Του Τάσου Παπαδόπουλου
Υπό την πίεση των κυρώσεων που επιβλήθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την αλλαγή ενοίκου στο Λευκό Οίκο και της λίστας Μπορέλ, που με μακρόσυρτες διαδικασίες προωθεί η Ε. Ε., η Άγκυρα πειθαναγκάστηκε προχωρήσει στην επανεκκίνηση της διαδικασίας των διαβουλεύσεων με την ελληνική πλευρά. Την ίδια ώρα από το Σαράι ο Καλίν δηλώνει, ότι το θέμα των ευρωπαϊκών κυρώσεων δεν υπάρχει πια.
Βεβαίως το πόσο εννοεί το Διεθνές Δίκαιο που επικαλείται νυχθημερόν η Τουρκία, το είδαμε πρόσφατα στον ΟΗΕ. Όταν υιοθέτησαν δύο ψηφίσματα για τους ωκεανούς και τις θάλασσες, τα οποία συνδέονται με την εφαρμογή της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, το σύνολο των κρατών μελών του Διεθνούς Οργανισμού, με 121 θετικές ψήφους, η μια και μοναδική αρνητική ήταν αυτή της Τουρκίας.
Τώρα σε ποια βάση θα γίνουν οι διαπραγματεύσεις ένας Θεός ξέρει. Οι διφορούμενες δηλώσεις Τσαβούσογλου, που την μια λέει ότι αρχίζουμε από εκεί που σταματήσαμε το 2016, κι από την άλλη θα μιλήσουμε για όλα, που η Τουρκία έχει με επανειλημμένες δηλώσεις έχει βάλει στο τραπέζι, δεν είναι και ο καλύτερος οιωνός ενός νέου ξεκινήματος διμερών επαφών.
Οι ανατολίτικες πονηριές είναι σε όλους γνωστές και ο φόβος ενός προσχηματικού διαλόγου είναι διάχυτος. Ο Μ. Τσαβούσογλου έφτασε στο σημείο να ζητήσει με δηλώσεις του από το Ν. Δένδια, που τον αποκάλεσε και φίλο του να συναντηθούν στα … Τίρανα. Η πάλαι ποτέ Γενεύη ως ουδέτερο έδαφος, έγιναν τώρα για τους ανατολίτες τα Τίρανα.
Κι αν παρακολουθήσει κανείς τις πρόσφατες κινήσεις του Έντι Ράμα θα κατανοήσει επαρκώς τις τουρκικές πονηριές. Είναι γνωστό ότι πριν έρθει στην Αθήνα, για να ζητήσει βοήθεια σε εμβόλια, πήγε στην Άγκυρα, όπου όπως ανακοινώθηκε υπόγραψε στρατιωτικού περιεχομένου συμφωνία.
Αυτό που δεν έγινε γνωστό, είναι τι οδηγίες- εντολές του έδωσε ο Ερντογάν στο θέμα της παραπομπής του καθορισμού των θαλασσίων ζωνών που έχει υποτίθεται δρομολογήσει η Αλβανία με την Ελλάδα.
Η επανάληψη του διαλόγου με την Άγκυρα εμπεριέχει πολλές παγίδες. Οι εξωφρενικά παράλογες διεκδικήσεις της έχουν παρουσιαστεί δημόσια και έχουν καταγραφεί και σε χάρτες. Βασίζονται στο δίκαιο του ισχυρού κάτι που είδαμε στη διάρκεια του 2020, με τις έρευνες σε μη οριοθετημένες περιοχές με την Ελλάδα και σε γεωτρήσεις σε οριοθετημένες της Κύπρου.
Το είδαμε στο παράνομο τουρκολιβυκό σύμφωνο, που τα Ηνωμένα Έθνη, ως τρίτος ουδέτερος, που σφυρίζει κλέφτικα, σε ρόλο άβουλου παρατηρητή, το πρωτοκόλλησαν στην Γενική Γραμματεία του Οργανισμού.
Από την άλλη πλευρά η Ευρώπη των Αξιών, του Πολιτισμού και του Ανθρωπισμού κάνει ότι δεν βλέπει και δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Από την μια επιβάλει σε χρόνο μηδέν κυρώσεις σε μια χώρα με την οποία ουδεμία σχέση έχει, την Λευκορωσία, με αφορμή τις διαβλητές εκλογές και από την άλλη κάνει ότι δεν βλέπει τις μακρόχρονες φυλακίσεις άνευ δίκης, ούτε τις διώξεις δεκάδων χιλιάδων δημοσιογράφων, δημοσίων λειτουργών και στρατιωτικών, από το καθεστώς Ερντογάν.
Και δεν μένει εδώ ο νέο-Οθωμανός σουλτάνος της Άγκυρας, αφού καθύβρισε την Ευρώπη συλλήβδην, αποκαλώντας τους ηγέτες της φασίστες, ναζί και πάει λέγοντας, τώρα ισχυρίζεται ότι ανήκει στην Ευρωπαϊκή οικογένεια και ότι συνδέεται με αυτήν με μακροχρόνιους θεσμούς. Υπονοεί το οθωμανικό παρελθόν, αλλά δεν το διευκρινίζει, μια και με κατακτητικούς πολεμους έφτασαν ως τα τείχη της Βιέννης.
Με δεδομένες αυτές τις παλινωδίες είναι φανερό ότι ο Ερνογάν προσέρχεται σε έναν προσχηματικό διάλογο, με προφανή σκοπό να εκβιάσει την Αθήνα να δεχθεί τις εκτός πλαισίου του Διεθνούς Δικαίου εξωφρενικές απαιτήσεις του.
Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να διαπιστώσει δια γυμνού οφθαλμού ότι ο λύκος δεν έγινε αρνάκι. Καιροφυλακτεί και είναι έτοιμος να τρίξει και πάλι τα δόντια του, τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Α. Μεσόγειο.
Η Αθήνα από την πλευρά της λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα, οφείλει να αναπτύξει τις συμμαχίες της, που έχει ήδη δρομολογήσει και να προχωρήσει, χωρίς άλλες καθυστερήσεις στην ανάπτυξη των εξοπλιστικών της προγραμμάτων, που θα θωρακίσουν την χώρα και θα αποτελέσουν μια σημαντική δύναμη αποτροπής.
Την ίδια ώρα τα κόμματα στην Ελλάδα οφείλουν να δουν το Εθνικό συμφέρον πάνω από το μικροκομματικό όφελος παίρνοντας για παράδειγμα την Τουρκία, όπου η κριτική της αντιπολίτευσης επικεντρώνεται μόνο στα οικονομικά. Για τις παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου δεν λένε κουβέντα.
Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια για μικρόψυχους πολιτικούς καβγάδες. Η ομοψυχία χρειάζεται να γίνει η σημαία με αφορμή τα 200 χρόνια από την έναρξη του αγώνα της Ανεξαρτησίας. Αυτή είναι η ασπίδα και το δόρυ μας…
