Του Ηλία Καραβόλια
Το δύσκολο δεν είναι να γράψεις με απλά λόγια τα μακροοικονομικά και δημοσιονομικά της κάθε εποχής : το δύσκολο είναι να πάρεις θέση πίσω από αυτά.
Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μια οικονομία ευημερεί όταν η κατανάλωση αφθονεί και ξοδεύουν οι περισσότεροι, ειδικά δε αν το κράτος εισπράττει πολλά και διορθώνονται με βιώσιμο τρόπο οι δημοσιονομικές ανισορροπίες.
Αλλά επειδή ίσως το μέλλον να διαρκέσει μάλλον «ως παρελθόν» οι παρακάτω φράσεις αποτύπωσης της σημερινής πραγματικότητας δεν χωράνε αρκετή εκλαΐκευση:
– η αύξηση του ΑΕΠ και η πτώση του δείκτη χρέους είναι ξεκάθαρα πληθωριστική
-το χαμηλό κόστος δανεισμού μας δεν είναι και ο πλέον πειστικός δείκτης οικονομικής επιτυχίας αλλά συγκυριακό λόγω χρεών Γαλλίας Γερμανίας Ιταλίας
– δεν γίναμε ξαφνικά εξαγωγική οικονομία (πετρελαιοειδών, φαρμάκων, τουρισμού συν real estate) αφού δεν υπάρχει καθολική διάχυση ωφέλους σε άλλους κλάδους.
– σε ότι παράγουμε έχουμε ακόμη μέση τεχνολογία και χαμηλή προστιθέμενη αξία στα ενδιάμεσα αγαθά, οπότε κάθε πληθωριστική αύξηση του ΑΕΠ επιδεινώνει το εμπορικό και το τρεχουσών συναλλαγών ισοζύγιο
Ας δούμε όμως την αθέατη πλευρά των δρώμενων εντός και εκτός χώρας.
Την ώρα που οι μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ) παράγουν ασταμάτητα το λιπαντικό του συστήματος (πόλεμος), Γερμανία, Ολλανδία (αλλά και Γαλλία με Ιταλία) «εξάγουν» κρίση και απειλή ύφεσης.
Και έτσι συντηρείται το συστημικό διαρθρωτικό ρήγμα κέντρου περιφέρειας παντού στον πλανήτη, με τους αντιπυραυλικούς θόλους να αντικαθιστούν τα νοσοκομεία και τα σχολεία στις δημόσιες επενδύσεις.
Όμως, πέρα από γεωπολιτική και μακροοικονομία, αλλά λόγω και αυτών, συνεχίζεται η ύπουλη αναδιάρθρωση των κοινωνικών διαστρωματώσεων σε χώρες υπερχρεωμένες όπως εμείς.
Εδώ και 15 χρόνια εν ονόματι μιας απροσδιόριστης δήθεν εθνικής ανταγωνιστικότητας, οι κάτω στέλνουν λεφτά στους άνω.
Και αυτό λόγω ολιγοπωλιακής δομής της οικονομίας, κυρίως σε τράπεζες -ενέργεια – τρόφιμα αλλά και λόγω της εμμονικής ταξικής πολιτικής μετά την πανδημία ( με πόρους κυρίως του ταμείου ανάκαμψης).
Όλα αυτά εις βάρος φυσικά της αγοραστικής δύναμης των μισθών όπως φανερώνουν ΕΛΣΤΑΤ και EUROSTAT.
Δρόμοι εστιατόρια και μαγαζιά γεμάτα αλλά και οι συνεχείς ρυθμίσεις χρεών τρέχουν και «ξερνούν» αρκετούς.
Πλατφόρμες κρατούν ενήμερη την νοικοκυρά για τον έλεγχο τιμών καταναλωτικών αγαθών αλλά τα delivery συμφέρουν ακόμη.
Συνέπεια αυτών όλων των αναδιαρθρωτικών δήθεν αποτελεσμάτων είναι η ανάστροφη αναδιανομή : αυξημένα κέρδη μεγάλων εταιρειών και χαμηλά πραγματικά εισοδήματα μικρομεσαίων και εργαζομένων…
ΥΓ Ομπρέλα να πάρουμε, διότι τα ξένα logistics και τα data centers είναι ήδη αδιάβροχα….
