Του Ηλία Καραβόλια
Πάντα η φράση «τι έχουν τα έρημα και ψοφάνε» θα γυρνάει στο μυαλό, όταν γίνονται δύσκολες οι ώρες κυρίως για τους μυημένους στον αλχημιστικό κόσμο των αγορών.
Το πρόβλημα όμως πίσω από τις περιπτώσεις των αμερικανικών τραπεζών, και σήμερα πίσω από την ελβετική, είναι ευρύτερο και καλείται «αγορά ομολόγων και παγκόσμιο χρέος». Αυτή είναι η αιτία που αρχίζει να τρίζει το σύστημα.
Εν μέσω υπερπληθωρισμού, συνεχών ανόδων στα επιτόκια και εκτύπωσης ολοένα και περισσότερου μη παραγωγικού χρήματος, οι κακοί ισολογισμοί κάποιων εκτεθειμένων τραπεζών αρχίζουν να σκάνε ( με τους πλέον φουσκωμένους να είναι αυτοί των κεντρικών τραπεζών).
Αλλά αυτή που σπάει κόκαλα είναι η γλώσσα του τραπεζικού κεφαλαίου όταν κρύβει τον κίνδυνο πίσω από τις λέξεις.
Η ελβετική τράπεζα λοιπόν που αιτήθηκε σήμερα βοήθειας, αναφέρει «αποτυχία σχεδιασμού και διατήρησης μιας αποτελεσματικής διαδικασίας αξιολόγησης κινδύνου για τον εντοπισμό ουσιωδών ανακριβειών αλλά και διάφορες αδυναμίες στον εσωτερικό έλεγχο και την επικοινωνία».
Αυτό το γενικό και αόριστο storytelling γράφεται στη διαχειριστική έκθεση για τις δημοσίευση ζημίας 8 δις δολαρίων.
Ξέρετε ποιο είναι το φοβερό όμως με την εν λόγω τράπεζα ; Το ασφάλιστρο κινδύνου της( CDS) δείχνει ότι η σωτηρία της κοστίζει περισσότερο από την χρεοκοπία της. Οπότε και οι μεγαλομέτοχοι της Σαουδάραβες, δεν την στηρίζουν περαιτέρω.
Πάντως η δημιουργική τραπεζική λογιστική παγκοσμίως συνεχίζει να κρύβεται πίσω από την βαθμολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας και την αξιολόγηση από τους περίφημους ιδιωτικούς οίκους.
ΥΓ Αν αναρωτιέστε γιατί δέκα και πλέον χρόνια μετά την κρίση χρέους στην ευρωζώνη δεν ιδρύθηκε ακόμη ευρωπαϊκός ( υπερεθνικής αρμοδιότητας) οίκος αξιολόγησης, απλά κάντε ανάκληση στο θυμικό σας ένα παλιό απαγορευμένο σύνθημα ( περί «Ευρώπης των τραπεζιτών»…)
