Του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου
Κορυφαίοι Συνταγματολόγοι και Νομικοί (Αντ. Μανιτάκης, Ν. Αλιβιζάτος, Φ. Σπυρόπουλος, Ε. Βενιζέλος, Β. Σκουρής) συμφωνούν ότι, παρά τη γραμματική διατύπωση του άρθρου 16 του Συντάγματος, η σύγχρονη ερμηνεία του, σύμφωνα με το Ενωσιακό δίκαιο, το Διεθνές δίκαιο και τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, αλλά και του Σ.τ.Ε., παρέχει τη δυνατότητα στον κοινό νομοθέτη να θεσμοθετήσει την ίδρυση και λειτουργία μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ.
Θυμίζω ότι στο ίδιο πόρισμα είχε καταλήξει Ειδική Επιτροπή που είχα συγκροτήσει ως Υπουργός Παιδείας πριν 33 χρόνια. Η τότε Κυβέρνηση Κων. Μητσοτάκη είχε περιλάβει στις προγραμματικές της δηλώσεις ως βασικό στόχο την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Μετά τις ακραίες αντιδράσεις ΠΑΣΟΚ και Αριστεράς που κατέληξαν στα θλιβερά γεγονότα της Πάτρας, καμία Κυβέρνηση δεν τόλμησε να επανέλθει, με συνέπεια η Ελλάδα να αποτελέσει παγκόσμια εξαίρεση. Είναι η μόνη χώρα που δεν επιτρέπει την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ και η μόνη που έχει καταργήσει την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.
Διαφωνούν όμως ΚΚΕ και «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα». Το οξύμωρο της στάσης του ΚΚΕ είναι ότι μάχεται για τη διατήρηση του κρατικού μονοπωλίου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που θεσμοθετήθηκε με το Σύνταγμα του 1952, προκειμένου να αποκλειστεί ο διορισμός αριστερών καθηγητών. Με το ίδιο σκεπτικό επαναλήφθηκε και στο χουντικό Σύνταγμα του 1968. Την απαγόρευση διατήρησε το Σύνταγμα του 1975. Την επέβαλε το καθηγητικό κατεστημένο προκειμένου να κατοχυρωθεί το συντεχνιακό μονοπώλιο.
Παιδεία και Αριστερά
ΚΚΕ και φοιτητικό κίνημα είναι έννοιες ταυτόσημες. Δε υπάρχει φοιτητικό κίνημα. Έχει αυτοκαταργηθεί. Οι φοιτητικές εκλογές είναι αναμετρήσεις κομματικών νεολαίων. Η πλειοψηφία των φοιτητών απέχει. Ενώ προβλέπεται εκπροσώπηση των φοιτητών σε πανεπιστημιακά όργανα, οι θέσεις τους παραμένουν κενές. Γιατί οι παρατάξεις δε συμφωνούν στη συγκρότηση ενιαίου φοιτητικού οργάνου εκπροσώπησης των φοιτητών, όπως στο παρελθόν η Ε.Φ.Ε.Ε. Οι αυτοαποκαλούμενες «φοιτητικές παρατάξεις» δεν ενδιαφέρονται για να επιλυθούν υπαρκτά φοιτητικά προβλήματα, αλλά για την κομματική τους εκμετάλλευση. Τα ψευδεπίγραφα «πανεκπαιδευτικά» συλλαλητήρια αποτελούν μαζικές κινητοποιήσεις του ΚΚΕ και των παρακολουθημάτων του (ΣΥΡΙΖΑ, Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, αντιεξουσιαστές) με την απαραίτητη πλαισίωση από τα τάγματα εφόδου των «κουκουλοφόρων». Πάγια κατάληξη η σύγκρουση με τις αστυνομικές δυνάμεις, η εκτόξευση μολότοφ και οι καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας.
Άλωση
Η άλωση της δημόσιας εκπαίδευσης αποτέλεσε κυρίαρχο στόχο της Αριστεράς με όλες τις εκδοχές της. Η εκπαιδευτική νομοθεσία του «πρώιμου» ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1981-2, παρέδωσε τη δημόσια εκπαίδευση στους κομματικούς συνδικαλιστές και τις κομματικές νεολαίες. Η δημόσια εκπαίδευση κομματικοποιήθηκε. Η εκπαιδευτική διαδικασία αποσυντέθηκε. Επικράτησε κλίμα ασυδοσίας, ανομίας, ατιμωρησίας. Οι καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων αναγορεύτηκαν σε όπλο «διεκδικητικού αγώνα». Η αξιοκρατία, η ιεραρχία και η πειθαρχία εξοβελίστηκαν από το εκπαιδευτικό σύστημα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η εμφάνιση της ενδοσχολικής και εξωσχολικής βίας ανηλίκων ήταν θέμα χρόνου. Με συνυπεύθυνες τις οικογένειες. Τη συνταγματική επιταγή, σύμφωνα με την οποία η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει ως σκοπό τη διάπλαση των Ελλήνων σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες, η Αριστερά την υποκατέστησε με τη διάπλαση κομματικών στελεχών. Όπως έχει αποφανθεί ο Π. Πολάκης «για την Αριστερά τα πανεπιστήμια είναι χώροι παραγωγής στελεχών κοινωνικής ανατροπής».
