Του Πέτρου Ευθυμίου*
Όσοι έζησαν την ψηφοφορία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ την περασμένη Κυριακή γνωρίζουν καλά ότι η ελλιπής οργανωτική προπαρασκευή, ο περιορισμός των εκλογικών κέντρων και η μακρόχρονη αναμονή στις ουρές ήταν ο μόνος λόγος που οι ψηφίσαντες δεν ξεπέρασαν τις 200.000. Δεν το αναφέρω για λόγους ποσοτικού εντυπωσιασμού και συγκρίσεων. Αλλά γιατί η αξία της επίμονης, μέσα σε πέντε μήνες, μαζικής προσέλευσης βρίσκεται στη δυναμική που αποκαλύπτει και στις τεκτονικές πολιτικές μεταβολές που προσημαίνει. Εδώ δεν έχουμε την αλματώδη ενίσχυση του τρίτου «μικρού», «συμπληρωματικού» κόμματος που το μόνο ερώτημα που είχε να απαντήσει είναι ποιανού «δεκανίκι» θα καταλήξει.
Κακώς μπερδεύονται οι ηγεσίες και οι αναλυτές της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε άλλαξε το ΚΙΝΑΛ, ούτε επανήλθε το ΠΑΣΟΚ. Συμβαίνει κάτι ριζικά διαφορετικό: αναγεννάται η παράταξη, μέσα από την ανανέωση και τη συνέχεια. Το ΠΑΣΟΚ, η ελληνική σοσιαλδημοκρατία, επανιδρύεται, πατώντας γερά σε όσα προσέφερε, αλλά στοχεύοντας αποφασιστικά στο μέλλον. Αυτό συμβολίζει ο Νίκος Ανδρουλάκης, όχι ως «νέος» στην ηλικία αλλά ως νέα πρόταση σε μια κουρασμένη πολιτική σκηνή από τα κόμματα-«σουπερμάρκετ» του φθίνοντος δικομματισμού της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Το «νέο» είναι ότι το ΠΑΣΟΚ εισάγει και πάλι το αίτημα να υπάρχουν κόμματα με αρχές, με σαφές ιδεολογικό στίγμα, διαδικασίες δημοκρατικής συμμετοχής και ελέγχου, ξεκάθαρες προγραμματικές θέσεις και πολιτικές οριοθετήσεις τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο ευρωπαϊκό και διεθνές τοπίο.
Η αναγέννηση της παράταξης με μια νέα πολιτική πρόταση ευθύνης ανταποκρίνεται σε ώριμες συνθήκες. Στην πραγματικότητα, η χώρα κυβερνάται με τον «αυτόματο πιλότο» που εξασφαλίζει η πρόσδεσή μας στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η ΝΔ αποδείχθηκε ανεπαρκής να μετατρέψει τις αλλεπάλληλες κρίσεις που εκλήθη να αντιμετωπίσει σε μια ευκαιρία ριζικής ανασυγκρότησης των μακρών παθολογιών στην Οικονομία, τη Διοίκηση, τη Δικαιοσύνη, τη θεσμική σύσταση του κράτους. Οι μεταρρυθμίσεις παραπέμφθηκαν στις ελληνικές καλένδες και οι μεγάλες τομές στα συρτάρια του Μαξίμου. Η κυβέρνηση διασώζεται, χάρη στη διαρκή σύγκριση με την κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτό το γεγονός, από μόνο του, είναι η κύρια αιτία της αμοιβαίας φθοράς των δύο κομμάτων που διαδέχθηκαν το ένα το άλλο, ευαγγελιζόμενα τα αντίθετα από αυτά που, εν τέλει, πραγμάτωσαν.
Είναι ώριμες οι συνθήκες να πάει η έννοια της πολιτικής αλλιώς. Σε μια χώρα που υπερχρεώνεται με αστρονομικούς ρυθμούς καθημερινά, που αντιμετωπίζει ζωτική απειλή από τον κλιμακούμενο τουρκικό αναθεωρητισμό, που οι θεμελιώδεις παράμετροι της οικονομικής υγείας παραμένουν βαρύτατα ασθενείς, χρειάζεται μια αναγεννητική μεταρρυθμιστική πνοή, με σαφήνεια στις πολιτικές προτάσεις, που δεν θα αφορούν τη διανομή της εξουσίας αλλά τα περιεχόμενα της άσκησης αυτής της εξουσίας υπέρ της κοινωνίας.
Το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής προσέρχεται, όχι στις ηγεσίες της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ για διαμοιρασμό ιματίων σε μέλλουσα κυβέρνηση, αλλά προς τον ελληνικό λαό, με μια αυτοτελή πρόταση διακυβέρνησης. Γιατί είναι το μόνο κόμμα που έπαθε, έμαθε, άλλαξε. Αν λοιπόν στις επόμενες εκλογές υπάρξει αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης, δεν υπάρχει αδιέξοδο. Οι δύο υπεύθυνοι της κατάστασης που θα δημιουργηθεί, εξαιτίας των επιλογών τους, δηλαδή η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν την ευθύνη και υποχρέωση, συγκυβερνώντας, να θεραπεύσουν θεσμικά όσα προκάλεσαν, ως οφειλόμενη προσφορά στον τόπο, που χρειάζεται να πορευθεί σε άλλες, παραγωγικές και δημιουργικές κατευθύνσεις σε σχέση με αυτές που τα δύο κόμματα ακολούθησαν.
Η επανίδρυση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας υπογραμμίζει ότι οι ιστορικοί λαοί έχουν τη δύναμη να γεννούν κάθε φορά τις δυνάμεις που μπορούν να υπερβαίνουν τις κρίσεις, γράφοντας Ιστορία.
*Ο Πέτρος Ευθυμίου υπήρξε μέλος της πρώτης, «ιδρυτικής», Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ τον Σεπτέμβρη του 1974.
Πηγή: tanea.gr
