Του Κώστα Χριστίδη*
Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης συγκεντρώνει την επιδοκιμασία της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινής γνώμης, πλην βεβαίως, των ιδίων των καταδικασθέντων, του οικογενειακού περιβάλλοντός τους και των λίγων φίλων και υποστηρικτών που τους απέμειναν. Ευλόγως φρίττουν και εξεγείρονται σχεδόν οι πάντες κατά του ακραίου αυτού φιλοναζιστικού μορφώματος. Οσάκις, όμως, γίνεται αρνητική αναφορά ή καταδίκη των εγκλημάτων που διέπραξε το αντίθετο άκρο, ο διεθνής και ο εγχώριος κομμουνισμός, εξεγείρονται οι απολογητές του. ‘’Είναι φθηνές και ανιστόρητες οι αντικομουνιστικές αιτιάσεις’’, υποστηρίζουν. “Αυτές οι αιτιάσεις, ισχυρίζονται, προσπαθούν να ταυτίσουν την πάλη για την πρόοδο της ανθρωπότητας και την κοινωνική δικαιοσύνη, τους αγώνες κατά του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος με τα μοναδικά στην ιστορία εγκλήματα των ναζί σε βάρος των Εβραίων, των κομμουνιστών, των δημοκρατών, σε βάρος λαών ολόκληρων με γενοκτονικό τρόπο”.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με ψηφίσματά του έχει εκφράσει τον ‘’σεβασμό για όλα τα θύματα ολοκληρωτικών καθεστώτων στην Ευρώπη’’ και έχει ανακηρύξει την 23η Αυγούστου ‘’πανευρωπαϊκή ημέρα μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων, που πρέπει να μνημονεύεται με αξιοπρέπεια και αμεροληψία’’. Η 23η Αυγούστου 1939 ήταν η ημέρα υπογραφής του Συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότωφ περί μη επιθέσεως μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης, μία ενοχλητική υπόμνηση για τους απανταχού κομμουνιστές, παλαιούς και νέους.
Τα εγκλήματα του αριστερού ολοκληρωτισμού – όπως και αυτά του δεξιού ολοκληρωτισμού – είναι τερατώδη και απαράγραπτα, εκτείνονται δε χρονικά τόσο πριν από την εμφάνιση του ναζισμού όσο και μετά την συντριβή του τελευταίου, το 1945, όπως εκτείνονται τόσο πριν από την ανάρρηση του Στάλιν ως πανίσχυρου δικτάτορα, το 1924, όσο και μετά τον θάνατό του, το 1953, μέχρι την οριστική χρεοκοπία και την αναίμακτη κατάρρευση του κομμουνισμού, το 1989. Τέλος, εκτείνονται γεωγραφικά πέραν της Σοβιετικής Ένωσης, στα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, την Κίνα του Μάο, την Καμπότζη του Πολ Ποτ, την Κούβα του Φιντέλ Κάστρο και όπου αλλού επικράτησε αυτό το κατ’ εξοχήν ολοκληρωτικό, βάρβαρο σύστημα.
Σε εγχώριο επίπεδο, οι ριζοσπάστες αριστεροί εξεγείρονται κατά της ‘’άθλιας και ανιστόρητης θεωρίας των δύο άκρων’’. Θεωρούν ότι υφίσταται μόνον ένα άκρο, η Χρυσή Αυγή (μετά της οποίας, ωστόσο, εισέβαλαν προ ετών στο κτίριο της Βουλής ζητώντας την … καύση του !), το οποίο, κατ’ αυτούς, προσεγγίζει επικίνδυνα η ‘’ακραία νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία’’ (και της οποίας ο τέως και ο νυν αρχηγός ‘’δεν είναι αθώοι’’). Ας θεωρήσουμε, λοιπόν, προς στιγμήν ότι πράγματι υπάρχει ένα μόνον άκρο και ένας μεσαίος χώρος διαφόρων αποχρώσεων. Προφανώς οπαδοί αυτού του ‘’μεσαίου χώρου’’ έκαιγαν επί ημέρες το κέντρο της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2008, τραυμάτισαν στο κεφάλι τον Κωστή Χατζιδάκη, προκάλεσαν τα γεγονότα στην Κερατέα και στις Σκουριές Χαλκιδικής, κατέκαψαν την τράπεζα ΜΑΡΦΙΝ, όπου απανθρακώθηκαν τρεις τραπεζοϋπάλληλοι. Προφανείς συλλογικότητες αυτού του ‘’μεσαίου χώρου’’ (όπως ο Ρουβίκωνας), προβαίνουν σε πολυετείς καταλήψεις πανεπιστημιακών και άλλων χώρων, ‘’κτίζουν’’ πρυτάνεις στα γραφεία τους, προπηλακίζουν πολιτικούς, πυρπολούν λεωφορεία, επιτίθενται κατά αστυνομικών τμημάτων και γραφείων πολιτικών κομμάτων, παραμένοντας προκλητικά άνευ κυρώσεων . Ευλόγως, καθότι φαίνεται ότι αποτελούν απλώς δραστήριους και θορυβώδεις υποστηρικτές του … μεσαίου χώρου, μη υπάρχοντος άλλου άκρου πλην του ακροδεξιού.
*Νομικός – Οικονομολόγος
