Του Ηλία Καραβόλια
Η εξουσιαστική σαγήνη της επιβολής μέτρων απωθεί τον αναγκαίο ορθολογισμό της ανάλυσης κόστους/οφέλους. Η δομή της κρατικής επιθυμίας για την προστασία της κοινωνίας είναι σχεδόν «ιδεοληπτική» : βιώνουμε έναν πατερναλιστικό ιδεοψυχαναγκασμό επιμονής σε μη αποδοτικές στρατηγικές ελέγχου του πλήθους (crowd control).
Πρόκειται για μια εκδοχή «συμπεριφορικής συμμόρφωσης» που στηρίζεται περισσότερο σε χωροχρονικές συρρικνώσεις (2 χλμ. απόσταση, 7μμ απαγόρευση κυκλοφορίας, κτλ.) παρά σε αποδοτικές και βέλτιστες πρακτικές υγειονομικής πολιτικής.
Η μόνιμη δυνητική κατάρρευση του δημόσιου νοσοκομείου εισβάλλει απειλητικά επί έναν χρόνο τώρα στους ατομικούς ιδεοψυχαναγκαστικούς κόσμους : πλέον φοβόμαστε περισσότερο και από τον ιό την πιθανή έλλειψη κλινών περίθαλψης που έχει κυριεύσει όλες τις κοινωνίες της Δύσης.
Ουσιαστικά κανένα κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί την διάσωση των πολιτών και «υπενθυμίζεται» στις μάζες ότι η μεταδοτικότητα (και οι μεταλλάξεις) του ιού είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη να μεγιστοποιήσει την φονικότητά του.
Αλλά οι κυβερνήσεις επιμένουν να μην επιτάσσουν τις κλίνες των ιδιωτικών νοσοκομείων ως εναλλακτικό σενάριο στην περίπτωση μη αποτελεσματικότητας (όπως και συμβαίνει) των επαναλαμβανόμενων περιορισμών.
Και φυσικά τα κράτη δεν μπορούν να οργανώσουν την εντατική αύξηση των εμβολιασμών : προτιμούν να παρακολουθούν τις ντιρεκτίβες των υπερεθνικών αρχών και την διπλωματία των πολυεθνικών συμφερόντων της φαρμακοβιομηχανίας.
Το κοινωνικό φαντασιακό έχει μάλλον αποδομήσει τα lockdowns ως μέτρο αναχαίτισης της πανδημίας. Η δε επίκληση της ατομικής ευθύνης έχει ξεθωριάσει ως ικανή συνθήκη συμμόρφωσης στα απαραίτητα: ο κόσμος εσωτερικεύει πλέον τις εντολές ως συστημικά σημαίνοντα, ως αυτοματισμούς που «λειτουργούν» χωρίς να εξετάζεται αν αποδίδουν πραγματικά.
Η πανδημία υπάρχει ως προσομοίωση της αποτυχίας ανακοπής της. Θα αυξάνονται τα κρούσματα και θα θεωρείται φυσιολογικό. Θα παρατείνονται τα μέτρα και θα λογίζεται ως αναμενόμενο.
Η προσπάθεια των ειδικών και της τεχνοκρατικής εξουσίας παντού στις καπιταλιστικές χώρες να ελέγξουν τα πλήθη έκανε να ξεχαστεί το μείζον ζητούμενο : ο έλεγχος της πανδημίας …
