Του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου
Η 24η Ιουλίου 1974 έχει καθιερωθεί ως η επέτειος αποκατάστασης της δημοκρατίας. Η αλήθεια είναι ότι το βράδυ της 24ης Ιουλίου δεν επέστρεψε η δημοκρατία στην Ελλάδα. Επέστρεψε ο Κων. Καραμανλής. Έπειτα από 11 χρόνια αυτοεξορίας στο Παρίσι, ο Κων. Καραμανλής κλήθηκε να αναλάβει το ιστορικό έργο αποκατάστασης της δημοκρατίας και ανόρθωσης της χώρας από τα ερείπια που άφησε η κατάρρευση της χούντας Ιωαννίδη. Η δικτατορία δεν ανετράπη από κάποια λαϊκή εξέγερση. Κατέρρευσε. Η απόπειρα κατά του Μακαρίου από φιλοχουντικά στοιχεία στις 15 Ιουλίου 1974 προσέφερε την ευκαιρία στην Τουρκία του Ετσεβίτ να εισβάλει και να καταλάβει τη μισή σχεδόν Κύπρο στις 20 Ιουλίου. Στη δε Ελλάδα να προκαλέσει την κατάρρευση της δικτατορίας κάτω από το βάρος της προδοσίας και το φιάσκο της κωμικοτραγικής επιστράτευσης.
Η δημοκρατία αποκαταστάθηκε με τις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974. Ημερομηνία που επέλεξε ο Κων. Καραμανλής για να τιμήσει την εξέγερση των φοιτητών κατά της δικτατορίας στο Πολυτεχνείο την 17η Νοεμβρίου 1973. Παρεμβλήθηκαν τέσσερις μήνες αγώνα και αγωνίας από την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, υπό την ηγεσία του Κων. Καραμανλή, για να αντιμετωπισθούν οι καταστρεπτικές συνέπειες αλλά και τα «σταγονίδια» της χούντας. Η αναίμακτη μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία προκάλεσε παγκόσμιο θαυμασμό. Αποκλήθηκε από τον διεθνή Τύπο «πολιτικό θαύμα». Εκφράστηκε δε από το ιστορικό δίλημμα του Μίκη Θεοδωράκη «Καραμανλής ή τανκς».
Η δημοκρατία εδραιώθηκε με το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974 που έλυσε το πολιτειακό ζήτημα καταργώντας τον βασιλικό θεσμό. Με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ που αποκατέστησε την πολιτική ομαλότητα τερματίζοντας τις συνέπειες του εμφυλίου πολέμου. Με το Σύνταγμα, τέλος, του 1975 που εγκαθίδρυσε την Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία. Κατακτήσεις που συνθέτουν το έπος της Μεταπολίτευσης και φέρουν τη σφραγίδα του Κων. Καραμανλή. Η ιστορική αλήθεια είναι ότι Καραμανλής και φιλελεύθερη κεντροδεξιά παράταξη εξασφάλισαν στον ελληνικό λαό τη μακροβιότερη περίοδο δημοκρατικής ομαλότητας και σύγκλισης πολιτικής και οικονομικής με τις προηγμένες χώρες της Ευρώπης, εντάσσοντας την Ελλάδα, ως ισότιμο μέλος, στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Η απόπειρα της Αριστεράς να συνδέσει την αποκατάσταση της δημοκρατίας με την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, που προκάλεσε η παρέμβαση του Άγγελου Συρίγου κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για τα ΑΕΙ, είναι και ανιστόρητη και αντιδημοκρατική.
Ανιστόρητη, γιατί το «Πολυτεχνείο» δεν είχε ως συνέπεια την αποκατάσταση της δημοκρατίας, αλλά την αντικατάσταση της χούντας Παπαδόπουλου από τη σκληρότερη χούντα του Ιωαννίδη. Αρθρογράφος της προσκείμενης στο ΣΥΡΙΖΑ Εφ. Συντακτών έφτασε στο σημείο να αποδώσει στο Πολυτεχνείο τη «στερέωση και διεύρυνση της Ελληνικής Δημοκρατίας», την κατάργηση της μοναρχίας, την αποχουντοποίηση του κρατικού μηχανισμού και το «σύγχρονο δημοκρατικό καθεστώς των ΑΕΙ»!