Χορηγός
Η μεταπολιτευτική Αριστερά λειτουργεί ως ο σημαντικότερος παράγοντας απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης και ως ο κατ’ εξοχήν χορηγός της ιδιωτικής. Η ζήτηση για τα ιδιωτικά σχολεία έχει εκτοξευθεί. Γιατί τα ιδιωτικά σχολεία κρατούν κλειστή την πόρτα τους στον κομματισμό. Γιατί αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί και ασκείται διοίκηση. Δεν γίνονται καταλήψεις, δεν χάνονται διδακτικές ώρες, δεν βανδαλίζονται οι σχολικές εγκαταστάσεις. Τα αποτελέσματα του διεθνούς διαγωνισμού αξιολόγησης μαθητών PISA είναι αποκαλυπτικά. Οι επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών στον τελευταίο διαγωνισμό είναι αποκαλυπτικές. Οι Έλληνες μαθητές καταγράφουν τις χαμηλότερες επιδόσεις ανάμεσα στα κράτη της Ε.Ε. Η εκπαίδευση δύο ταχυτήτων αποτελεί πραγματικότητα. Διαπιστώνεται χάσμα ανάμεσα στις επιδόσεις μαθητών δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων.
Στόχος μου δεν είναι η ισοπεδωτική κριτική της δημόσιας εκπαίδευσης, αλλά η αποκάλυψη του διαβρωτικού ρόλου της Αριστεράς.
Παρά τη δολιοφθορά, που συστηματικά επιχειρεί, επιβιώνουν νησίδες αριστείας σε δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια. Η πλειονότητα των εκπαιδευτικών, με πενιχρές αποδοχές, πασχίζουν, μέσα σε αντίξοες συνθήκες, να επιτελέσουν το καθήκον τους, παρά τις αντιδράσεις μιας θλιβερής μειοψηφίας που προτάσσει τις ιδεοληψίες και τις κομματικές τους σκοπιμότητες, πάνω από το καθήκον και την αποστολή τους.
Δε θα επιρρίψω στην Αριστερά όλα τα δεινά που μαστίζουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Υπάρχουν δομικές αδυναμίες, χρόνιες ανεπάρκειες και δυσλειτουργίες που βαρύνουν κράτος και τοπική αυτοδιοίκηση και αντανακλώνται στην ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης. Δίπλα στην πρωθυπουργική κατοικία υπάρχει το 14ο Δ.Σ.. Έργο του κορυφαίου αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη που έχει χαρακτηριστεί ιστορικό μνημείο. Η εικόνα του από τις νυχτερινές επισκέψεις βανδάλων είναι τριτοκοσμική. Δάσκαλοι και γονείς καταβάλλουν ηρωικές προσπάθειες για να εξασφαλίσουν τη λειτουργικότητά του. Δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση. Είναι η εικόνα πολλών δημοσίων σχολείων.
Στρουθοκαμηλισμός και υποκρισία
Η Αριστερά στρουθοκαμηλίζοντας προσποιείται ότι δε βλέπει τις καταστροφικές συνέπειες της δράσης της. Δωρεάν παιδεία, όπως προβλέπει το Σύνταγμα δεν υπάρχει. Κοστίζει πανάκριβα στους γονείς. Τα κενά που προκαλούνται στη μαθησιακή διαδικασία καλύπτονται με την προσφυγή στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα μαθήματα. Αντίθετα, ιδιωτική πανεπιστημιακή εκπαίδευση που η Αριστερά αντιμάχεται και το Σύνταγμα απαγορεύει, υπάρχει. Όχι μόνο με την προσφυγή χιλιάδων μαθητών σε πανεπιστήμια εξωτερικού, αλλά και τη προσφυγή τους στα Κολλέγια που λειτουργούν στην Ελλάδα παρέχοντας πανεπιστημιακούς τίτλους. Σε σαράντα χιλιάδες ανέρχονται οι Έλληνες που φοιτούν σε ξένα πανεπιστήμια. Απ’ αυτούς οι πέντε χιλιάδες επιλέγουν κορυφαία πανεπιστήμια σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Οι υπόλοιποι προσφεύγουν σε πανεπιστήμια που δεν βρίσκονται στις διεθνείς λίστες αξιολόγησης. Οι μαθητές που για οικονομικούς λόγους αδυνατούν να σπουδάσουν στο εξωτερικό, καταφεύγουν στα 35 ιδιωτικά Κολλέγια που προσφέρουν πανεπιστημιακές σπουδές «αδιαβάθμητες». Τα πτυχία των ελληνικών πανεπιστημίων, των πανεπιστημίων εξωτερικού και των Κολλεγίων εσωτερικού, σύμφωνα με αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και του Σ.τ.Ε, παρέχουν τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα. Η υποκρισία της Αριστεράς γίνεται ακόμη πιο προκλητική τη στιγμή που πολλά στελέχη της είτε έχουν φοιτήσει σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια, είτε στέλνουν τα παιδιά τους σε αυτά. Ενώ και πολλοί καθηγητές πολέμιοι των μη κρατικών ΑΕΙ διδάσκουν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Κύπρο.
