Του Ηλία Καραβόλια
Κινδυνεύουμε απο αυτούς που θέλουν το «καλό μας» βάζοντας μας να αποκηρύξουμε την βία – ενώ την υποδαυλίζουν αυτοί – σαν να μας ονομάζουν συλλήβδην οπαδούς της, ώστε να μας σπρώξουν ως κοινωνία σε αφασία και αφωνία.
Η κοινωνική χύτρα, που κρατάνε κάποιοι καλοσκεπασμένη, δεν έχει μέσα συσσωρευμένη βία που θα ξεσπάσει : έχει το εκκωφαντικό βουητό της σιωπής απέναντι στο παράλογο.
Επειδή το ξέρουν, αλλά το κρύβουν, αυτή η βουβή οργή της ισχυρής σιωπής είναι ανατρεπτική της καθεστωτικής τάξης πραγμάτων.
Είναι επανάσταση των σιωπηλών και όχι διέξοδος και φυγή απο την κατασκευασμένη πραγματικότητα.
Οι θεσμοί δεν παράγουν θεσμική αγνωσία : αυτή παράγεται από την στρεβλή πραγματικότητα.
Ο κόσμος θεσμίζει αυτό ακριβώς το στρεβλό σκηνικό και δεν «χάνεται» στο κενό μεταξύ κράτους και δικαιοσύνης : η διάκριση των εξουσιών δεν ακυρώνει τις τεχνητές υπερεξουσίες.
Ο πολίτης είναι υποκείμενο που αντιλαμβάνεται βαθιά μέσα του ποιος ασκεί βιοπολιτική, ποιος ασκεί υπερεξουσία και ποιος κυριαρχεί και στρεβλώνει την θεσμική οπτική των συμβάντων…