Αντιδημοκρατική, γιατί η Αριστερά επιχειρεί να οικειοποιηθεί και να εντάξει στο ιδεολογικό της οπλοστάσιο (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ) ιστορικά γεγονότα που δεν της ανήκουν. Το Πολυτεχνείο δεν είχε ούτε ιδιοκτήτες ούτε πάτρωνες. Ήταν μια ακηδεμόνευτη εξέγερση φοιτητών με συνθήματα κατά της χούντας και χιλιάδων πολιτών που συνέρρευσαν εκείνο το βράδυ έξω από το Πολυτεχνείο για να τους συμπαρασταθούν. Η εξέγερση των φοιτητών εξέφρασε το σύνολο των δημοκρατικών πολιτών, χωρίς ετικέτες και κομματικές διαχωριστικές γραμμές. Τα δύο κόμματα που επιχειρούν να μονοπωλήσουν το Πολυτεχνείο, μεταπολιτευτικά, το μεν ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχε, το δε ΚΚΕ ήταν αντίθετο με την κατάληψη. Γιατί δεν την ήλεγχε. Όπως ακριβώς και το ΚΚ Γαλλίας που εναντιώθηκε στον ΜΑΗ του ’68, για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Η παρέμβαση του Άγγελου Συρίγου προκάλεσε τη λυσσαλέα αντίδραση σύσσωμης της Αριστεράς γιατί αποκάλυψε μια πραγματικότητα που ταλανίζει τη δημόσια εκπαίδευση, εδώ και σαράντα χρόνια. Την εργαλειοποίηση του Πολυτεχνείου από την Αριστερά με στόχο να αλώσει τη δημόσια εκπαίδευση. Το πρώιμο-αριστερό ΠΑΣΟΚ με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1982 άνοιξε το δρόμο στην εισβολή της Αριστεράς και των κομμάτων στη δημόσια εκπαίδευση. Η δημόσια εκπαίδευση παγιδεύτηκε στη μέγγενη κομματισμού και συντεχνιασμού. Καταλήψεις, βία και ανομία είναι η συνεισφορά της Αριστεράς στο διαχρονικό αίτημα για μια καλύτερη παιδεία. Ο εκπαιδευτικός λαϊκισμός της πρόσφερε στα παιδιά, ιδιαίτερα των λαϊκών τάξεων, πτυχία χωρίς αντίκρισμα στην αγορά εργασίας. Υποδεικνύει όμως τη διέξοδο. «Μαζικές προσλήψεις μονίμων στο Δημόσιο». Με επετηρίδα και χωρίς αξιολόγηση. Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις της Κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, αποτελούν μονόδρομο για την ποιοτική αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, προς όφελος όλων των παιδιών του ελληνικού λαού. Ιδίως για τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων που αδυνατούν να προσφύγουν στην ιδιωτική εκπαίδευση. Ένα αναβαθμισμένο πτυχίο αποτελεί την πολυτιμότερη επένδυση και εφαλτήριο κοινωνικής κινητικότητας.
Είναι καιρός η φιλελεύθερη κεντροδεξιά παράταξη να αντιμετωπίσει αποφασιστικά και αποτελεσματικά: 1) Τη συστηματική πλαστογράφηση της ιστορίας από την Αριστερά. 2) Την υπονόμευση των δημοκρατικών θεσμών και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την οποία ποτέ δεν αποδέχτηκε. Την αποκαλεί «αστική», προκειμένου να της προσδώσει ταξικό χαρακτήρα, και την οποία η «πάλη των τάξεων» πρέπει να ανατρέψει. Ουδέποτε έκρυψε την προτίμησή της για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του Πούτιν, του Κάστρο και του Μαδούρο. 3) Την υποκατάσταση των αξιών της Μεταπολίτευσης, ήπιο πολιτικό κλίμα, εθνική συμφιλίωση, κοινωνική συνοχή, από τοξικότητα, εχθροπάθεια και διχασμό.
Με την αυτοπεποίθηση που της προσφέρει η δικαίωση όλων των ιστορικών επιλογών, με τη Δύση, με την Ευρώπη, με τη σωστή πλευρά της ιστορίας, η φιλελεύθερη παράταξη οφείλει να δώσει τη μάχη που έχει παραλείψει μέχρι σήμερα να δώσει. Την ιδεολογική μάχη. Την έχει ανάγκη η κοινωνία, και προπαντός η νεολαία.-
