Του Πέτρου Βενέτη
Πάντοτε θεωρούσα και δυστυχώς ποτέ δεν διαψεύστηκα, ότι η Τουρκία έχει μια δυνατή διπλωματία, η οποία βλέπει μπροστά και κάνει κινήσεις, οι οποίες μερικές φορές φαίνονται παράξενες ή και αδικαιολόγητες, αλλά έρχεται ο καιρός που φαίνεται τι είχαν στον νου τους όταν το έκαναν.
Εμείς, περιμένουμε να μας «πατήσουν το ζωνάρι» για να αντιδράσουμε.
Ή να ξεκινήσει η τρικυμία για να δούμε πως θα την αντιμετωπίσουμε.
Όσο τα νερά είναι ήρεμα, ασχολούμαστε με άλλα θέματα.
Ούτε κυματοθραύστες, ούτε αντιπλημμυρικά έργα.
Δεν θυμάμαι από καμία κυβέρνηση κινήσεις με κάποιο σχέδιο.
Η Αλβανία χτίστηκε συθέμελα με λεφτά απ’ την Ελλάδα.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα δούλεψαν οι άνθρωποι, αλλά τα εμβάσματα αυτά αποτελούσαν σημαντικό ποσοστό του Εθνικού προϊόντος της χώρας. Αυτό έδινε τότε και σε εμάς την ευκαιρία να τακτοποιήσουμε τις σχέσεις μας.
Κανένας δεν έκανε ένα βήμα παραπάνω στη δημιουργία κάποιας συμφωνίας, τότε που ήταν «το σίδερο ζεστό». Τώρα η Τουρκία πήγε και κατσικώθηκε πάνω απ’ το κεφάλι μας.
Στην τωρινή περίοδο που εμείς παίζουμε αναγκαστικά άμυνα, η Τουρκία υπέγραψε συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με την Βόρεια Μακεδονία.
Εμείς, όταν κάναμε τη συμφωνία για το όνομα, δεν το συνδέσαμε και με μια αμυντική συμφωνία, που θα ήταν και επίκαιρη και δικαιολογημένη.
Σ’ αυτό το σημείο πέφτει και η ατάκα του Τσίπρα, του σκηνοθέτη και παραγωγού της Συμφωνίας των Πρεσπών, ότι «για την προσέγγιση της Τουρκίας στην Β. Μακεδονία, φταίει η ανικανότητα του Μητσοτάκη», για να γελάσουμε και λίγο.
Πέρα και πριν, όμως, από τον σχεδιασμό και την πραγματοποίηση των συμφωνιών, η Τουρκία έκατσε κι έφτιαξε πολεμική βιομηχανία (ενώ εμείς είχαμε και την εγκαταλείψαμε), για να έχει κάτι παραπάνω από αγκαλιές και… φιλάκια.
Μου έλεγε κάποιος φίλος, αφού είναι τόσο καλοί στα διπλωματικά, τι έχουν να κερδίσουν από τις καθημερινές παραβιάσεις απ’ τον αέρα, από τις αναφορές του Ερντογάν και όλων σχεδόν των στελεχών της κυβέρνησης στις υποτιθέμενες παραβιάσεις από μέρους της Ελλάδος, τις αλυτρωτικές κορώνες, καθώς και τις άμεσες ή έμμεσες απειλές.
Κι αυτό μήνες τώρα, κάθε μέρα, με κάθε αφορμή, ή και με καμία αφορμή. Ο κόσμος, και ιδιαίτερα ο υπόλοιπος κόσμος πέρα από την Ελλάδα έχει βαρεθεί να τους ακούει. Τι έχουν να κερδίσουν;
Πρώτα απ’ όλα, αυτό ακριβώς επιδιώκουν.
Με την μονότονη επανάληψη ελπίζουν να αμβλύνουν την προσοχή της Ελλάδας και να κερδίσουν μερικούς πόντους αιφνιδιασμού, σε ό,τι έχουν στο νου τους να κάνουν.
Άλλο είναι να βλέπεις για πρώτη φορά να έρχονται πολεμικά αεροσκάφη και να παραβιάζουν τον εναέριο χώρο σου και άλλο να γίνεται αυτό καθημερινά και επί χρόνια.
Άλλο να σε απειλήσουν για κάτι για πρώτη φορά και άλλο να επαναλαμβάνονται αστήριχτες δοξασίες αμφισβήτησης της κυριαρχίας σου, που κλιμακώνονται μέχρι τα ¾ της Κρήτης (πριν μερικά χρόνια ήταν μόνο η Γάβδος).
Το δεύτερο είναι ότι η τόση επανάληψη, καθώς και οι υπερβολές, δημιουργούν την εντύπωση πως είναι πολλά και μεγάλα τα προβλήματα και αν είναι να αντισταθμιστούν με κάτι, πρέπει να είναι κάτι εξ ίσου σοβαρό. Αποσκοπούν σε κάποια μικρά ή μεγαλύτερα κέρδη, όχι από κατ’ ευθείαν ικανοποίηση απαιτήσεων, αλλά άλλα από χατίρια ή μπαξίσια που θα τους δοθούν για να πεισθούν να ηρεμήσουν. Το γνωστό ανατολίτικο παζάρι.
Άλλωστε υπάρχουν αρκετά κράτη, τα οποία παίρνουν τη θέση του Πόντιου Πιλάτου, με το «λύστε τις διαφορές σας ειρηνικά». Έτσι, απειλούμενοι και απειλούντες μπαίνουμε στο ίδιο καλάθι.
Κι αυτό κέρδος είναι για τους Τούρκους.
Αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι είναι αποφασισμένοι να κάνουν κάτι, αλλά δεν τους στοιχίζει και πολύ να κάνουν τέτοιες κινήσεις προετοιμασίας, ώστε να δουλέψει το σύστημα, αν το χρειαστούν.
Δεν σημαίνει επίσης ότι θα πετύχουν τον σκοπό τους, όσο «έχουσι γνώσιν οι φύλακες».
Κι απ’ ό,τι φαίνεται, για πρώτη φορά οι «φύλακες» κάνουν τόσο καλή δουλειά που τους έχουν «σπάσει τα νεύρα».
