Τί κρύβεται πίσω από τις ευρασιατικές βλέψεις του Τούρκου προέδρου Ερντογάν;
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Ο νάσιοναλ-κομμουνισμός δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό, γιατί πριν απ’ όλα, η ύπαρξη του αποσιωπήθηκε επιμελέστατα από τα κομμουνιστικά Κόμματα, με πρώτο αυτό της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο η πολιτική αυτή τάση είναι υπαρκτή και ίσως σήμερα είναι πολύ πιο ισχυρή από τον αποκαλούμενο ορθόδοξο κομμουνισμό.
Δεν θυμάμαι αν ήταν το 1981 ή αρχές του 1982 όταν συνάντησα τον Μίλοβαν Τζίλας (1912-1995) στο Βελιγράδι, με τον οποίον είχα μια τρίωρη συζήτηση. Θυμάμαι όμως να μου λέει ότι ο θάνατος του Τίτο θα οδηγούσε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον σοβιετικό κομμουνισμό, δεν ήταν οι αντιφρονούντες, όσο οι εθνικιστές κομμουνιστές στις δορυφορικές χήρες. Για πρώτη φορά δε, ο διάσημος Μαυροβούνιος πρώην κομμουνιστής μου ανέφερε τη σχέση του εθνικό κομμουνισμού με το Ισλάμ και πως αυτή θα μπορούσε να ενισχύσει την Τουρκία.
Με αφετηρία τη Γερμανία του 1920, ο εθνικο-σοσιαλισμός και ο εθνικοκομμουνισμός είναι πρώτα ξαδελφάκια και η γερμανική τους προέλευση κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Αμφότερες οι ιδεολογίες χρησιμοποίησαν πολλά στοιχεία από τον μαρξισμό, ο δε εθνικο-σοσιαλισμός αντέγραψε τη λενινιστική πρακτική κατάληψη της εξουσίας και πρόσθεσε σ΄αυτήν τον πανγερμανισμό και τις παραλλαγές του.
Στη διάρκεια της σοβιετικής κυριαρχίας, ο εθνικο-κομμουνισμός αναπτύχθηκε στην Ουκρανία, στη Ρουμανία, στη Λεττονία, στην Σερβία επί Τίτο και στην τουρκόφωνη τότε ΕΣΣΔ , πρίν την κατάρρευση του ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Επίσης, η ιδεολογία αυτή πήρε επίσημη έκφραση στη Ρωσία του Μπόρις Γέλτσιν το 1993, όταν ιδρύθηκε το Εθνικο-Μπολσεβίκικο Κόμμα, από τους Εντβαρντ Λιμόνοφ, Αλεξάντρ Ντούγκιν και Γιέγκορ Λίτοφ. Σήμερα, στελέχη του κόμματος, το οποίο διαλύθηκε το 2007, υπηρετούν το καθεστώς Πούτιν και κύριος εκπρόσωπός του είναι ο Αλ. Ντούγκιν, γνωστός θεωρητικός επίσης του ευρασιατισμού.
Από θεωρητικής πλευράς οι νασιοναλ-κομμουνιστές θεωρούν “απάτη” του μεγάλου κεφαλαίου την κοινοβουλευτική δημοκρατία, επαγγέλλονται την εγκαθίδρυση ενός εθνικο-λενινιστικού καθεστώτος και προτείνουν την σύναψη μιας ιεράς συμμαχίας όλων των αντιφιλελεύθερων και αντισοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων. “Είναι καιρός”, αναφέρουν σε σχετική διακήρυξή τους οι νασιοναλ-κομμουνιστές της Ευρώπης, “να συστρατευθούν ώστε να έχουν τον Οκτώβρη τους”. Στο επίπεδο της πολιτικής τακτικής, οι νασιοναλ-κομμουνιστές δεν αποκλείουν πρόσκαιρες συμμαχίες με κόμματα της άκρας δεξιάς και των οικολόγων και υπογραμμίζουν ότι κάτι τέτοιο επιβάλλεται από τα πράγματα, δεδομένου ότι αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί συγκεντρώνουν στους κόλπους τους πολλούς άνεργους και γενικά περιθωριακά άτομα.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Αλεξάντρ Ντούγκιν, δεν χάνει ποτέ καμμιά ευκαιρία για να δείξει το άσβεστο μίσος του κατά της Δύσης και να προωθήσει τις απόψεις του για επανασύσταση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας μέσω της Ευρασιατικής Συμμαχίας, που θεωρεί ότι είναι το αντίβαρο στην Ατλαντική κυριαρχία.
