Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Σπάνια σχολιαζω απο την θέση αυτή αθλητικά γεγονότα. Η κατάκτηση όμως απο τον Ολυμπιακό ενός ευρωπαικου ποδοσφαιρικού τίτλου επιβάλλει μιά εξαίρεση στην τακτική αυτή. Μια εκτίμηση κατ’ αρχήν, της σημασίας του γεγονότος αυτού. Οπως και με τον θρίαμβο της εθνικής μας ποδοσφαιρικής ομάδας το 2004, η επιτυχία ενός ελληνικού συλλόγου στο επίπεδο αυτό, αντανακλά σε ολόκληρη την χώρα. Χωρίς να υπάρχει η όποια πρόθεση υποτίμησης των άλλων αθλημάτων, ο θρίαμβος στο ποδόσφαιρο έχει απόλυτα άλλη διάσταση. Ποδόσφαιρο παίζουν οι πάντες, απο την μια πλευρα της Ευρώπης ως την άλλη. Και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ενας ευρωπαικός τίτλος στο ποδόσφαιρο γίνεται λαικο αναγνωσμα παντού στη γή. Συγκινεί ανθρώπους απο την Γη του Πυρός και την Παταγωνία μέχρι το άκρον της Σιβηρίας και το κέντρο της Αφρικής. Παντού μαζικής κατανάλωσης έντυπα θα αναφερθούν στην ανεπανάληπτη επιτυχία της πειραιώτικης ομάδας. Ετσι το κύρος του Ολυμπιακού θα ταξιδέψει παντού, ενώ η εταιρική του ονομασία (brand name) θα γίνει γνωστή παγκοσμίως. Ανοίγοντας επιχειρηματικες ευκαιρίες και προσελκύοντας ταλέντα που ενθαρρύνουν ενδιαφέρουσες επενδύσεις. Μην ξεχνάμε πως η ισχύς μεγάλων ποδοσφαιρικών ονομάτων καθορίζεται απο την διεθνή τους απήχηση. Η Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ εχει μετρηθεί πως οι οπαδοί της εκτός Βρετανίας είναι περισσότεροι απο αυτούς εντός της χώρας…
Δεν είναι το ίδιο με τα άλλα σπόρ που, παρά το ενδιαφέρον τους, προσελκύουν πολύ μικρότερο καταναλωτικό κοινό. Μειώνοντας τις προοπτικές οικονομικής τους μεγαλωσύνης. Θυμάμαι σαν φοιτητής στο Καίμπριτζ (που είχε τότε γύρω στους 22.000 φοιτητές) γήπεδα μπάσκετ υπήρχαν μονο δύο, κι’ αυτά στον δεύτερο όροφο κολλεγιακών γυμναστηρίων! Σε αντίθεση βέβαια με τα πάμπολλα γήπεδα ράγκμπυ γιούνιον και ποδοσφαίρου. Και ομάδες μπάσκετ δεν είχαν τα κολλέγια. Τωρα βέβαια το άθλημα είναι, λόγω ιδιωτικής τηλεόρασης, περισσότερο δημοφιλές. Χωρίς βέβαια να αγγίζει την δυναμική του ποδοσφαίρου. Η διαμόρφωση των αμοιβών των αθλητών ανάμεσα στα διάφορα σπόρ αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Οπως και το ενδιαφέρον διεθνών επενδυτών, που μυρίζονται με απόλυτη ακρίβεια, σαν εκπαιδευμένα λαγωνικά, την οσμή του χρήματος και τις προοπτικές της δύναμης.
Με την επιτυχία πάλι του Ολυμπιακού φάνηκε και το βάθος της σοβαρής δουλειάς που γίνεται στην ΠΑΕ. Δεν είναι μόνο η κατάκτηση του Conference League. Tα νέα παιδιά της ομάδας, οι κάτω των 20, κατέκτησαν το ευρωπαικό διασυλλογικό πρωτάθλημα νέων. Κατάτροπώνοντας ομάδες οπως η Πόρτο η Μπάγιερν και η Μίλαν. Αυτό σημαίνει πως το αγωνιστικό αυριο του συλλόγου είναι θωρακισμένο. Αρκεί η σωστή κσι προσεγμένη διαχείριση. Κάτι που φαίνεται σίγουρη απο τους τολμηρούς χειρισμούς για τις τύχες της ομάδας των ανδρών στην φετεινή χρονιά. Αλλαγές προπονητών δίχως δισταγμό, σε κρίσιμες χρονικά στιγμές, και ενίσχυση με ακριβές μεταγραφές. Παράδειγμα επίσης και γιά τις άλλες ομαδες. Οταν μία παίρνει ευρωπαικούς τίτλους ανεβάζει τον πήχυ και γιά τους υπόλοιπους. Που είναι υποχρεωμένοι πλέον να δείξουν κάτι άλλο. Δεν μπορούν να είναι ικανοποιημένοι με επιτυχίες επι μικρομεσαίων ελληνικών ομάδων…
Υπάρχει όμως και ιστορική διάσταση στην επιτυχία του Ολυμπιακού. Πέραν της επιτυχίας σαν οργανισμού και η δραπέτευση απο τον μικρόκοσμο της ελληνικής μικροσυνωμοσιολογίας και του παραγοντικού τιποτόκοσμου. Δείχνει το βάθος μιας παράδοσης και τις ρίζες πανω στις οποίες στηρίζεται. Παρακολουθώντας τον τελικό δακρυσα, βλέποντας τις ερυθρόλευκες φανέλλες κι’ ενθυμούμενος τα λόγια του χαμένου πια θείου μου, Λεωνίδα Ανδριανόπουλου, εκ των ιδρυτών του συλλόγου, σε τηλεοπτική εκπομπή. Πως για τα χρώματα της ομάδας οι ιδρυτές ειχαν αποφασίσει “να χρησιμοποιήσουμε την φανέλλα που έφερε ο Γιάννης (πατέρας μου) απο την Αγγλία”, που έπαιζε ερασιτεχνικά ακόμη τότε στην Αρσεναλ, και μετά στην Στόουκ Σίτυ. Πόσες γενηές Ολυμπιακών φιλάθλων έχουν σημαδεφθεί από αυτά τα χρώματα; Και τι τεράστιες ευθύνες έχουμε εμείς σήμερα;
