Tου Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Υπάρχει ενα σοβαρό θέμα στην εξωτερική μας πολιτική που όλοι δείχνουν σκόπιμα να αγνοούν η να αντιπαρέρχονται. Η Τουρκία παραμένει μέλος του ΝΑΤΟ και μάλιστα δείχνει κατά καιρούς να χαίρει σοβαρής εκτίμησης. Οταν όμως μετέχεις σε μιά Συμμαχία αναλαμβάνεις λογικά κάποιες υποχρεώσεις και συμμορφώνεσαι σε κοινούς κανόνες και πολιτικές. Οταν λχ. το ΝΑΤΟ έχει κάποια ανοιχτά ζητήματα με την Ρωσία και αποφασίζει για κάποιες κοινές συμπεριφορές, με ποια λογική η Τουρκία αυτοεξαιρείται και μάλιστα , ορισμένες φορές, δημόσια συγχαίρεται η στάση της;
Στην περίπτωση των κοινών μέτρων κατά της Μόσχας, η Αγκυρα δεν μετέχει στις κυρώσεις, δέχεται πτήσεις απο και προς την Ρωσία ενω οι σχετικές της οικονομικές συναλλαγές δεν έχουν κοπάσει. Είναι φανερό πως αδιαφορεί για την κοινή συμμαχική συμπεριφορά γνωρίζοντσς εκ των προτέρων πως θα κάνουν όλοι τα στραβά μάτια και θα συμπεριφερθούν σαν να μην συμβαίνει τίποτα! Αντίθετα μαλιστα, η Δύση εδειξε να συγχαίρει την Τουρκία όταν αυτή μεσολάβησε για την απελευθέρωση απο την Ρωσία κάποιων αμερικανών πρακτόρων…
Το ίδιο πράγμα περίπου συμβαίνει και στην στάση της Τουρκίας απέναντι στο Ισραήλ. Ο Ερντογάν μαλιστα απείλησε με ένοπλη απάντηση, μόλις η Ιερουσαλήμ εισέβαλε στον Λίβανο διώκοντας τις δυνάμεις της Χετζμπολάχ. Ολόκληρη η Δύση προσπαθεί να συγκρατήσει το Ισραήλ, χωρίς όμως και να στρέφεται εναντίον του. Η Τουρκία ομως ακολουθεί το δικό της μπαιράκι με αιτιολογία πάντα την μουσουλμανική της θρησκεία. Η ανοχή όλων των δυτικών δυνάμεων δεν μπορεί εύκολα να δικαιολογηθεί. Απο χώρες μάλιστα, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, που κατά διαστήματα γίνονται στόχος της Αγκυρας. Αυτή η στάση οφείλει κάποια στιγμη να εξηγηθεί. Η Αθήνα γινεται στόχος της Μόσχας, της Τεχεράνης και αλλων μουσουλμανικών χωρών, την ώρα που η Αγκυρα ακολουθεί δικη της πολιτική, δίχως η Δύση να την ψέγει…
Στο τελευταίο θέμα, της προσπάθειας δηλαδή της Αγκυρας να συμμετάσχει στις BRICS, ένα παρόμοιο σενάριο εκτυλίσσεται. Η ομάδα αυτή των κρστών ακολουθεί γραμμη συχνά αντσγωνιστική προς την Δύση. Και σε πολλά καίρια ζητήματα, αντίθετη προς το ΝΑΤΟ. Γιά παράδειγμα, στο θέμα της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία διατυπώνει θέσεις διαμετρικά αντίθετες προς τις ΗΠΑ και την Δυση γενικά. Τι δουλειά έχει λοιπόν μιά χώρα του ΝΑΤΟ να μετέχει στους BRICS; Μέχρι στιγμής το ΝΑΤΟ η οι ΗΠΑ δεν έχουν εκφράσει κάποια δημόσια απαξίωση. Αντίθετα μάλιστα, οι κινήσεις της Αγκυρας φαίνεται να αντιμετωπίζονται με ενδιαφέρον, αν όχι υποστηρικτικά. Αυτές οι αναθεωρητικές κινήσεις του Ερντογάν, που δεν δείχνουν να προκαλούν την ενόχληση των κύριων Δυτικών δυνάμεων, αποτελούν ένα δείκτη για τις όποιες μελλοντικές εξελίξεις. Αν πρόκειται να συγχωρούνται στην Αγκυρα οι διάφορες αντισυμμαχικές παρασπονδίες η αναθεωρητικές κινήσεις, θα πρέπει να καλλιεργηθούν κάποιες πολιτικές σκέψεις.
Αν σε τόσα ζητήματα οι αντισυμβατικές συμπεριφορές της Τουρκίας γίνονται ανεκτές δίχως την παραμικρή αντίδραση, τι μπορεί να μας εγγυηθεί πως και σε άλλα ενδεχόμενα ζητήματα στο μέλλον – λχ εκδήλωση επιθετικότητας εναντίον μας – δεν θα υπάρξει μια απαράδεκτη κατευναστική πολιτική που θα μας ζημιώσει; Με ποιό τρόπο η Δύση εγγυάται την συμμόρφωση κάθε μέλους στις διάφορες συλλογικές αποφάσεις; Και πως τα μέλη των συμναχιών θα αισθανθούν ασφάλεια για την φερεγγυότητα και την συνέπεια του οργανισμού του οποίου είναι μέλη. Εξ άλλου, είναι ευθύνη των κυβερνήσεων να πείσουν τους λαούς τους πως αξίζουν οι θυσίες που υφίστανται και τα ρίσκα πκυ παίρνουν οι κυβερνήσεις τους (λχ εχθρότητα με την Ρωσία) για την μακροχρόνιά τους ευημερία…
