Του Κώστα Πάντζιου
Η πρόσφατη ενασχόληση των ΜΜΕ με τις πιθανές πολιτικές διαφοροποίησης εν όψει των εκλογών, την προσεχή άνοιξη, εξ αφορμής της υπόθεσης Πάτση, είχε και πάλι ως κύριο στοιχείο την πολιτική αμηχανία. Εδώ και πάνω από τρία χρόνια, πάντα αυτό συμβαίνει. Και καταγράφεται με αδυναμία κάποιας αξιόπιστης πολιτικής πρόβλεψης για το ποιο κόμμα εκ των δύο μεγάλων θα βγει πρώτο σε ψήφους στις προσεχείς εκλογές. Και μάλιστα, αυτό συμβαίνει σε προεκλογική περίοδο, που άλλες φορές βρισκόταν στο κατακόρυφο ο κομματικός πυρετός. Γιατί αυτό; Διότι κατά τη γνώμη μας, οι αφορμές που δίνουν τροφή σε πολιτικές συζητήσεις, δεν βρίσκονται εντός της Ελλάδας, αλλά στη Μόσχα, στις Βρυξέλλες, στο Κίεβο και στην Ουάσινγκτον. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, από το τι θα συμβεί εκεί θα καθοριστεί και η δυνατότητα –αν όχι η πολυτέλεια– του Έλληνα πολίτη ψηφοφόρου να συγκεντρώσει τη σκέψη του στα «εντός», αλλά και να ξεκαθαρίσει μέσα του, πώς θα ήθελε να εξελιχθούν αυτά τα «εντός», ώστε να καλυτερεύσει η ζωή του. Και ταυτόχρονα, αφού βρει το χρόνο και την ψυχική διάθεση να έχει τέτοια πολυτελή εσωστρέφεια, να σχηματίσει γνώμη, ποιο από τα δύο κόμματα εξουσίας, θα μπορούσε να του λύσει προβλήματα που τον απασχολούν και τα οποία είναι τελείως πεζά, τελείως απλά και εντελώς απαραίτητα, αλλά και πιο άμεσα, από το αν ο αλλόκοτος ρωσικός πόλεμος κατά της Ουκρανίας θα σταματήσει, από το αν η Ευρωπαϊκή Ένωση θα συνεχίσει να παίρνει πολιτικές αποφάσεις –και όχι μόνο οικονομικές–, από το εάν ο Πρόεδρος Μπάιντεν θα πάρει την απόφαση να ξεδιαλύνει το γκρίζο τοπίο που αφορά τη σχέση Τουρκίας και Δύσεως, κλπ.
Αυτή είναι η κατάσταση. Δηλαδή στην Ελλάδα, όπως και στις άλλες χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η πολιτική, ως θεωρητική, θεσμική και πρακτική οντότητα, δεν παράγει γεγονότα τέτοια, που να ενσωματώνονται στη βελτίωση της καθημερινής ζωής του πολίτη, αλλά παρακολουθεί ασθμαί-νουσα, αμήχανους και αλλόκοτους πολέμους, τραγελαφικού και εγκληματι-κού χαρακτήρα, καθημερινές πομπώδεις «διακηρύξεις» από αποτυχημένους πολιτικούς της γείτονος. Ευτυχώς, που λόγω Πούτιν, η Ευρωπαϊκή Ένωση άρχισε να σκέπτεται και να δρα πολιτικά, να θέλει –και να το δείχνει– ότι έχει δική της εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας. Και οι ΗΠΑ του σώφρονος Προέδρου κ. Τζο Μπάιντεν, κάθε μέρα το αποδεικνύουν, ότι μία τέτοια Ευρωπαϊκή Ένωση επιθυμούν, ως το άλλο σκέλος αυτού, που δικαίως αποκαλείται Δυτικός Ελεύθερος Κόσμος.
Όμως, για μας τους Έλληνες, η πολιτική είναι αυτό που κάνει –εκτός των άλλων– γοητευτική την καθημερινότητά μας. Γι’ αυτό, εδώ και ένα μήνα περίπου, όλων των πολιτικοποιημένων συμπατριωτών μας η προσοχή, είναι στραμμένη στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ατέλειωτες περιπέτειές του, μετά την «τρέλα» της αποχώρησής του από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί απλά, ζούσαμε αυτό το μεγαλείο και τη γοητεία των καθημερινών πολιτικών γεγονότων, τα οποία ήταν –και είναι– με κύρος και αυθεντικότητα, μιας χώρας που έχει κοινοβουλευτική δημοκρατία, εδώ και αιώνες.
Κατά τα άλλα, τα «παρατράγουδα» της πολιτικής στη χώρα μας (π.χ. υποκλοπές, υπόθεση Πάτση), δεν αποκλείεται να εξελιχθούν σε αιτίες μιας αναβίωσης της εσωτερικής πολιτικής και κομματικής αντιπαράθεσης, κάτι που άλλωστε έχει συμβεί αρκετές φορές στη χώρα μας κατά το παρελθόν. Και τότε θα μπορούμε να δούμε πάνω σε ποιες βάσεις θα εξελιχθεί η κομματική αντιπαράθεση, σε μία εποχή που εκ των πραγμάτων έχουμε προεκλογική περίοδο.