Και σε μια τέτοια συμμαχία, ο Ρώσος Εθνικιστής και φίλος της “Χρυσής Αυγής” στην Ελλάδα, θεωρεί ότι Ρωσία και Τουρκία, μέσω της ευρασιατικής οντότητας μπορούν αν βρουν μια κοινή ταυτότητα.
“Η ρωσοτουρκική φιλία είναι πάνω από εθνικότητα και θρησκεία. Οι δύο χώρες μοιράζονται κοινή μοίρα. Η Ρωσία δεν απευθύνεται μόνο στους σλαβικούς λαούς, αλλά και στους τουρκικούς. Η Ευρωσία δεν καλύπτει μόνο Σλάβους και ορθοδόξους αλλά και τους Τούρκους”, τόνισε σε δηλώσεις του. Πρόσθεσε δε ότι στις πρόσφατες εξελίξεις στην περιοχή βλέπει ανακατατάξεις στη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο. Ο ίδιος επισημαίνει ακόμα πως οι κκ Πούτιν και Ερντογάν θέλουν έναν πολυπολικό κόσμο, στον οποίον θα διατηρούν πρώτους ρόλους. “Από τους μεταξύ μας πολέμους η Δύση κέρδισε. Πρέπει να εγκαταλείψουμε τις συγκρούσεις μεταξύ των χωρών της Ευρασίας και να συμμαχήσουμε βασιζόμενοι στην ευρασιατική μας ταυτότητα”, είπε ο Ντούγκιν.
Για να επισημάνει: “Χρειαζόμαστε μια αξιόπιστη, ισχυρή ισλαμική κοινωνία. Στην περίπτωση του σουνιτικού ισλάμ η Τουρκία μπορεί να καλύψει αυτό τον ρόλο ξεπερνώντας έτσι πολλά προβλήματα, ακόμα και προβλήματα ασφαλείας”.
Τασσόμενος δε κατά των Κούρδων, ο Α.Ντούγκιν τονίζει ότι οι τελευταίοι αποτελούν “μαριονέττες της Δύσης” και σωστά η Ρωσία εγκρίνει τις εναντίον τους τουρκικές επιχειρήσεις.
Περιττόν να τονιστεί ότι ο Α.Ντούγκιν έχει ταχθεί και υπέρ του τουρκικού ψυεδοκράτους στην Κύπρο, για το οποίο έχει δηλώσει ότι “με την υποστήριξη της Τουρκίας αποτελεί ισχυρή παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο”. Ο αγώνας ανεξαρτησίας του Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου (ΤΑΒΚ), είναι η αξιοπρέπεια της Ανατολικής Μεσογείου”, είπε σε διεθνές συνέδριο στο κατεχόμενο κομμάτι της Μεγαλονήσου ο Ρώσος εθνικιστής.
Και δεν κρύβει ότι μετά την πανδημία, το ρωσικό καθεστώς θα αναζητήσει νέα μέσα διάβρωσης της ελληνικής κοινής γνώμης, ιδιαίτερα μετά την πλήρη πολιτική έκλειψη της “Χρυσής Αυγής”.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο εθνικο-μπολσεβικισμός, στο μέλλον, θα “παίζει” το παιχνίδι των “χρήσιμων ηλιθίων” με το ισλάμ, πλην όμως, στην περίπτωση αυτή δεν είναι καθόλου βέβαιο αν ο ρόλος αυτός ταιριάζει στους ισλαμιστές. Με άλλα λόγια, στο μέτρο που ο Ντούγκιν και ο Πούτιν νομίζουν ότι χρησιμοποιούν τον Ερντογάν, μήπως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, με αποτέλεσμα τα ευρασιατικά όνειρα να είναι τελικά μέσα επικράτησης του ισλαμισμού-σκοταδισμού;
