Του Διονύση Γουσέτη
Βεβαίως, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχουν σκοτεινές όψεις. Αντιθέτως, είναι η κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Σκοτεινές όψεις έχουν πεποιθήσεις και ενέργειες που δρουν στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενώ στην πραγματικότητα προάγουν ένα λαϊκισμό που τα υπονομεύει.
Το «αντιρατσιστικό» κίνημα, αντί να ασχοληθεί με την εξάλειψη του όποιου ρατσισμού, ασχολείται με την ενοχοποίηση των λευκών. Ο περιβόητος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πρίνστον Dan Peralta επιτίθεται στους αρχαίους Ελληνες, ως τροφοδότες της άκρας Δεξιάς («Κ», 18 και 13/7). Αν είσαι λευκός, για να μη θεωρηθείς ρατσιστής, πρέπει να δεχτείς ότι είσαι… ρατσιστής de facto, αφού κουβαλάς την παράδοση της ανωτερότητας των λευκών (white supremacy).
Πρόκειται λοιπόν όχι για υπεράσπιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά για επίθεση λαϊκισμού, ο οποίος εμφανίζεται και στην Ευρώπη. Τις ρίζες του πρέπει να τις αναζητήσουμε στην παγκοσμιοποίηση και στη μεταφορά πλούτου από τη Δύση στην Ανατολή, που ενέτεινε τη φτώχεια, όσο και την ανισότητα στη Δύση. Ο λαϊκισμός προσφέρει «λύσεις» και αποδιοπομπαίους τράγους στον οργισμένο μικροαστό που χάνει τη βολή του. Στις ΗΠΑ εμφανίστηκε με δύο αντίθετες μορφές, που δίχασαν την κοινωνία. Ο ακροδεξιός λαϊκισμός με το Τea Party και στη συνέχεια με τον Τραμπ. Και ο αριστερόστροφος λαϊκισμός, που ξεκίνησε με τον Σάντερς και απογειώθηκε με τον φόνο του μαύρου Τζορτζ Φλόιντ. Σήμερα οι μισοί Αμερικανοί ζητούν δράσεις για τη φυλετική ισότητα και οι άλλοι μισοί πιστεύουν ότι πρέπει να γίνουν λίγα ή καθόλου (Pew center 12/8). Ο διχασμός επί του φυλετικού δεν είναι παρά η βιτρίνα του κοινωνικού διχασμού.
