσική αδυναμία έκαναν να φαίνεται απίθανο ότι, τρεις δεκαετίες αργότερα, οι παγκόσμιες υποθέσεις θα κυριαρχούνταν ξανά από εχθρότητα μεταξύ του Κρεμλίνου και των Δυτικών πρωτευουσών. Οι συζητήσεις μαίνονται για το πώς συνέβη αυτό, με βαθιές διαφωνίες σχετικά με το πόση ευθύνη αξίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και πόσα πρέπει να αποδοθούν στον Πούτιν ή στην ρωσική πολιτική κουλτούρα ευρύτερα. Αλλά όποια και αν είναι η αιτία, είναι δύσκολο να αρνηθούμε ότι έξι προεδρικές διοικήσεις των ΗΠΑ δεν έχουν πολλά να επιδείξουν σε όλες τις προσπάθειές τους να οικοδομήσουν μια επιτυχημένη μεταψυχροπολεμική σχέση με την Ρωσία. Σήμερα, υπό τον Πούτιν, η ρωσική συμπεριφορά είναι ουσιαστικά σε αντίθεση με τις πιο βασικές αρχές της διεθνούς τάξης. Ο Πούτιν δεν δείχνει ενδιαφέρον για την ενσωμάτωση της Ρωσίας στην επικρατούσα τάξη πραγμάτων, αλλά μάλλον επιδιώκει να την αγνοήσει όταν μπορεί —και όταν δεν μπορεί, να την υπονομεύσει ή να την νικήσει. Έχει επιδείξει επανειλημμένα την προθυμία του να χρησιμοποιήσει βάναυση στρατιωτική βία εναντίον αμάχων πληθυσμών στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Το καθεστώς του Πούτιν δεν σέβεται τα σύνορα και την κυριαρχία άλλων χωρών, όπως μαρτυρά η συνεχιζόμενη εισβολή του στην Ουκρανία και η προσπάθεια προσάρτησης τμημάτων της χώρας.
Η επιθετικότητα της Ρωσίας έχει ανατρέψει πολλές υποθέσεις που επηρέασαν την σκέψη για τις διεθνείς σχέσεις στη μεταψυχροπολεμική εποχή. Τερμάτισε το διάλειμμα της ιστορίας όπου οι πόλεμοι μεταξύ χωρών ήταν σπάνιοι. Έχει καταστήσει κενό τον κανόνα ενάντια στην απόκτηση εδάφους χωρών δια της βίας. Και έχει αποδείξει ότι η οικονομική αλληλεξάρτηση δεν αποτελεί οχύρωση έναντι των απειλών για την παγκόσμια τάξη. Πολλοί πίστευαν ότι η εξάρτηση της Ρωσίας από τις δυτικοευρωπαϊκές αγορές για τις ενεργειακές εξαγωγές της θα ενθάρρυνε τον [αυτο]περιορισμό. Στην πραγματικότητα, αυτοί οι δεσμοί δεν είχαν καλύτερο αποτέλεσμα στον μετριασμό της ρωσικής συμπεριφοράς από όσο στην αποτροπή του ξεσπάσματος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ακόμα χειρότερα, η αλληλεξάρτηση αποδείχτηκε περισσότερο περιοριστική για τις χώρες που είχαν επιτρέψει στους εαυτούς τους να γίνουν εξαρτημένες από την Ρωσία (πάνω από όλα, η Γερμανία) παρά στην ίδια την Ρωσία.
Τούτων λεχθέντων, η Ρωσία θα βγει αποδυναμωμένη από αυτό που υπόσχεται να είναι ένας μακρός πόλεμος με την Ουκρανία. Σε αντίθεση με την Σοβιετική Ένωση, η Ρωσία κάθε άλλο παρά υπερδύναμη είναι. Ακόμη και πριν οι Δυτικές χώρες επιβάλουν κυρώσεις στην Ρωσία ως απάντηση στην επίθεσή της στην Ουκρανία, η ρωσική οικονομία δεν ήταν μεταξύ των δέκα μεγαλύτερων στον κόσμο όσον αφορά το ΑΕΠ˙ τουλάχιστον εν μέρει λόγω αυτών των κυρώσεων, αναμένεται να συρρικνωθεί έως και 10% κατά την διάρκεια του 2022. Η οικονομία της Ρωσίας παραμένει σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένη από την παραγωγή ενέργειας˙ οι ένοπλες δυνάμεις της έχει αποκαλυφθεί ότι έχουν κακή ηγεσία και οργάνωση και δεν συγκρίνονται με το ΝΑΤΟ. Και πάλι, ωστόσο, είναι η ρωσική αδυναμία αντιπαρατιθέμενη με την προθυμία και την ικανότητα του Πούτιν να ενεργεί απερίσκεπτα με την στρατιωτική και πυρηνική ισχύ που διαθέτει, που καθιστά την Ρωσία τέτοιο [μεγάλο] κίνδυνο.
