Του Θεοδόση Μπουντουράκη
“Η μεγάλη δημοκρατική παράταξη”. “Ο ευρύτερος προοδευτικός χώρος”. “Το δημοκρατικό λαϊκό κίνημα”.
Όχι, δεν έπαθα κάποιον συνθηματολογικό παροξυσμό. Απλώς παραθέτω μερικές από τις φράσεις-λάβαρα τις οποίες κατά κόρον χρησιμοποιεί η Αριστερά στη χώρα μας, από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Πρόκειται για τον απόλυτο σφετερισμό και οικειοποίηση όρων, στα πλαίσια ενός θρασύτατου και ψευδούς αυτοπροσδιορισμού της Αριστεράς, ενώ η φιλελεύθερη αστική δημοκρατική παράταξη, παρακολουθεί αμήχανη τη λεηλασία εννοιών και λέξεων από την Αριστερά, βυθισμένη στις μετεμφυλιακές ενοχές της.
Η βασική αρχή της προπαγάνδας κατά Γκέμπελς, είναι η επανάληψη, η οποία δεν είναι μόνον μήτηρ της μαθήσεως, αλλά μπορεί να γίνει και μήτηρ πίστεως.
Διά της απλής επαναλήψεως μαθαίνεις. Διά της συνεχούς και μακροχρόνιας επαναλήψεως πιστεύεις. Και αυτό ακριβώς πέτυχε διά της επίμονης επαναλήψεως η Αριστερά. Να αυτοαναγορευθεί στη μόνη “δημοκρατική” δύναμη, εκτοπίζοντας τη φιλελεύθερη αστική δημοκρατία, σε αυτό που η Αριστερά αποκαλεί αντιλαϊκό ακροδεξιό χώρο.
Η γλώσσα διαμορφώνει σκέψη και αποτελεί το μέσον με το οποίον προσεγγίζει κανείς την πραγματικότητα και οριοθετεί τον εαυτό του. Η διαστρέβλωση των εννοιών και η απηνής προπαγάνδα θολώνει τη σκέψη και διαμορφώνει άκριτη πίστη.
Στη χώρα όπου τη Δημοκρατία εγκαθίδρυσε κατά άψογο τρόπο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο ιστορικός εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας, ο πολιτικός χώρος στον οποίον αυτός κυριάρχησε, δυσφημίσθηκε, και διά της προπαγάνδας κατάντησε να θεωρείται σήμερα ως ανελέητη ακροδεξιά, ενώ η αριστερά παράταξη περιλαμβανομένου και του ΚΚΕ, να θεωρείται ο “ευρύτερος δημοκρατικός χώρος”.
Βέβαια για να είμαστε αντικειμενικοί, η μεταπολιτευτική ιδεολογική και σημειολογική κυριαρχία της Αριστεράς, δεν είναι αποκλειστικώς ελληνικό κατόρθωμα. Τα πρώτα μαθήματα μάς τα παρέδωσαν οι φίλοι και ιδεολογικοί μας σύμμαχοι, οι Γάλλοι. Από τον Μάη του ΄68 αλλά ίσως και νωρίτερα, η διανόηση και η τέχνη στη Γαλλία εθεωρούντο αποκλειστικώς αριστερή υπόθεση. Με μεγάλο Μάγιστρο τον μαρξιστή φιλόσοφο Ζαν Πολ Σαρτρ, ο οποίος με μία άκρως σημειολογική κίνηση έφθασε μέχρι να αρνηθεί το βραβείο Νόμπελ, ως αστικό σύμβολο -ο μόνος που το έπραξε στην ιστορία του θεσμού- και ακολουθούμενο από ένα σωρό ελάσσονες έως ασήμαντους και άκρως ακατάληπτους αυτοαποκαλούμενους φιλοσόφους, η διανόηση στη Γαλλία έφθασε να θεωρείται αποκλειστικά αριστερό-μαρξιστικό προνόμιο. Ορισμένοι μάλιστα αριστεροί διανοητές υπερέβαλαν μέχρι του σημείου να θεωρήσουν τον Διαφωτισμό του Βολτέρου, ως την ιδρυτική πράξη της Αριστεράς, δύο σχεδόν αιώνες πριν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο των Μαρξ και Ένγκελς. Ο γαλλικός σπόρος βλάστησε και θέριεψε στο άνυδρο ελληνικό ιδεολογικό χωράφι, και με τη συνήθη νεοελληνική υπερβολή, η Αριστερά κατάφερε να κυριαρχήσει ιδεολογικά, τόσο στον λόγο όσο και στα συνθήματα. Και ας μην υποτιμούμε τη δύναμη του συνθήματος. Είναι μεγάλη διότι το επιτυχημένο σύνθημα συμπυκνώνει μέσα σε δυο λέξεις, μια ολόκληρη πολιτική και ιδεολογική θέση, η οποία μπορεί να είναι ακατάληπτη από τα πλήθη, αλλά τείνει να φανατίζει και να ενώνει. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα καθεστώτα, ασχέτως πολιτικής χροιάς, χρησιμοποίησαν και συνθήματα για να συνεγείρουν τις μάζες.
Αλλά πέραν της πολιτικής αρένας, το κακό προχώρησε και στην Τέχνη. Ως καλλιτέχνες δοξάζονται κυρίως οι αριστεροί καλλιτέχνες, σε αρκετές δε περιπτώσεις η αριστεροσύνη υποκαθιστά το συχνά ανύπαρκτο καλλιτεχνικό ταλέντο. Ευτυχώς που ο Σεφέρης και ο Ελύτης έγραψαν πριν τη Μεταπολίτευση, γιατί αν ήταν πιο σύγχρονοι δεν θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους, καθότι δεν διέθεταν τα κατάλληλο αριστερό προφίλ.
Τα γράφω αυτά με αφορμή την τρέχουσα διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, όπου βλέπουμε και πάλι τα κόμματα του ευρύτερου αριστερού χώρου να επανέρχονται στη θρασύτατη οικειοποίηση εννοιών όπως «δημοκρατικός χώρος», ή «προοδευτικό τόξο», λες και η δημοκρατία ή ο προοδευτισμός είναι αποκλειστικό μονοπώλιο της Αριστεράς, ενώ η φιλελεύθερη αστική δημοκρατία, την οποίαν έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε σήμερα, δεν θεωρείται από την αριστερή συνθηματολογία αρκούντως δημοκρατική ή προοδευτική!
Ο σημερινός πρωθυπουργός, ένας εκπρόσωπος της φιλοευρωπαϊκής φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας, ο οποίος επιχειρεί και ένα σημαντικό άνοιγμα προς τον υγιή κεντρώο χώρο, τόσο ιδεολογικά, όσο και με την αξιοποίηση ικανών στελεχών, έχει μπροστά του το τιτάνιο έργο της ανασυγκρότησης της οικονομίας της χώρας.
Χρέος του Πρωθυπουργού και της παράταξης της οποίας ηγείται, παράλληλα με τη διακυβέρνηση της χώρας και τις τεράστιες προκλήσεις που αυτή θέτει, είναι η ιδεολογική ανάκτηση του δημοκρατικού χώρου, ώστε να τερματισθεί μια για πάντα, και το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, και η ασύστολη καπηλεία των εννοιών και των συμβόλων της ευρωπαϊκής φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας.
Πηγή: newmoney.gr
