Του Τάσου Παπαδόπουλου
Οι άνθρωποι γενικά κρίνουν
περισσότερο από τα φαινόμενα
παρά απ’ την πραγματικότητα,
γιατί η όραση ανήκει σε όλους,
ενώ η αντίληψη σε λίγους…
Πλάτων
Στην εποχή μας, αυτή της πληθώρας των πληροφοριών όπου ο καθένας μέσα από τις μηχανές αναζήτησης του διαδικτύου μπορεί να ενημερωθεί για τα πάντα, είναι να απορεί κανείς για τη σύγχυση που επικρατεί για την έννοια και το περιεχόμενο βασικών λέξεων, που συνθέτουν και προσδιορίζουν την πολιτική ταυτότητα προσώπων και κομμάτων.
Είναι καιρός να ξεφύγουμε από τα μέχρι τώρα στερεότυπα, όπου στην μια πλευρά του λόφου υπάρχουν οι δεξιοί άρα και συντηρητικοί και στην άλλη οι αριστεροί που ταυτίζονται με τους προοδευτικούς.
Γιατί το είδαμε κι αυτό, δεξιές κυβερνήσεις να προωθούν προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και άλλες επονομαζόμενες αριστερές να είναι υπέρ της ακινησίας στη ζωή, λες και ο χρόνος δεν δημιουργεί νέες ανάγκες και αυτές αλλαγές, σε πολλούς τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Κατά κάποιους, από τους λεγόμενους προοδευτικούς, κακώς η Ελλάδα αντιμετώπισε δυναμικά τον υβριδικό πόλεμο, που εξαπέλυσε η Τουρκία στον Έβρο τον Μάρτιο του 2020. Θα έπρεπε κατ’ αυτούς, τους δήθεν προοδευτικούς, να τους ανοίξουμε τα σύνορα και να τους πούμε περάστε έτσι χωρίς τις διαδικασίες εισόδου, λες και η Ελλάδα είναι ξέφραγο αμπέλι.
Αλλά και στο θέμα της πανδημίας ακούσαμε διαμαρτυρίες για τους εμβολιασμούς. Αγνοούσαν, όσοι ασκούσαν κριτική, ότι με βάση τις ποσοστώσεις η Ελλάδα έκανε αυτές τις προμήθειες. Στην πορεία που οι δόσεις έγιναν περισσότερες, αυξήθηκαν σημαντικά τα εμβολιαστικά κέντρα, που ξεπέρασαν κατά πολύ τα χίλια, άνοιξαν για όλες τις ηλικίες, με αποτέλεσμα να εμβολιάζονται καθημερινά πάνω από εκατό χιλιάδες.
Όμως κανείς από τους κατ’ επάγγελμα διαμαρτυρόμενους, δεν παρατήρησε την τάξη που επικράτησε στα εμβολιαστικά κέντρα, καθώς και την οργάνωσή τους, πρωτόγνωρη για την χώρα μας που δεν φημίζεται τέτοια αποτελεσματικότητα. Ακόμη και την Γερμανία ξεπέρασε η Ελλάδα σε αυτό τον τομέα.
Ακόμη κανείς από τους διαμαρτυρόμενους, δεν είδε ότι πολλοί άνθρωποι της λεγόμενης τρίτης ηλικίας δεν προσήλθαν να εμβολιαστούν, όπως επίσης και πολλοί υγειονομικοί. Κανένα σχόλιο επ’ αυτού από τους κατά δήλωση προοδευτικούς.
Οι αρκετοί από τους αρνητές του εμβολίου ανήκουν είτε σε αυτούς χαρακτηρίζονται θρησκόληπτοι, μια και θεωρούν ότι το κακό προέρχεται από την υπέρτατη δύναμη και επιπίπτει επί της κεφαλής των αμαρτωλών και μόνο, είτε σε κάποιους από τους λεγόμενους αριστερούς όλων των επί μέρους αποχρώσεων, που αρνούνται να βάλουν στο σώμα τους καπιταλιστικά προϊόντα.
Και για να έρθουμε στο φετινό τριήμερο της Πρωτομαγιάς. Η μια ημέρα ήταν η 1η Μαΐου που συνέπεσε με το Μ. Σάββατο, ακολούθησε μια δεύτερη αυτή της Τρίτης που όρισε η κυβέρνηση ως ημέρα εορτασμού. Η ΓΣΕΕ πραγματοποίησε την συγκέντρωση της. Η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΑ και οι λοιπές προοδευτικές δυνάμεις, προτίμησαν να απεργήσουν την Πέμπτη. Προφανώς για να μην χαλάσουν το πενθήμερο τους. Το νομοσχέδιο για τα εργασιακά κυριάρχησε στη συγκέντρωση της Πέμπτης.
