Του Γιώργου Κράλογλου
Ανέκδοτο με 4 λέξεις. Κατώτατος μισθός στην Ελλάδα… Είναι να χτυπιέσαι στα γέλια. Και όσοι δεν γέλασαν θα ξεκαρδιστούν τώρα με τις πολιτικές κόντρες.
Το αστείο της υπόθεσης ξεκινάει από την πρώτη πράξη της εργασιακής “επιθεώρησης” υπό τον τίτλο ” Η προσφορά μας στον κατώτατο μισθό”, που θα πάρει (δεν γίνεται να μη συμβεί στην Ελλάδα) και πολιτικές της διαστάσεις, μετά τις 15 Απριλίου, όταν θα έχει ολοκληρωθεί η “δημοπρασία” προσφορών και των κοινωνικών εταίρων “εργοδότες: η αύξηση του κατώτατου μισθού να είναι ήπια” .
Προσέξτε.
Οι εργαζόμενοι ως κοινωνικοί εταίροι (ΓΣΕΕ) ζητάνε αύξηση 13,4% και πολύ καλά κάνουν. Στο κάτω -κάτω αυτή είναι η δουλειά τους. Να ζητάνε όσο πιο πολλά μπορούν και ας μην τα παίρνουν ποτέ. Έτσι συμβαίνει εδώ και 20 χρόνια…
Οι εργοδότες ως κοινωνικοί εταίροι από το Νότο (ΣΕΒ) δίνουν μια ήπια αύξηση… 4%, αλλά επιδιώκουν και αντιπαροχή… με τη μείωση εισφορών.
Οι εργοδότες ως κοινωνικοί εταίροι από τον Βορρά (Σύνδεσμος Βιομηχάνων Ελλάδος – της Βορείου Ελλάδας-) δίνουν αύξηση 1% πιο πάνω από το Νότο (ΣΕΒ). Προσφέρουν 5% αλλά από το 2023!!. Όχι για φέτος. Φέτος, λένε, δώσαμε την αύξηση του 2021 από την 1η Ιανουαρίου του 2022.
Οι εργοδότες του τουρισμού συμφωνούν για 4%, μέσα στο 2022. Δίνουν δηλαδή την ήπια αύξηση… των βιομηχάνων Νότου (ΣΕΒ).
Η δεύτερη πράξη της “επιθεώρησης” για τον κατώτατο θα έχει άλλα σκηνικά.
Το βασικό θα είναι στη Βουλή από τα κόμματα της αριστεράς, που προσφέρουν κατώτατο 1.200 -1.500 ευρώ (μιας και ξέρουν πως δεν πρόκειται να κυβερνήσουν…).
Η αυλαία της “επιθεώρησης” θα πέσει από την κυβέρνηση βέβαια, κοντά στο Πάσχα ή λίγο πιο πέρα.
Κατά τη γνώμη μας θα πάει με την ιδέα της ήπιας αύξησης… του 4%, που θέλουν οι εργοδότες-κοινωνικοί εταίροι, της βιομηχανίας του Νότου…
Με όλα αυτά, τα μάλλον κωμικοτραγικά (περί αυτού πρόκειται) όπου κόμματα και κυβερνήσεις κάνουν (όπως χρόνια τώρα) πολιτικές στα λόγια, για κατώτατους μισθούς, με τις τσέπες των άλλων, ας δούμε και στην ουσία.
Ξεκαθαρίζοντας από την αρχή ότι δεν παίζουμε με την ουσία του κατώτατου ή με τη ξεχωριστή σημασία του κατά τη διεκδίκηση μηνιάτικων ανθρωπιάς, απλά μας είναι δύσκολο να κρύψουμε την απορία μας για την πολιτική διάσταση που έχει ήδη πάρει και θα συνεχίσει να έχει το θέμα. Ειδικά στις μέρες μας.
Σήμερα δηλαδή που δεν ξέρουμε τι οικονομία θα έχει ο τόπος και πώς θα πορευθούμε εντός της Ε.Ε., αν συνεχίσουν τα ευχολόγια (ειδικά των Ευρωπαϊκών Συμβουλίων) για τον ευρωπαϊκό πόλεμο, με τον δράκο της ενέργειας ή του ευρωπαϊκού χρηματιστηρίου (με το πληθωριστικό ενεργειακό κόστος) που μας γονατίζει όχι μόνο στη μεγάλη και μεσαία παράγωγη (την αγροτική, τη βιομηχανική και βιοτεχνική) αλλά και σε επίπεδο φούρνου και τυροπιτάδικου…
Ποιο είναι λοιπόν το ζητούμενο και στην τραγωδία αυτή (που υποχρεώνει και την κυβέρνηση να αναφέρεται σε υπερκέρδη και αισχροκέρδεια- την οποία ζητάει να φορολογηθεί και στην Ε.Ε. και στην Ελλάδα-). Το τελικό ύψος του κατώτατου είναι;
Ας σταματήσει λοιπόν το πολιτικό γαϊτανάκι με τον κατώτατο. Και αν θέλουν, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, να γίνει κάτι για τον ιδιώτη εργαζόμενο (ο κρατικός είναι, διαχρονικά, σε συναινετική πολιτική προστασία) ας βρουν δουλειές, για να μη χάσουμε και άλλους νέους.
Παράλληλα να συναινέσουν (αν είναι δυνατόν…) σε επενδυτική πολιτική πραγματικών κινήτρων (φορολογικών κατά κύριο λόγο) αντιγράφοντας και γειτονικά μας κράτη, του πρώην Ανατολικού μπλοκ. Βασικός στόχος να ανακοπεί η φυγή επενδύσεων και επενδυτών. Γιατί μόνο νέοι επενδυτές και ολίγοι από τη ντόπια παραγωγή θα δώσουν αυξήσεις. Ας μη γινόμαστε κατώτεροι και του κατώτατου…
Πηγή: capital.gr
