Του Κώστα Πάντζιου
Τελικά, ο «σεισμός» δεν έγινε στο χώρο της Κεντροδεξιάς της Ν.Δ. και του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως υποστηρίζεται από κάποιους πολιτικούς αναλυτές. Έλαβε χώρα στο χώρο της Κεντροαριστεράς, με την απρόσμενη μεγάλη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και την ανθεκτικότητα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να μην συνθλιβεί ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Το ότι πάμε σε δεύτερες εκλογές, είχε προβλεφθεί, όπως είχε προβλεφθεί και η πρωτιά της Ν.Δ. στις εκλογές της περασμένης Κυριακής.
Το πως και το γιατί της όλης υπόθεσης, έχει σχεδόν εξαντληθεί από τους πολιτικούς αναλυτές. Κατά τη γνώμη μας, σημασία έχει να δούμε πού πάει η πολιτική μας ζωή από εδώ και στο εξής. Αλλά ακόμη πιο μεγάλη σημασία έχει, νομίζουμε, το ποια μηνύματα και ποιες πραγματικότητες κατέγραψε η κάλπη της περασμένης Κυριακής από το λαό, κάτι που ίσως δεν έχει τονιστεί όσο θα έπρεπε.
Ας τα δούμε, λοιπόν, όλα με τη σειρά. Πρώτον, η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος δείχνει ότι θέλει να τον κυβερνήσει η Ν.Δ. του κ. Κυρ. Μητσοτάκη, παρά τα λάθη και τις ανεπάρκειές της. Δεύτερον και κυριότερον, η λαϊκή πλειοψηφία θέλει το χώρο της Κεντροαριστεράς να τον εκπροσωπούν δύο κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Αν δεν το ήθελε αυτό, θα είχε σβήσει από τον χάρτη το ένα από τα δύο, με την ευκαιρία της εκλογής. Τρίτον, ο λαός απεφάνθη, ότι κάποιοι πολιτευόμενοι με ασαφείς προτάσεις και δύσκολα να ανιχνευθεί πολιτική ταυτότητα, τους άφησε εκτός Κοινοβουλίου. Τέταρτον, ο λαός αποφάσισε ότι δεν θέλει στη Βουλή κόμμα που θα εκπροσωπείται από άτομα βαρυνόμενα με εγκληματικές πράξεις, είτε άμεσα, είτε έμμεσα.
Αυτό θέλει η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος και αυτό ψήφισε. Έγινε αντιληπτό από πόλους τους πολιτευόμενους αυτό το μήνυμα; Όχι, δυστυχώς, δεν έγινε αντιληπτό. Για παράδειγμα, αν αυτό είχε γίνει αντιληπτό, δεν θα ζούσαμε τις τελευταίες τρεις-τέσσερις μέρες αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση στο χώρο της Κεντροαριστεράς, με τους αρχηγούς των δύο κομμάτων του χώρου αυτού να δίνουν μάχη για το ποιος φταίει που η Ν.Δ. του κ. Κυρ. Μητσοτάκη πέτυχε τη μεγάλη νίκη, ενώ ταυτόχρονα είναι έτοιμοι και οι δύο, δηλαδή και ο κ. Αλ. Τσίπρας και ο κ. Ν. Ανδρουλάκης, να δώσουν ανελέητη μάχη για το ποιος θα κερδίσει στις εκλογές της 25ης Ιουνίου, λίγες μοναδούλες το ένα κόμμα εις βάρος το άλλου.
Είναι τραγικό. Και οι δύο κύριοι δεν κατάλαβαν τίποτα. Δεν κατάλαβαν ότι οι πολίτες που προσήλθαν στην κάλπη δεν θέλουν «οικογενειακούς» καυγάδες. Θέλουν, όσοι ψήφισαν αυτά τα δύο κόμματα, να δώσουν τη μάχη της 25ης Ιουνίου με όλες τους τις δυνάμεις εναντίον του κοινού αντιπάλου, που είναι η Κεντροδεξιά του κ. Κυρ. Μητσοτάκη. Φυσικά, θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κανείς πως ο στόχος αυτός θα έκανε τον κ. Αλ. Τσίπρα και τον κ. Ν. Ανδρουλάκη να δώσουν τα χέρια και να δηλώσουν πως πάνε μαζί στον στόχο. Όμως, θα μπορούσαν να μη δείχνουν κάθε μέρα, με τις δηλώσεις και τις πράξεις τους, ότι θέλουν να εξαφανίσουν ο ένας τον άλλον. Και εδώ, ας συγχωρεθεί στον γράφοντα, η υπενθύμιση σε άρθρο του στο φιλόξενο site, που είχε τονίσει πως θα έπρεπε να είχε γίνει έγκαιρα γνωστό, πως ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της κάλπης, και οι δύο αρχηγοί να είναι έτοιμοι να συμμαχήσουν στον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας.
Όμως, πάμε παρακάτω. Ας πάμε, όχι στην αριθμητική των ποσοστών, αλλά στην πολιτική αριθμητική. Ερώτηση: Τι θα συνέβαινε π.χ. αν η Κεντροαριστε-ρά των δύο κομμάτων του χώρου, είχε πάει, πριν από τις εκλογές της 21ης Μαΐου, στον σχηματισμό κοινού Συμφώνου Αγώνα, όχι βέβαια «κατά της Δεξιάς», γιατί τέτοια Δεξιά δεν υπάρχει στον τόπο μας πια, ευτυχώς, αλλά κατά π.χ. της παράταξης του νεοσυντηρητισμού, που κατά τη γνώμη πολλών αναλυτών, εκπροσωπεί η Ν.Δ. με την πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα που έχει σήμερα; Η αριθμητική της πολιτικής, μάλλον θα είχε μεγιστοποιήσει τα ποσοστά και των δύο κομμάτων της Κεντροαριστεράς. Και θα είχε μάλλον πετύχει ποσοστά που θα ήταν σε θέση να σχηματιστεί κεντροαριστερή προο-δευτική κυβέρνηση. Όπως έχουν τώρα τα πράγματα, οι εκλογές της 25ης Ιουνίου αποκτούν ιδιαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον, για τους λόγους που προαναφέραμε, ανεξαρτήτως αν προδικάζεται μάλλον σχηματισμός κυβέρνησης αυτοδυναμίας από τη Ν.Δ. Και είναι ιδιαίτερα σημαντική η επόμενη εκλογική αναμέτρηση, εξαιτίας του αδυσώπητου αγώνα μεταξύ των δύο κεντροαριστερών κομμάτων, περιττού και λανθασμένου για εμάς, όπως προαναφέραμε. Και τούτο διότι υπάρχει μια αρχή: Ότι η Φύση –άρα και η πολιτική– απεχθάνεται το κενό. Έτσι συνέβη πριν κάποια χρόνια με τη Γαλλία. Και την Κεντροαριστερά τη σάρωσε, μαζί με τους τότε αρχηγούς της, ο Εμανουέλ Μακρόν!!
Όχι, βέβαια, εδώ που τα λέμε και τα γράφουμε, πως κάτι τέτοιο δεν θα ήταν υπέροχο και για τα καθ’ υμάς!!!