Η Ρωσία αποτελεί ένα οξύ, βραχυπρόθεσμο πρόβλημα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Κίνα, αντίθετα, θέτει μια πολύ πιο σοβαρή μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη πρόκληση. Το στοίχημα ότι η ενσωμάτωση της Κίνας στην παγκόσμια οικονομία θα την έκανε πιο ανοιχτή πολιτικά, πιο προσανατολισμένη στην αγορά, και πιο μετριοπαθή στην εξωτερική πολιτική της απέτυχε να αποδώσει και μάλιστα λειτούργησε ως μπούμερανγκ. Σήμερα, η Κίνα είναι πιο καταπιεστική στο εσωτερικό της και έχει παραχωρήσει περισσότερη εξουσία στα χέρια ενός ατόμου από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από την βασιλεία του Μάο Τσε Τουνγκ και μετά. Οι κρατικές επιχειρήσεις, αντί να μειώνονται, παραμένουν πανταχού παρούσες, ενώ η κυβέρνηση επιδιώκει να περιορίσει την ιδιωτική βιομηχανία. Η Κίνα έχει κλέψει και ενσωματώσει τακτικά την πνευματική ιδιοκτησία άλλων. Η συμβατική και πυρηνική στρατιωτική ισχύς της έχει αυξηθεί σημαντικά. Έχει στρατιωτικοποιήσει την Θάλασσα της Νότιας Κίνας, έχει καταναγκάσει οικονομικά τους γείτονές της, πολέμησε μια συνοριακή σύγκρουση με την Ινδία, και συνέτριψε την δημοκρατία στο Χονγκ Κονγκ, και συνεχίζει να αυξάνει την πίεση στην Ταϊβάν.
Ωστόσο, η Κίνα έχει επίσης σημαντικές εσωτερικές αδυναμίες. Έπειτα από άνθηση δεκαετιών, η οικονομία της χώρας αρχίζει τώρα να σταματά, απισχνάζοντας μια κύρια πηγή της νομιμοποίησης του καθεστώτος. Δεν είναι σαφές το πώς το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα μπορεί να αποκαταστήσει την ισχυρή οικονομική ανάπτυξη, δεδομένων των πολιτικών περιορισμών της χώρας, οι οποίοι εμποδίζουν την καινοτομία, και της δημογραφικής πραγματικότητας, συμπεριλαμβανομένης της συρρίκνωσης της δεξαμενής εργατικού δυναμικού. Η επιθετική εξωτερική πολιτική της Κίνας, εν τω μεταξύ, έχει αποξενώσει πολλούς από τους γείτονές της. Και η Κίνα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσει μια δύσκολη ηγετική μετάβαση την επόμενη δεκαετία. Όπως ο Πούτιν, ο Σι έχει εδραιώσει την εξουσία στα δικά του χέρια με τρόπο που θα περιπλέξει κάθε διαδοχή και ίσως οδηγήσει σε μια μάχη για την εξουσία. Το αποτέλεσμα είναι δύσκολο να προβλεφθεί: μια εσωτερική μάχη θα μπορούσε να οδηγήσει σε μειωμένο διεθνή ακτιβισμό ή στην ανάδειξη πιο καλοήθων ηγετών, αλλά θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε ακόμη πιο εθνικιστικές εξωτερικές πολιτικές σχεδιασμένες να συγκεντρώσουν την υποστήριξη ή να αποσπάσουν την προσοχή του κοινού.
Το σίγουρο είναι ότι ο Xi και άλλοι Κινέζοι ηγέτες φαίνεται να υποθέτουν ότι η Κίνα θα πληρώσει ελάχιστο έως καθόλου κόστος για την επιθετική της συμπεριφορά, δεδομένου ότι οι άλλοι εξαρτώνται υπερβολικά από τις εξαγωγές της ή από την πρόσβαση στην αγορά της. Μέχρι στιγμής, αυτή η υπόθεση έχει επιβεβαιωθεί. Ωστόσο, μια σύγκρουση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας δεν φαίνεται πλέον ως απομακρυσμένη πιθανότητα. Εν τω μεταξύ, καθώς οι σχέσεις της Ουάσιγκτον με τη Μόσχα και το Πεκίνο γίνονται όλο και πιο τεταμένες, η Ρωσία και η Κίνα πλησιάζουν. Μοιράζονται μια εχθρότητα με ένα διεθνές σύστημα υπό την ηγεσία των ΗΠΑ που θεωρούν αφιλόξενο για τα πολιτικά τους συστήματα στο εσωτερικό και τις φιλοδοξίες τους στο εξωτερικό. Όλο και περισσότερο, είναι πρόθυμοι να ενεργήσουν σύμφωνα με τις αντιρρήσεις τους και να το κάνουν συνδυασμένα. Σε αντίθεση με πριν από 40 ή 50 χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι αυτές που βρίσκουν τώρα τον εαυτό τους στην θέση εκείνου που είναι ο διαφορετικός όταν πρόκειται για την τριγωνική διπλωματία.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΚΕΝΟ
Καθώς η γεωπολιτική εικόνα μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων έχει σκοτεινιάσει, ένα χάσμα έχει ανοίξει μεταξύ των παγκόσμιων προκλήσεων και του μηχανισμού που προορίζεται να τις αντιμετωπίσει. Δείτε την παγκόσμια υγεία. Η πανδημία COVID-19 εξέθεσε τους περιορισμούς του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και την απροθυμία ή την αδυναμία ακόμη και των πλούσιων, ανεπτυγμένων χωρών να ανταποκριθούν σε μια κρίση που είχαν κάθε λόγο να προβλέψουν. Ως αποτέλεσμα, περίπου 15 έως 18 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν μέχρι στιγμής πεθάνει, εκατομμύρια από αυτούς άσκοπα. Και σχεδόν τρία χρόνια μετά την έναρξη της πανδημίας, η άρνηση της Κίνας να συνεργαστεί με μια ανεξάρτητη έρευνα σημαίνει ότι ο κόσμος εξακολουθεί να μην γνωρίζει πώς προήλθε και αρχικά εξαπλώθηκε ο ιός, καθιστώντας δυσκολότερη την πρόληψη της επόμενης επιδημίας -και παρέχοντας ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο οι παλιές, γνωστές γεωπολιτικές δυσλειτουργίες συνδυάζονται με νέα προβλήματα.
