Παρακολουθώντας τις εργασίες του Φόρουμ των Δελφών, για μίαν ακόμη φορά ήταν ορατή η δήθεν κεϋνσιανή οικονομική ρητορική και οι υπεραπλουστεύσεις που τη συνοδεύουν.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Αν τους καταλαβαίνω καλά, οι μαρξίζοντες και οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι, έχουν βαπτίσει «νεοφιλελευθερισμό» την παγκόσμια και σχετικά απελευθερωμένη κίνηση και κυκλοφορία κεφαλαίων, τα οποία είναι η καρδιά των αγορών χρήματος και της συναφούς με αυτές χρηματοοικονομίας.. Από δε την τελευταία, αυτοί που την κατηγορούν είναι και οι περισσότερο ωφελημένοι. Μέχρι το 2019, το 68% των κυκλοφορούντων παγκοσμίως κεφαλαίων, κατά την Παγκόσμια Τράπεζα, το απορροφούσαν χώρες με αυταρχικό καθεστώς και έντονα κρατικοποιημένη οικονομία. Είτε δανειζόμενες είτε μέσω άμεσων ξένων επενδύσεων. Επενδύσεις εξάλλου που ενισχύουν τα βαλάντια των ασκούντων την εξουσία στις χώρες αυτές, σε όλα τα επίπεδα.
Όσο για το υπόλοιπο 32% των παραπάνω παγκόσμιων κεφαλαιακών ροών πηγαίνει σε μάλλον υπερχρεωμένες χώρες τύπου Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας κλπ, οι οποίες την αδυναμία τους να ενισχύσουν την παραγωγική τους βάσει και την ανταγωνιστικότητά τους, την καλύπτουν με δανεικά, τα οποία συνήθως συντηρούν το κοινωνικό κράτος τους και κάποιες συντεχνίες που το απομυζούν όσο μπορούν, εκβιαστικά συνήθως. Και εις βάρος του κοινωνικού συνόλου βεβαίως.
Κατά καιρούς, λοιπόν, οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών, για να μπορούν να δανείζονται με σχετική άνεση, εφαρμόζουν πολιτικές δημοσιονομικής εξυγίανσης, που είναι σταθεροποιητικές, αλλά τις αποκαλούν «νεοφιλελεύθερες». Με τον τρόπο αυτό αποκτούν δυνατότητα επαναπροσφυγής στις διεθνείς χρηματαγορές, τόσο για νέο δανεισμό, όσο και για επαναχρηματοδοτήσει χρέους. Κατά κανόνα δε, καθυβρίζουν και δαιμονοποιούν τις αγορές, για να διασκεδάζουν τη γαλαρία στο εσωτερικό τους… Στο μέτρο δε που το δανεικό χρήμα σε ποσοστό 85% πάει στην κατανάλωση και όχι σε επενδύσεις, όπως στην Ελλάδα, τότε η πιθανή χρεωκοπία, αποδίδεται στην αναλγησία του μονεταρισμού του νομπελίστα Μίλτον Φρήντμαν, στη δήθεν σχέση του με τον Πινοσέτ, στον …Σώυμπλε και δεν συμμαζεύεται.
Αντιθέτως, στην κοινή ιδεολογική ρητορική, «προοδευτική» πολιτική είναι αυτή και έγκειται στον δανεισμό και στη μοιρασιά του χρήματος και «νεοφιλελεύθερη» ή «μονεταριστική» πολιτική είναι η αντίστοιχη των δημοσιονομικών περικοπών, για να προετοιμαστεί ο νέος δανεισμός. Ερήμην συνήθως των παραγωγικών επιδόσεων της χώρας.
Το ερώτημα τώρα είναι: μια χώρα 11 εκατομμυρίων κατοίκων που χρωστάει στις «απεχθείς χρηματαγορές» 300 δις ευρώ, ποια πολιτική χρειάζεται; Την «προοδευτική» ή την «νεοφιλελεύθερη»;
