Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Η πυρκαγιά που ξεκίνησε από τον Βαρνάβα κι’ έκαψε σχεδόν την μισή Αττική, ακόμα και γειτονιές πλησίον της Αθήνας, αποκάλυψε την τραγικότητα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Θα προσπαθήσω να εκφρσθώ ψύχραιμα δίχως την φόρτιση των πρόσφατων εξελίξεων. Κατ’ αρχήν, ποια είναι η ευθύνη των ιδιωτών. Ακολουθώντας τις κυβερνητικές αποφάσεις είναι υποχρεωμένοι οι ιδιώτες να καθαρίζουν τα οικόπεδά τους και να προσέχουν να μην γίνονται αιτία καταστροφών. Ακουσα μάλιστα κάποιο επίσημο πρόσωπο να ζητά πως οι δήμοι και οι ιδιώτες που δεν καθάρισαν τους χώρους τους, να πληρώσουν τις ζημιές που προκλήθηκαν από τις πυρκαγιές. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που οι ιδιώτες έκαναν το καθήκον τους, κι εν τούτοις καταστράφηκαν οι περιουσίες τους; Θα πληρώσουν οι δήμοι και το κράτος; Και τι ακριβώς θα πληρώσουν; Ποιός μπορεί να αποτιμήσει τις αναμνήσεις που χάθηκαν, τις προσπάθειες που έγιναν, τα χρήματα που ξοδεύτηκαν και τις ώρες απασχόλησης που δαπανήθηκαν ώστε κάποιοι να μπορέσουν να χτίσουν τα σπίτια στα οποία μεγάλωσαν τα παιδιά τους;
Υπάρχει επίσης η Δασική Υπηρεσία που έχει κανονισμούς και διατάξεις που διαφεντεύουν την διαχείριση του δάσους. Οταν δεν επιτρέπει την όποια επέμβαση στο δάσος, ακόμα κι’ αν ανήκει σε ιδιώτες, δεν ευθύνεται για την αδιαφορία σχετικά με την κατάσταση των δασικών περιοχών; Ποιός είναι ακριβώς αρμόδιος για τον καθαρισμό του δάσους απο την χαμηλή βλάστηση, απο νεκρά δένδρα κι’ από αυτά που τείνουν να ακουμπήσουν σε κτίρια; Τι ακριβώς θα συμβεί με τις υπηρεσίες που δεν εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους μπροστά σε επερχόμενους κινδύνους;
Δεν μπορεί όμως να μην γίνει αναφορά και στις υπηρεσίες και τα μέσα πυρόσβεσης. Τα εναέρια μέσα δεν είναι λίγα. Οταν όμως δεν παρεμβαίνουν, υπάρχει αμέσως η δικαιολογία πως υπάρχουν πυκνοί καπνοί και πως φυσάει ισχυρός άνεμος. Ομως σε περιπτώσεις μεγάλων πυρκαγιών είναι σίγουρο πως υψώνονται τείχη καπνών και φυσούν ισχυροί άνεμοι. Είναι λογικό να περιμένει λοιπόν κάποιος τα εναέρια μέσα πυρόσβεσης να αντιμετωπίζουν σε συνθήκες μεγάλων πυρκαγιών σφοδρούς ανεμους και πυκνούς καπνούς. Σε διαφορετικές συνθήκες δεν τα χρειαζόμαστε. Αρα, γιατί συζητάμε για εναέρια μεσα και για την αποτελεσματικότητά τους;
Οι πυροσβέστες κάνουν πραγματικά κινήσεις αυτοθυσίας. Υπάρχει όμως σοβαρό ζήτημα οργάνωσής τους. Πως γίνεται να βρίσκονται σχεδόν μόνιμα παρκαρισμένοι σε κρίσιμα σημεία κοντά σε περιοχές με δάση, και μολις ξεσπάσει η φωτιά να μην είναι πουθενά; Τουλάχιστον στο ξεκίνημα. Σε περιοχές του Βαρνάβα κάηκαν οικισμοί, και δεν υπήρχε κοντά η πυροσβεστική. Είναι δυνατόν το 112 να προειδοποιεί τον κόσμο να φύγει και μόλις η φωτιά φθάνει να μην είναι εκεί τα μέσα για την αντιμετώπισή της;
Υπάρχει τέλος και η ευθύνη της ΔΕΗ. Δεν μπορεί να υπαρχουν δικαιολογίες πως οι σπίθες που έβγαιναν απο κάποια εγκατάστασή της δεν ευθύνονται για την πυρκαγιά, διότι η απόσταση ηταν μεγάλη. Το ερώτημα είναι γιατι να βγάζουν σπίθες; Και γιατί να μην βρίσκονται σε κάποιου είδος προστατευτικό πλαίσιο; Ο κόσμος και οι περιουσίες του κάηκαν. Κάποιοι θρηνούν συγκλονισμένοι για τις απώλειες. Κάποιοι άλλοι συνεχίζουν αμέριμνοι τις διακοπές τους. Το γεγονός γρήγορα θα ξεχασθεί. Ομως η Ανατολική Αττική δεν θα είναι ποτε ξανά η ίδια. Οι καμμένες βουνοπλαγές θα δείχνουν πως εκεί κάποτε υπήρχε ένας επίγειος παράδεισος. Και για κάποιους πολίτες η ζωή τους θα έχει πάρει ένα δραματικά αρνητικό δρόμο…