Μεταξύ άλλων παγκόσμιων προκλήσεων, η κλιματική αλλαγή έχει τύχει αναμφισβήτητα της μεγαλύτερης διεθνούς προσοχής, και δικαίως -ωστόσο δεν υπάρχουν πολλά να παρουσιαστούν γι’ αυτήν. Αν ο κόσμος δεν σημειώσει ταχεία πρόοδο στη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά την διάρκεια αυτής της δεκαετίας, θα είναι πολύ πιο δύσκολο να διατηρηθεί και να προστατευτεί η ζωή όπως την γνωρίζουμε σε αυτόν τον πλανήτη. Ωστόσο, οι διπλωματικές προσπάθειες έχουν αποτύχει και δεν φαίνονται σημάδια βελτίωσης. Μεμονωμένες χώρες καθορίζουν τους στόχους τους για το κλίμα και δεν υπάρχει τίμημα όταν τίθενται χαμηλά ή όταν δεν επιτυγχάνονται. Η δημιουργία οικονομικής ανάπτυξης μετά την πανδημία και η εμπλοκή στον ενεργειακό εφοδιασμό -μια ανησυχία που ενισχύθηκε από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις διαταραχές που έχει προκαλέσει στον ενεργειακό τομέα- έχουν αυξήσει την εστίαση των χωρών στην ενεργειακή ασφάλεια σε βάρος των κλιματικών παραμέτρων. Για άλλη μια φορά, μια παραδοσιακή γεωπολιτική ανησυχία συγκρούστηκε με ένα νέο πρόβλημα, καθιστώντας δυσκολότερο να αντιμετωπιστεί οποιοδήποτε από τα δυο.
Όταν πρόκειται για την διάδοση των πυρηνικών όπλων, η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη. Μερικοί μελετητές προέβλεψαν ότι δεκάδες κράτη θα είχαν αναπτύξει πυρηνικά όπλα μέχρι τώρα. Στην πραγματικότητα, μόνο εννέα έχουν αναπτύξει ολοκληρωμένα προγράμματα. Πολλές προηγμένες βιομηχανικές χώρες που θα μπορούσαν να αναπτύξουν πυρηνικά όπλα επέλεξαν να μην το κάνουν. Κανείς δεν έχει χρησιμοποιήσει πυρηνικό όπλο από τότε που το έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες τις τελευταίες ημέρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και καμία τρομοκρατική ομάδα δεν απέκτησε πρόσβαση σε ένα τέτοιο [όπλο].
Αλλά τα φαινόμενα μπορεί να απατούν: εν τη ελλείψει διάδοσης, τα πυρηνικά όπλα έχουν αποκτήσει νέα αξία. Μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ουκρανία εγκατέλειψε τα σοβιετικά πυρηνικά όπλα που παρέμεναν στο έδαφός της˙ έκτοτε, έχει υποστεί δύο φορές εισβολή από την Ρωσία, ένα αποτέλεσμα που θα μπορούσε να πείσει άλλες [χώρες] ότι η εγκατάλειψη των πυρηνικών όπλων μειώνει την ασφάλεια μιας χώρας. Τα καθεστώτα στο Ιράκ και στην Λιβύη εκδιώχθηκαν μετά την εγκατάλειψη των προγραμμάτων πυρηνικών όπλων τους, κάτι που θα μπορούσε να κάνει άλλους ηγέτες να διστάζουν να το κάνουν ή να τους ενθαρρύνει να εξετάσουν τα πλεονεκτήματα της ανάπτυξης ή απόκτησης πυρηνικών δυνατοτήτων. Η Βόρεια Κορέα παραμένει ασφαλής καθώς συνεχίζει να επεκτείνει το πυρηνικό της οπλοστάσιο και τα μέσα για να το μεταφέρει. Η Ρωσία, από την πλευρά της, φαίνεται να αποδίδει στα πυρηνικά όπλα μεγαλύτερο ρόλο στην αμυντική της στάση. Και η απόφαση των ΗΠΑ να αποκλείσουν την άμεση στρατιωτική ανάμιξη στην Ουκρανία από φόβο ότι η αποστολή στρατευμάτων ή η δημιουργία μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων θα μπορούσε να οδηγήσει σε πυρηνικό Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο θα θεωρηθεί από την Κίνα και άλλους ως απόδειξη ότι η κατοχή ενός σημαντικού πυρηνικού οπλοστασίου μπορεί να αποτρέψει την Ουάσιγκτον —ή τουλάχιστον να την πείσει να ενεργήσει με μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση.
Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, ότι το Ιράν θέτει [σε ισχύ] πολλές από τις προϋποθέσεις ενός προγράμματος πυρηνικών όπλων εν μέσω διαπραγματεύσεων που αποσκοπούν στην αναβίωση της πυρηνικής συμφωνίας του 2015 από την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες αποχώρησαν το 2018. Οι συνομιλίες φαίνεται να έχουν χτυπήσει σε τοίχο, αλλά ακόμα κι αν επιτύχουν, το πρόβλημα δεν θα εξαφανιστεί, καθώς η συμφωνία περιλαμβάνει μια σειρά από ρήτρες λήξης ισχύος. Επομένως, είναι περισσότερο ζήτημα του πότε, όχι εάν, το Ιράν κάνει αρκετή πρόοδο για να προκαλέσει μια επίθεση με σκοπό να αποτρέψει την καρποφορία της πυρηνικής ικανότητας της Τεχεράνης. Είτε ένας είτε περισσότεροι από τους γείτονες του Ιράν θα μπορούσαν να αποφασίσουν ότι χρειάζονται δικά τους πυρηνικά όπλα για να αντιμετωπίσουν το Ιράν, εάν φθάσει να είναι σε θέση να εξαπολύσει πυρηνικά όπλα με ελάχιστη προειδοποίηση. Η Μέση Ανατολή, επί τρεις δεκαετίες η λιγότερο σταθερή περιοχή του κόσμου, μπορεί κάλλιστα να βρίσκεται στο κατώφλι μιας ακόμη πιο επικίνδυνης εποχής.
ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΓΧΩΡΙΩΣ
Καθώς τα νέα και τα παλιά προβλήματα συγκρούονται και συνδυάζονται για να αμφισβητήσουν την υπό την ηγεσία των ΗΠΑ τάξη, ίσως οι πιο ανησυχητικές αλλαγές λαμβάνουν χώρα εντός των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών. Η χώρα διατηρεί πολλές δυνάμεις. Ωστόσο, ορισμένα από τα πλεονεκτήματά της —το κράτος δικαίου, η ομαλή μετάβαση εξουσίας, η ικανότητα προσέλκυσης και διατήρησης ταλαντούχων μεταναστών σε μεγάλη κλίμακα, η κοινωνικοοικονομική κινητικότητα— είναι τώρα λιγότερο σίγουρα από όσο ήταν κάποτε, και προβλήματα όπως η ένοπλη βία, η εγκληματικότητα σε αστικές περιοχές, η χρήση ναρκωτικών, και η παράνομη μετανάστευση έχουν γίνει πιο έντονα. Επιπλέον, η χώρα κρατιέται πίσω εξαιτίας των πολιτικών διχασμών. Μια ευρεία άρνηση μεταξύ των Ρεπουμπλικανών να αποδεχθούν τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών του 2020, κάτι που οδήγησε στην επίθεση στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου 2021, υποδηλώνει την πιθανή εμφάνιση μιας αμερικανικής εκδοχής των «Troubles» της Βόρειας Ιρλανδίας. Η τοπική, πολιτικά εμπνευσμένη βία θα μπορούσε να γίνει συνηθισμένη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι πρόσφατες αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου και οι αποκλίνουσες εγχώριες αντιδράσεις σε αυτές ενίσχυσαν την εντύπωση περί Διασπασμένων Πολιτειών της Αμερικής (Disunited States of America). Ως αποτέλεσμα, το αμερικανικό πολιτικό μοντέλο έχει γίνει λιγότερο ελκυστικό και η δημοκρατική οπισθοδρόμηση στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει συμβάλει στην οπισθοδρόμηση αλλού. Κάνοντας τα πράγματα χειρότερα, η οικονομική κακοδιαχείριση των ΗΠΑ οδήγησε στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, και πιο πρόσφατα λάθη επέτρεψαν στον πληθωρισμό να εκτοξευθεί στα ύψη, βλάπτοντας περαιτέρω την φήμη της χώρας. Ίσως το πιο ανησυχητικό είναι η διάβρωση της πίστης στην βασική σταθερότητα της Ουάσιγκτον. Χωρίς συναίνεση μεταξύ των Αμερικανών σχετικά με τον σωστό ρόλο της χώρας τους στον κόσμο, υπήρξαν άγριες διακυμάνσεις στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, από την καταστροφική υπερέκταση στο Ιράκ από την κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους, μέχρι την εξουθενωτική υποχώρηση της κυβέρνησης Ομπάμα στη Μέση Ανατολή και αλλού, και μέχρι την ανικανότητα και την συναλλακτική [συλλογιστική] της κυβέρνησης Τραμπ, που οδήγησαν πολλούς να αμφιβάλουν εάν προηγούμενες ή πάγιες δεσμεύσεις είχαν πλέον σημασία στην Ουάσιγκτον. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει κάνει πολλά για να δώσει προτεραιότητα στις συμμαχίες και τις συνεργασίες, αλλά, επίσης, ενίσχυσε κατά καιρούς τις αμφιβολίες για την αμερικανική σταθερότητα και ικανότητα, ειδικά κατά την χαοτική αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν πέρυσι.
Το γεγονός ότι είναι αδύνατο να προβλεφθεί ποιος θα καταλάβει το Οβάλ Γραφείο στο μέλλον δεν είναι κάτι νέο˙ το νέο είναι ότι είναι αδύνατο να υποθέσουμε πολλά για το πώς θα προσεγγίσει αυτό το άτομο την σχέση των Ηνωμένων Πολιτειών με τον κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι σύμμαχοι και οι εταίροι των ΗΠΑ όλο και περισσότερο δεν έχουν άλλη επιλογή από το να σταθμίσουν την συνεχή εξάρτηση από την Ουάσιγκτον έναντι άλλων εναλλακτικών, όπως η μεγαλύτερη αυτάρκεια ή ο σεβασμός στους ισχυρούς γείτονες. Ένας πρόσθετος κίνδυνος είναι ότι η ικανότητα της Ουάσιγκτον να αποτρέπει αντιπάλους θα μειωθεί καθώς οι εχθροί της βλέπουν τις Ηνωμένες Πολιτείες ως πολύ διχασμένες ή απρόθυμες να δράσουν.
ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ;
Ενόψει της γεωπολιτικής αναταραχής και των παγκόσμιων προκλήσεων που φαίνεται βέβαιο ότι θα καθορίσουν αυτή την δεκαετία, κανένα κυρίαρχο δόγμα ή κατασκευή για την αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν θα μπορέσει να παίξει τον ρόλο που έπαιξε η ανάσχεση κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν αυτή η γενική ιδέα (concept) παρείχε αρκετή σαφήνεια και συναίνεση. Τέτοιες κατασκευές είναι χρήσιμες για την καθοδήγηση των υπευθύνων χάραξης πολιτικής, την επεξήγηση των πολιτικών στο κοινό, τον καθησυχασμό των συμμάχων, και την αποστολή σημάτων στους αντιπάλους. Αλλά ο σύγχρονος κόσμος δεν προσφέρεται για ένα τόσο απλό πλαίσιο: σήμερα, υπάρχουν απλώς πάρα πολλές προκλήσεις διαφορετικών ειδών που δεν χωρούν μέσα σε ένα μόνο κατασκεύασμα. Το γεγονός ότι δεν είναι πλέον δυνατό να μιλάμε για την παγκόσμια τάξη ως ένα ενιαίο φαινόμενο προσμετρά σε αυτό το συμπέρασμα: υπάρχει η παραδοσιακή γεωπολιτική τάξη που αντανακλά τις ισορροπίες δυνάμεων και τον βαθμό στον οποίο είναι κοινά κάποια πρότυπα, και υπάρχει αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ως η τάξη της παγκοσμιοποίησης, που αντικατοπτρίζει το εύρος και το βάθος της κοινής προσπάθειας για την αντιμετώπιση προκλήσεων όπως η κλιματική αλλαγή και οι πανδημίες. Η παγκόσμια τάξη (ή η έλλειψή της) είναι όλο και περισσότερο το άθροισμα των δύο.
Τούτο δεν σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει απλώς να αυτοσχεδιάζουν και να προσεγγίζουν κάθε ζήτημα εξωτερικής πολιτικής μεμονωμένα. Όμως, αντί για μια ενιαία μεγάλη ιδέα, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να χρησιμοποιήσει μια σειρά από αρχές και πρακτικές για να καθοδηγήσει την εξωτερική της πολιτική και να μειώσει τον κίνδυνο η επόμενη δεκαετία να προκαλέσει μια καταστροφή. Αυτή η αλλαγή θα μεταφραστεί σε μια εξωτερική πολιτική που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε συμμαχίες για την αποτροπή της ρωσικής και κινεζικής επιθετικότητας και σε επιλεκτικές συνεργασίες ομοϊδεατών για την αντιμετώπιση παγκόσμιων προκλήσεων που οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να αγνοήσουν ή να χειριστούν μόνες τους. Επιπλέον, η προώθηση της δημοκρατίας στο εσωτερικό και όχι στο εξωτερικό θα πρέπει να είναι το επίκεντρο της προσοχής των ΗΠΑ, καθώς υπάρχουν περισσότερα για να οικοδομηθούν πάνω σε αυτά και περισσότερα να χαθούν εάν η προσπάθεια αποτύχει.
Η μεγαλύτερη άμεση απειλή για την παγκόσμια τάξη προέρχεται από την ρωσική επιθετικότητα κατά της Ουκρανίας. Η σωστή διαχείριση του πολέμου θα απαιτήσει μια λεπτή ισορροπία, μια ισορροπία που συνδυάζει την αποφασιστικότητα με τον ρεαλισμό. Η Δύση πρέπει να παράσχει εκτεταμένη στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη στην Ουκρανία για να εξασφαλίσει την συνεχιζόμενη βιωσιμότητά της ως κυρίαρχο κράτος και να εμποδίσει την Ρωσία να ελέγχει περισσότερα εδάφη από αυτά που ήδη κατέχει, αλλά η Δύση πρέπει επίσης να αποδεχθεί ότι η στρατιωτική ισχύς από μόνη της δεν μπορεί να τερματίσει την ρωσική κατοχή. Αυτό το αποτέλεσμα θα απαιτούσε πολιτική αλλαγή στη Μόσχα και την έλευση μιας ηγεσίας πρόθυμης να μειώσει ή να τερματίσει την παρουσία της Ρωσίας στην Ουκρανία με αντάλλαγμα την ελάφρυνση των κυρώσεων. Ο Πούτιν δεν θα δεχτεί ποτέ μια τέτοια συμφωνία. Και για να προσφέρουν έναν αξιόλογο συμβιβασμό σε ένα υποθετικό μελλοντικό καθεστώς στη Μόσχα, η Ουάσιγκτον και οι εταίροι της θα πρέπει να επιβάλουν πολύ πιο δρακόντειες κυρώσεις σε όλες τις ρωσικές εξαγωγές ενέργειας -πάνω απ’ όλα, μια απαγόρευση των εξαγωγών φυσικού αερίου στην Ευρώπη.
