Το κακό είχε φανεί την περασμένη Τρίτη στο 1-0 με την Ελαφρά Ταξιαρχία. Δεν βλεπόταν ο Παναθηναϊκός και τώρα που βρήκε μια ομάδα σαφώς καλύτερη από αυτή της Ριζούπολης την πάτησε για τα καλά. Η μαχαιριά του Λάζαρου στο 88’, ένα γκολ που προς τιμήν του δεν πανηγύρισε, επανέφερε το τριφύλλι στον κόσμο της μιζέριας και μάλιστα το προσγείωσε ανώμαλα.
Είναι ανεπανόρθωτη η ζημιά που έκανε το καλοκαίρι ο Αλαφούζος διαλύοντας ένα στρωμένο σύνολο και καταστρέφοντας τα πάντα με το δίδυμο Ρόκα – Πογιάτος. Και επειδή ήταν εντελώς αντιποδοσφαιρικό αυτό που έκανε το ίδιο το ποδόσφαιρο σε τιμωρεί.
Δεν μαζεύεται με τίποτα αυτό το χάλι γιατί πολύ απλά είναι σαν να μην έχει γίνει τίποτα!!! Ένα ρόστερ παντελώς αδούλευτο και αγύμναστο δεν μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να γίνει ομάδα όσο και να το παλεύει ο Μπόλονι. Προσέξτε τη διαφορά, δεν είναι κακοί οι παίκτες ή αν θέλετε υπάρχουν και κάποιοι που μπορούν να ξεχωρίσουν είναι όμως αδούλευτοι και καμένοι με αποτέλεσμα μέσα στο γήπεδο να μοιάζουν όλοι ίδιοι.
Το χειρότερο απ’ όλα δεν είναι απλά τα αποτελέσματα αλλά αυτό το συναίσθημα κατάθλιψης που σε πιάνει είτε βλέπεις ένα παιχνίδι είτε καταπιάνεσαι γενικότερα με τον Παναθηναϊκό. Χαλιέσαι ρε αδερφέ, πως να το πούμε; Διαλύεσαι ψυχολογικά, τσιτώνεις, ξεσπάς κατά δικαίων και αδίκων.