Κύπρος
Η πιο παταγώδης διάψευση των επιχειρημάτων της Αριστεράς είναι η Κύπρος. Πολιτικό σύστημα, περιλαμβανομένου και του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ, και κυπριακή κοινωνία, μετά την ίδρυση του δημόσιου πανεπιστημίου Κύπρου, προχώρησαν στην ίδρυση και ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η Κύπρος από χώρα εξαγωγής φοιτητών μετετράπη σε χώρα εισαγωγής ξένων φοιτητών. Ανάμεσά τους και χιλιάδες Έλληνες. Το δημόσιο πανεπιστήμιο όχι μόνο δεν αποδυναμώθηκε, αλλά διατήρησε το κύρος του και ενισχύθηκε παραμένοντας πρώτο στις προτιμήσεις των φοιτητών.
Ταμπού
Ο πόλεμος που έχει αποδυθεί η Αριστερά κατά της ίδρυσης μη κρατικών ΑΕΙ είναι μάχη για να περισωθεί ένα από τα ταμπού που έχει ορθώσει και κρατά καθηλωμένη την πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Το άλλο είναι η αξιολόγηση. Δύο ταμπού αφιερωμένα στην προστασία συντεχνιακών και κομματικών συμφερόντων, σε βάρος του εθνικού συμφέροντος. Αντί η Αριστερά να προβληματίζεται «απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος;» θα πρέπει να αναρωτηθεί «ποια Αριστερά σήμερα;». Η ανανεωτική Αριστερά των Κύρκου και Παπαγιαννάκη συνεθλίβη ανάμεσα στο δογματισμό και τον λαϊκισμό. Πρέπει να επανεφευρεθεί. Η δημοκρατία τη χρειάζεται.
Το νομοσχέδιο
Η κατάθεση του νομοσχεδίου από τον Κυρ. Πιερρακάκη διαψεύδει την καταστροφολογία της Αριστεράς και επιβεβαιώνει ότι κύριος στόχος της μεταρρύθμισης είναι η οικονομική και λειτουργική στήριξη των δημόσιων πανεπιστημίων. Από τα 205 άρθρα, τα 170 αφορούν τα δημόσια πανεπιστήμια. Τα μη κρατικά ΑΕΙ αποκτούν απλώς δικαίωμα ύπαρξης, κάτω από πολύ αυστηρές προϋποθέσεις ίδρυσης και λειτουργίας και υπό την εποπτεία της Εθνικής Αρχής Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΘ.Α.Α.Ε.). Η Κυβέρνηση χαρακτηρίζει τη μεταρρύθμιση ιστορική. Με την έννοια ότι η επικράτηση της λογικής και του αυτονόητου σε μια χώρα που η Αριστερά έχει επιβάλλει σε πολλούς τομείς το παράλογο και το αδιανόητο, μπορεί πράγματι να χαρακτηριστεί ως ιστορική. Κρίσιμο σημείο αποτελεί η πρόσβαση στα μη κρατικά ΑΕΙ μέσω των πανελλήνιων εξετάσεων. Ως μεταβατική λύση είναι επιβεβλημένη. Η καθιέρωση εθνικού απολυτηρίου αποτελεί αναγκαιότητα που πρέπει να τύχει επεξεργασίας και εφαρμογής ως η τελική λύση.