Όσον αφορά την Κίνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει επίσης να ενισχύσουν τα θεμέλια μιας περιφερειακής τάξης. Αυτό σημαίνει να δώσουν προτεραιότητα στην συμμαχία τους με την Ιαπωνία, την Quad (Αυστραλία, Ινδία, Ιαπωνία, και Ηνωμένες Πολιτείες) και την ομάδα AUKUS (Αυστραλία, Ηνωμένο Βασίλειο, και Ηνωμένες Πολιτείες). Εφαρμόζοντας τα διδάγματα που αντλήθηκαν από την παρακολούθηση του αμήχανου χορού της Ευρώπης με την Ρωσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να μειώσουν την αλληλεξάρτησή τους με την Κίνα –η οποία, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, μοιάζει πολύ με εξάρτηση από την Κίνα. Αυτό θα σήμαινε περιστολή των οικονομικών σχέσεων έτσι ώστε οι εισαγωγές από την Κίνα και οι εξαγωγές προς αυτήν να καταστούν λιγότερο απαραίτητες για την οικονομική υγεία των Ηνωμένων Πολιτειών και των εταίρων τους —πράγμα που θα διευκολύνει την αντιμετώπιση της Κίνας ή ακόμη και την επιβολή κυρώσεων, εάν χρειαστεί να γίνουν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες Δυτικές χώρες πρέπει να ενισχύσουν την ανθεκτικότητα των αλυσίδων εφοδιασμού σε κρίσιμα υλικά μέσω ενός μείγματος διαφοροποίησης και πλεονάσματος, αποθεματοποίησης, συμφωνιών ομαδοποίησης και, όταν χρειάζεται, αυξημένης εγχώριας παραγωγής. Δεν πρόκειται τόσο για οικονομική αποσύνδεση όσο για οικονομική αποστασιοποίηση.
Η Ουάσιγκτον και οι εταίροι της θα χρειαστεί επίσης να απαντήσουν σθεναρά εάν η Κίνα κινηθεί εναντίον της Ταϊβάν. Το να επιτραπεί στην Κίνα να καταλάβει το νησί θα είχε τεράστιες συνέπειες: κάθε Αμερικανός σύμμαχος και εταίρος θα επανεξετάσει την εξάρτησή του για ασφάλεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες και θα επέλεγε είτε τον κατευνασμό της Κίνας είτε κάποια μορφή στρατηγικής αυτονομίας, που πιθανότατα θα συνεπαγόταν την απόκτηση πυρηνικών όπλων. Μια σύγκρουση για την Ταϊβάν θα οδηγούσε επίσης σε ένα βαθύ παγκόσμιο οικονομικό σοκ λόγω του κυρίαρχου ρόλου της Ταϊβάν στην κατασκευή προηγμένων ημιαγωγών.
Η αποτροπή ενός τέτοιου σεναρίου -ή, εάν απαιτηθεί, η άμυνα έναντι μιας κινεζικής επίθεσης- καλεί την Ουάσιγκτον να υιοθετήσει μια στάση στρατηγικής σαφήνειας για την Ταϊβάν, μην αφήνοντας καμία αμφιβολία ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επενέβαιναν στρατιωτικά για να προστατεύσουν το νησί και να θέσουν σε εφαρμογή την ασφάλεια και τα οικονομικά μέσα για την υποστήριξη αυτής της δέσμευσης. Θα απαιτηθεί περισσότερη, όχι λιγότερη, διεθνής εμπλοκή, η οποία θα πρέπει να συνεπάγεται τουλάχιστον τον συντονισμό ενός πακέτου ισχυρών κυρώσεων με Ευρωπαίους και Ασιάτες συμμάχους.
Οι σχέσεις τόσο με την Ρωσία όσο και με την Κίνα θα παραμείνουν περίπλοκες, καθώς δεν θα είναι μονοδιάστατες ακόμα κι αν είναι σε μεγάλο βαθμό ανταγωνιστικές ή αντιπαλότητας. Υψηλού επιπέδου, μυστικοί στρατηγικοί διάλογοι θα πρέπει να γίνουν συστατικό και των δύο διμερών σχέσεων. Το σκεπτικό για τέτοιους διαλόγους έχει να κάνει λιγότερο με το τι θα μπορούσαν να επιτύχουν παρά με το τι θα μπορούσαν να αποτρέψουν, αν και στην περίπτωση της Κίνας, θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερο περιθώριο για την διερεύνηση κανόνων που θα καθοδηγούν τις σχέσεις μεταξύ των δύο δυνάμεων. Οι αποκλίνουσες και ανταγωνιστικές συμπεριφορές και φιλοδοξίες των ΗΠΑ, της Ρωσίας, και της Κίνας μπορεί να αποκλείουν κάτι περισσότερο από μια περιορισμένη συνεργασία για την παγκόσμια τάξη, αλλά αυτά τα ρήγματα καθιστούν αναμφισβήτητα την επικοινωνία μεταξύ των τριών χωρών ακόμη πιο ζωτικής σημασίας για τη μείωση της πιθανότητας σοβαρού εσφαλμένου υπολογισμού σε γεωπολιτικά ζητήματα.
Εν τω μεταξύ, η πολιτική των ΗΠΑ δεν θα πρέπει να επιδιώκει να μεταμορφώσει την Ρωσία ή την Κίνα, όχι επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν ανεπιθύμητο, αλλά επειδή η υποστήριξη της αλλαγής καθεστώτος θα αποδεικνυόταν πιθανότατα άσχετη ή αντιπαραγωγική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αντιμετωπίσουν την Ρωσία και την Κίνα όπως είναι, όχι όπως θα προτιμούσε η Ουάσιγκτον να είναι. Ο κύριος στόχος της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας και της Κίνας δεν πρέπει να είναι η αναμόρφωση των κοινωνιών τους, αλλά η επιρροή στις επιλογές της εξωτερικής πολιτικής τους.