Η ΑΔΕΔΥ εξ όσων γνωρίζουμε εκπροσωπεί τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα. Το νομοσχέδιο αφορά κατά βάση αυτούς που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Προς τι λοιπόν το πάθος και οι αφορισμοί που ακούστηκαν;
Τώρα σε ότι αφορά αυτό καθαυτό το υπό κατάθεση νομοσχέδιο, που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το χαρακτήρισε ως το πιο αντιλαϊκό και αντιδραστικό, που έχει φέρει η παρούσα κυβέρνηση, μια και όπως ισχυρίστηκε καταργεί το οκτάωρο.
Από τα όσα έχουν γίνει γνωστά δεν καταργεί το οκτάωρο. Απλώς με συναίνεση του εργαζόμενου ή του συνδικαλιστικού φορέα, θα μπορεί να επεκταθεί ο χρόνος της ημερήσιας απασχόλησης έως δέκα ώρες και να υπάρξει αντίστοιχα μειωμένη εργασία μια άλλη ημέρα, ή να προστεθεί μια αργία την εβδομάδα αν το δεκάωρο συνεχιστεί επί τέσσερις ημέρες.
Το νομοσχέδιο για τα εργασιακά που προτίθεται να φέρει η κυβέρνηση για δημόσια διαβούλευση, απ΄ ότι έχει ανακοινωθεί προστατεύει ποικιλοτρόπως τον εργαζόμενο.
Με την καθιέρωση της ψηφιακής κάρτας εργασίας θα ελέγχεται από το ΣΕΠΕ ο πραγματικός χρόνος απασχόλησης και έτσι θα περιοριστεί η “μαύρη εργασία”αλλά και οι απλήρωτες υπερωρίες.
Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας έχει καθιερωθεί ήδη σε πολλούς κλάδους όπως αυτός του τουρισμού αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ακόμη και στο Δημόσιο.
Η αποσύνδεση με κάθε μορφής επικοινωνία του εργαζόμενου με τηλεργασία με την επιχείρηση πέραν του ωραρίου του, είναι άραγε προοδευτική ή αναχρονιστική ενεργεία;
Η άδεια πατρότητας, η καταπολέμηση της σεξουαλικής παρενόχλησης, η περαιτέρω προστασία στις έγκυες γυναίκες, η εξομοίωση των εργατοτεχνιτών με τους λοιπούς υπαλλήλους στο θέμα των αποζημιώσεων και η αύξηση των υπερωριών των εργαζομένων, μας γυρνούν άραγε στις παλιές εποχές ή προσαρμόζονται προς όφελος των εργαζομένων στις σημερινές νέες συνθήκες εργασίας;
Αλλά να πάμε και στο τι κρύβει η όλη φιλολογία περί κατάργησης της οκταώρου. Πίσω από αυτήν κρύβονται οι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ και οι διαδικασίες προκήρυξης απεργίας. Το ένα μέτρο έχει να κάνει με το ηλεκτρονικό μητρώο και την ψήφο εξ αποστάσεως από το σύνολο των εργαζομένων σε ένα κλάδο και το άλλο την ελάχιστη εγγυημένη λειτουργία του 33% των υπηρεσιών του φορέα.
Οι εργατοπατέρες έχουν μάθει, όποτε τους καλούν τα κόμματα που υπηρετούν, να κλείνουν συγκοινωνίες και λοιπούς οργανισμούς λες και είναι τα αμπελοχώραφα του πατέρα τους. Με την υποχρέωση που θα έχουν να ψηφίζεται από το σύνολο των εργαζομένων κάθε απεργιακή κινητοποίηση, τους στερεί την εκβιαστική και αυθαίρετη εξουσία, που κατείχαν εδώ και δεκαετίες.
Ακόμη η υποχρέωση να λειτουργεί έστω και με μειωμένα δρομολόγια το Μετρό για παράδειγμα, τους εμποδίζει να εκβιάζουν κάθε τρεις και λίγο ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ο βαθμός της ασυδοσίας τους έφτασε στο σημείο να βάζουν λουκέτο, προκειμένου να κάνουν γενική συνέλευση.
Κάθε εχέφρων άνθρωπος μπορεί να ζυγίσει επιτέλους και να αποφασίσει τι είναι προοδευτικό και τι αναχρονιστικό. Τι οδηγεί την κοινωνία μπροστά και τι την αφήνει πίσω. Κι όσοι επιμένουν να αμφισβητούν ας δουν τι συμβαίνει γύρω τους σε όλη την Ευρώπη. Ακόμη και στις μέχρι χθες χώρες του Ανατολικού μπλοκ.
Ο προοδευτικός λοιπόν σε αντίθεση με τον αναχρονιστικό, οπαδό της ακινησίας, καθορίζεται από τις πράξεις τους και όχι από τα συνθήματα τις μεγαλοστομίες του και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.
Καιρός να ενηλικιωθούμε…