Τέλος στην ασυλία
Είναι επιτέλους καιρός να σταματήσει η ιδιότυπη ασυλία που απολαμβάνουν το ΚΚΕ και τα παρακολουθήματά του. Η κατάληψη δημόσιων κτηρίων και η αναστολή λειτουργίας κρατικής υπηρεσίας είναι πράξη παράνομη και αντικοινωνική. Η κατάληψη δημόσιου σχολείου ή πανεπιστημίου δεν αποτελεί μόνο παράνομη πράξη. Αποτελεί κατάφορη παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος, το οποίο η Αριστερά επικαλείται κατά των μη κρατικών πανεπιστημίων. Ακυρώνει τη βασική αποστολή του Κράτους που είναι η παροχή παιδείας. Ταυτόχρονα πλήττει τον πυρήνα της δημοκρατίας. Όπως οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ, όταν είχε το μονοπώλιο, κατέβαζαν τον διακόπτη παροχής ρεύματος, έτσι και οι καταληψίες κλείνουν τον διακόπτη παροχής παιδείας, το οξυγόνο της δημοκρατίας. Ξεπέρασε κάθε όριο ασυδοσίας και ανομίας το γεγονός ότι υπάλληλοι του ΕΚΠΑ, από κοινού με τους καταληψίες, κατέβασαν τον «σέρβερ» του πανεπιστημίου προκειμένου να εμποδίσουν τις τηλε-εξετάσεις.
Η Κυβέρνηση έχει την πρωταρχική ευθύνη να θέσει τέρμα στο κλίμα ασυδοσίας, παρανομίας και ατιμωρησίας που η Αριστερά έχει επιβάλει στα πέντε μεγάλα πανεπιστήμια της χώρας. Το πρόβλημα δεν είναι εκπαιδευτικό. Είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό. Η Κυβέρνηση πρέπει να τολμήσει να συγκρουστεί με τις παθογένειες και τις δυνάμεις που τις τροφοδοτούν. Η μάστιγα των καταλήψεων και της πανεπιστημιακής βίας πρέπει να πάρει τέλος. Πανεπιστημιακή βία, πολιτική βία, αθλητική βία είναι κύκλοι που εφάπτονται, τέμνονται και επικαλύπτονται. Απαιτείται μηδενική ανοχή στα φαινόμενα βίας. Η αντιμετώπισή τους πρέπει να είναι κοινή. Αναγωγή κάθε μορφής βίας σε ιδιώνυμο αδίκημα, όπως ήδη ισχύει για την αθλητική βία και καταλογισμός των ζημιών στους δράστες αλλά και στους οργανωτές. Είτε είναι «συλλογικότητες» είτε πολιτικές δυνάμεις.
Οι πανεπιστημιακές αρχές και η ακαδημαϊκή κοινότητα έχουν χρέος να συνεργαστούν με την πολιτεία. Ο έλεγχος της εισόδου στα πανεπιστήμια, ώστε να εισέρχονται μόνο τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας είναι αυτονόητη υποχρέωση. Όπως συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτοδιοίκηση σημαίνει πρωτίστως διοίκηση. Διοίκηση σημαίνει εξασφάλιση της ομαλής λειτουργίας του ιδρύματος και προστασία της περιουσίας του. Αυτοδιοίκηση δεν σημαίνει ανεξέλεγκτη διοίκηση. Η Πολιτεία οφείλει να την επιβάλει αν οι αρμόδιες αρχές αδρανούν.
Η κοινωνία τέλος οφείλει να αντιδράσει. Να απαιτήσει την απελευθέρωση της παιδείας από τον κομματικό εναγκαλισμό. Η παιδεία, όπως και η άμυνα της χώρας, είναι τομείς που διασφαλίζουν την επιβίωση του Έθνους. Επιτάσσουν την εφαρμογή εθνικής και όχι κομματικής πολιτικής. Στο αρμόδιο για την Άμυνα Υπουργείο παραμένει ο όρος Εθνική. Από την παιδεία οι «προοδευτικές» Κυβερνήσεις τον αφαίρεσαν. Στη Γαλλία καμία Κυβέρνηση, κάθε ιδεολογικής απόχρωσης, δε διανοήθηκε να τον αφαιρέσει. Υπουργείο Εθνικής Παιδείας είναι ο τίτλος του αντίστοιχου γαλλικού Υπουργείου. Στα ψευδεπίγραφα «πανεκπαιδευτικά» συλλαλητήρια που οργανώνει το ΚΚΕ η κοινωνία οφείλει να απαντήσει. Σε ποσοστό σχεδόν 60% επικροτεί τη μεταρρύθμιση. Οι πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου που την ενστερνίζονται πρέπει να οργανώσουν παλλαϊκό συλλαλητήριο με κυρίαρχο αίτημα την επάνοδο της παιδείας στην εθνική αποστολή της και την απαίτηση να σταματήσει ο κομματισμός να την υποβαθμίζει και να την κακοποιεί.
 συμφωνούν ότι, παρά τη γραμματική){kind=link}