Με την πάροδο του χρόνου, είναι πιθανό ότι ο περιορισμός της επιτυχίας τους στο εξωτερικό και η αποφυγή της αντιπαράθεσης με αυτές θα δημιουργήσει πιέσεις στο εσωτερικό των πολιτικών τους συστημάτων, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε επιθυμητή αλλαγή, όπως ακριβώς έκαναν τέσσερις δεκαετίες ανάσχεσης με την Σοβιετική Ένωση. Αλλά η Ουάσιγκτον δεν πρέπει να αποτελεί υπαρξιακή απειλή για καμία από τις δύο κυβερνήσεις ώστε να μην ενισχύσει τα χέρια εκείνων στη Μόσχα και στο Πεκίνο που υποστηρίζουν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν ενεργώντας απερίσκεπτα και ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να κερδηθεί από την επιλεκτική συνεργασία με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Υπάρχει ένας ακόμη λόγος για να δοθεί προτεραιότητα στην προώθηση της τάξης έναντι της προώθησης της δημοκρατίας —ένας λόγος που δεν έχει καμία άμεση σχέση με την Ρωσία και την Κίνα. Οι προσπάθειες για την οικοδόμηση της διεθνούς τάξης, είτε με σκοπό την αντίσταση στην επιθετικότητα και την διάδοση [των πυρηνικών όπλων] είτε για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και των μολυσματικών ασθενειών, έχουν ευρεία υποστήριξη μεταξύ των μη δημοκρατιών. Μια παγκόσμια τάξη που βασίζεται στον σεβασμό των συνόρων και στις κοινές προσπάθειες για τις παγκόσμιες προκλήσεις είναι προτιμότερη από μια φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη που δεν θα βασίζεται σε κανένα από τα δύο. Το ότι τόσες πολλές χώρες δεν συμμετείχαν στην επιβολή κυρώσεων στην Ρωσία είναι αποκαλυπτικό. Η απεικόνιση της κρίσης στην Ουκρανία ως κρίση της δημοκρατίας εναντίον του αυταρχισμού, αναμενόμενα, ήταν ανεπιτυχής μεταξύ πολλών αυταρχικών ηγετών. Η ίδια λογική ισχύει και για την σχέση των ΗΠΑ με την Σαουδική Αραβία, την οποία η κυβέρνηση Μπάιντεν εργάζεται καθυστερημένα για να επιδιορθώσει: η προτίμηση για την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ένα πράγμα, αλλά είναι ασύνετη και μη βιώσιμη μια εξωτερική πολιτική που βασίζεται σε μια τέτοια προτίμηση μέσα σε έναν κόσμο που ορίζεται από την γεωπολιτική και τις παγκόσμιες προκλήσεις.
Μια παρόμοια οξυδερκής άποψη θα πρέπει να καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο η Ουάσιγκτον προσεγγίζει την συνεργασία σε παγκόσμιες προκλήσεις. Η πολυμέρεια είναι πολύ προτιμότερη από τη μονομέρεια, αλλά η στενή πολυμέρεια είναι πολύ πιο ελπιδοφόρα από καθολικές ή ευρείες μορφές συλλογικής δράσης που σπάνια πετυχαίνουν˙ μάρτυρας, για παράδειγμα, η πορεία της διπλωματίας για την κλιματική αλλαγή και το εμπόριο. Καλύτερα να επιδιώκουμε ρεαλιστικές συνεργασίες ομοϊδεατών, οι οποίες μπορούν να φέρουν έναν βαθμό τάξης στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων συγκεκριμένων τομέων περιορισμένης τάξης, αν όχι αρκετής παγκόσμιας τάξης. Και εδώ ο ρεαλισμός πρέπει να υπερισχύει του ιδεαλισμού.
Αυτή η παρατήρηση έχει άμεσες επιπτώσεις στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Η κλιματική αλλαγή αποτελεί υπαρξιακή απειλή, και παρόλο που μια παγκόσμια απάντηση θα ήταν η καλύτερη, η γεωπολιτική θα συνεχίσει να δυσχεραίνει μια τέτοια συνεργασία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι εταίροι τους θα πρέπει να δώσουν έμφαση σε στενότερες διπλωματικές προσεγγίσεις, αλλά η πρόοδος στον μετριασμό [της κλιματικής αλλαγής] είναι πιο πιθανό να προέλθει από τεχνολογικές ανακαλύψεις παρά από διπλωματία. Αυτό οφείλεται όχι στην έλλειψη πιθανών εργαλείων πολιτικής, αλλά μάλλον στην έλλειψη πολιτικής υποστήριξης στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες χώρες για εκείνα τα μέτρα ή για τις εμπορικές συμφωνίες που θα μπορούσαν να ενθαρρύνουν τον μετριασμό [της κλιματικής αλλαγής] επιβάλλοντας φόρους ή δασμούς σε αγαθά που προέρχονται από ορυκτά καύσιμα ή κατασκευάζονται μέσω ενεργειακά αναποτελεσματικών διαδικασιών. Ως αποτέλεσμα, ο στόχος της προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή θα πρέπει να λάβει περισσότερη προσοχή και πόρους, όπως και η διερεύνηση της τεχνολογικής δυνατότητας αντιστροφής της.
ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ
Τρεις τελευταίες σκέψεις αφορούν πιο άμεσα τις Ηνωμένες Πολιτείες. Καθώς εργάζονται για να λύσουν τα δεσμά που συνδέουν παλιά γεωπολιτικά διλήμματα με νεότερα προβλήματα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αντιμετωπίσουν μια σειρά από σοβαρές απειλές, όχι μόνο από την Ρωσία και την Κίνα αλλά και από το Ιράν και μια σειρά αποτυχημένων κρατών που θα μπορούσαν να παρέχουν οξυγόνο στους τρομοκράτες στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, και από την Βόρεια Κορέα, της οποίας οι συμβατικές στρατιωτικές και πυρηνικές δυνατότητες συνεχίζουν να αυξάνονται. Ως εκ τούτου, η ασφάλεια θα απαιτήσει από την Ουάσιγκτον να αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες έως και κατά μια ποσοστιαία μονάδα του ΑΕΠ: [και πάλι θα βρίσκονται] ακόμα σημαντικά κάτω από τα επίπεδα του Ψυχρού Πολέμου, αλλά ένα σημαντικό βήμα προς τα πάνω. Οι σύμμαχοι των ΗΠΑ θα χρειαστεί να λάβουν παρόμοια μέτρα.
Κατά την αντιμετώπιση των πολλών απειλών που θα καθορίσουν αυτή την δεκαετία, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει επίσης να ενεργήσουν τόσο με μεγαλύτερη προσοχή όσο και με μεγαλύτερη τόλμη στον οικονομικό τομέα. Δεν υπάρχει ακόμη καμία σοβαρή εναλλακτική στο δολάριο ως το de facto αποθεματικό νόμισμα του κόσμου, αλλά αυτή η μέρα μπορεί να έρθει, ειδικά εάν η Ουάσιγκτον συνεχίσει να οπλοποιεί το δολάριο μέσω της συχνής επιβολής κυρώσεων, ιδίως εκείνων που στοχεύουν τις κεντρικές τράπεζες. Εάν εμφανιστεί ένα ανταγωνιστικό νόμισμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα χάσουν την ικανότητά τους να δανείζονται με χαμηλά επιτόκια και να πληθωρίζουν την πορεία τους προς την έξοδο από το τεράστιο χρέος τους, το οποίο σήμερα ανέρχεται σε περισσότερα από 30 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ακόμη και τώρα αυτό το χρέος απειλεί να παραγκωνίσει τις πιο παραγωγικές κρατικές δαπάνες, αφού το κόστος εξυπηρέτησής του θα αυξηθεί μαζί με τα επιτόκια. Ωστόσο, η δημοσιονομική προσοχή θα πρέπει να συνδυαστεί με μια πιο δυναμική προσέγγιση στο εμπόριο, πράγμα που θα σήμαινε ιδανικά την ένταξη στην Συνολική και Προοδευτική Συμφωνία για την Εταιρική Σχέση του Ειρηνικού (Comprehensive and Progressive Agreement for Trans-Pacific Partnership) και την εφαρμογή των πρόσφατα ανακοινωθέντων πλαισίων στον Ινδο-Ειρηνικό και την [υπόλοιπη] Αμερική, ώστε να μειωθούν τα εμπόδια στο εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών, να τεθούν πρότυπα για τα δεδομένα (data), και να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά η κλιματική αλλαγή.
Τελικά, ωστόσο, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ασφάλεια των ΗΠΑ την επόμενη δεκαετία βρίσκεται στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια χώρα διχασμένη ενάντια στον εαυτό της δεν μπορεί να σταθεί˙ ούτε μπορεί να είναι αποτελεσματική στον κόσμο, καθώς οι διστακτικές Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα θεωρούνται αξιόπιστοι ή προβλέψιμοι εταίροι ή ηγέτες. Ούτε θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις εγχώριες προκλήσεις. Η γεφύρωση των διχασμών της χώρας θα απαιτήσει συνεχή προσπάθεια από την πλευρά των πολιτικών, των εκπαιδευτικών, των θρησκευτικών ηγετών, και των γονέων. Οι πιο επιθυμητοί κανόνες και συμπεριφορές δεν μπορούν να επιβληθούν, αλλά οι ψηφοφόροι έχουν την δύναμη να επιβραβεύουν ή να τιμωρούν τους πολιτικούς ανάλογα με την συμπεριφορά τους. Και ορισμένες αλλαγές, συμπεριλαμβανομένης της επέκτασης της πολιτικής εκπαίδευσης και των ευκαιριών για εθνική υπηρεσία, θα μπορούσαν να εισαχθούν επίσημα.
Η πλοήγηση σε μια δεκαετία που υπόσχεται να είναι τόσο απαιτητική και επικίνδυνη όσο αυτή -μια δεκαετία που θα παρουσιάσει παλιομοδίτικους γεωπολιτικούς κινδύνους παράλληλα με τις αυξανόμενες παγκόσμιες προκλήσεις- απαιτεί μια εξωτερική πολιτική που αποφεύγει τα άκρα του να θέλει να μεταμορφώσει τον κόσμο ή να τον αγνοεί, του να θέλει να δουλεύει κατά μόνας ή με όλους. Θα απαιτήσει πολλά από τους πολιτικούς και τους διπλωμάτες των ΗΠΑ σε μια εποχή που η χώρα για την οποία εργάζονται είναι βαθιά διχασμένη και εύκολα περισπασμένη. Το βέβαιο είναι ότι η πορεία αυτής της δεκαετίας και των επόμενων δεκαετιών θα εξαρτηθεί από την ποιότητα των πολιτικών δεξιοτήτων των αξιωματούχων στο εσωτερικό, και της πολιτείας τους στο εξωτερικό.
*Το δοκίμιο αυτό δημοσιεύθηκε στο τεύχος αρ. 80 (Φεβρουάριος – Μάρτιος 2023) του Foreign Affairs The Hellenic Edition.
Σύνδεσμοι:
[1] https://www.amazon.com/Bill-Obligations-Habits-Good-Citizens-ebook/dp/B0…
Copyright © 2023 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
Πηγή: foreignaffairs.gr
