Του Κώστα Στούπα
1) Κυριάκο, “άνθρωπος στη θάλασσα”…
Η αποτρόπαια εγκληματική πράξη στο λιμάνι του Πειραιά βαρύνει όσους μετείχαν ή παρίσταντο αυτοπροσώπως, με πρώτο τον κυβερνήτη του Blue Star, το Λιμενικό και κυρίως την κυβέρνηση…
Για την εφαρμογή του νόμου και την τάξη στα λιμάνια την ευθύνη έχει το Λιμενικό Σώμα. Ο κανονισμός ορίζει πως τα πλοία πρώτα ανεβάζουν τον καταπέλτη και μετά απομακρύνονται από τον ντόκο…
Αν τηρούνταν ο κανονισμός, δεν θα διαπληκτιζόταν ο ατυχής 36χρονος με το πλήρωμα πάνω στον ανοιχτό καταπέλτη, με αποτέλεσμα να βρεθεί στο κενό…
Αν υπήρχε λιμενικός, τι έκανε όταν διαπίστωσε αυτό το σκηνικό; Αν δεν υπήρχε γιατί δεν υπήρχε;
Ακόμη και έτσι, από τη στιγμή που κάποιος βρέθηκε στη θάλασσα και μάλιστα στη δίνη που αφήνουν πίσω οι προπέλες, ποιος επέτρεψε στο πλοίο να συνεχίσει την αναχώρηση;…
Στο ναυτικό κόσμο η φωνή “άνθρωπος στη θάλασσα” είναι ιερή…
Ακόμη και αν δεν είχε εισιτήριο, ποιο δικαστήριο τον τιμώρησε με ρίψη στη θάλασσα; Ούτε οι πειρατές δεν συμπεριφέρονταν έτσι στους αιχμαλώτους.
Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η μοναδική φορά που το κράτος δεν επιτηρεί την εφαρμογή των νόμων και αφήνει περιθώρια για εγκληματικές πράξεις, οι οποίες οφείλονται είτε σε δόλο, είτε σε αμέλεια…
Η αποτρόπαια εγκληματική πράξη στο λιμάνι του Πειραιά, λόγω της απουσίας και αδυναμίας του κράτους να εφαρμόζει το νόμο και να εξασφαλίζει την ασφάλεια των πολιτών, δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά ένα φαινόμενο που τα τελευταία χρόνια συναντάμε όλο και πιο συχνά…
Τι να πρωτοθυμηθούμε;
Τον 54χρονο σεκιουριτά που δολοφονήθηκε από συμμορία ληστών μετάλλων πρόσφατα στον Ασπρόπυργο;
Το άβατο κάποιων συνοικιών όπου συχνά πυροβολούν αστυνομικούς;
Την κατάσταση των συνόρων στον Έβρο, όπου οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να συλλαμβάνουν άτομα που εισέρχονται παράνομα στη χώρα και βάζουν σε κίνδυνο ζωές και περιουσίες; Καλές οι φωτογραφίες μπροστά στους φράχτες, αλλά χρειάζονται και αποτελέσματα…
Η φωτιά που κατέκαιγε τον Έβρο για πάνω από 16 μέρες αποτελεί άλλη μια επίδειξη ανικανότητας των αρμοδίων…
Η πεποίθηση πως η χώρα κινείται σαν ακυβέρνητο καράβι εδραιώνεται όλο και περισσότερο στην κοινή γνώμη τους τελευταίους μήνες.
Το γεγονός πως οι προηγούμενοι ήταν χειρότεροι δεν αποτελεί επαρκή δικαιολογία για την κυβέρνηση, ούτε το 41% αποτελεί κολυμβήθρα του Σιλωάμ για κάθε αμαρτία και ανικανότητα…
Αισίως, η παρούσα κυβέρνηση είναι στον 5ο χρόνο της διακυβέρνησης. Αν είχε κάποιο σχέδιο για την ανάταξη της διαβρωμένης και παραπαίουσας δημόσιας διοίκησης θα ‘πρεπε να είχαμε αρχίσει να βλέπουμε κάποια αποτελέσματα…
Πεποίθηση της στήλης παραμένει πως το ελληνικό κράτος χρειάζεται διάλυση και ξαναστήσιμο από την αρχή, με αξιολογήσεις, με νέα πρόσωπα, χωρίς εκτεταμένη μονιμότητα, με νέους θεσμούς και κυρίως χωρίς κομματικούς στρατούς και παρωπίδες…
Δεν πιστεύω πως αυτό είναι εύκολο… και κυρίως αν δεν προηγηθεί ένα σοκ κορύφωσης της “αταξίας” που θα μηδενίσει το κοντέρ…
2) Άνθρωπος στη θάλασσα…
“Κάποτε η κραυγή “άνθρωπος στη θάλασσα!” υποχρέωνε την κοινότητα ενός καραβιού να επιστρατεύσει όλες τις υλικές και ηθικές δυνάμεις της για να σώσει αυτόν που βρισκόταν σε κίνδυνο.
Η επιστράτευση της κοινότητας ήταν ολοκληρωτική, εσωτερική, ενστικτώδης, δηλαδή ανάλογη σε δύναμη και ομόλογη σε ποιότητα προς τα φυσικά στοιχεία που απειλούσαν το κινδυνεύον μέλος της.
Γιατί αλίμονο στο σκάφος εκείνο που θα μπορούσε να αδιαφορήσει σε μια τέτοια κραυγή.
Θα ήταν ένα σκάφος καταδικασμένο και το ίδιο σε χαμό, ένα σκάφος καταραμένο, άρρωστο, ταμένο του Διαόλου.
Τι συμβαίνει, λοιπόν, στο δικό μας σαστισμένο ταξίδι; Ολόφωτο πλέει το καράβι μας στα κύματα των πνιγμένων που κανείς δεν τους άκουσε ποτέ.
Μα αν δεν ξυπνήσουμε στην ώρα μας, θα ξυπνήσουμε αύριο πεθαμένοι – σπασμωδικά, δουλευτάδικα φαντάσματα πάνω σε τούτο το άσκοπο πλεούμενο. Με όλους τους νόμους και τους προφήτες να σαπίζουνε στο αμπάρι.
Με την παντιέρα κουρέλι και τη χολέρα να κόβει βόλτες εκεί που ηχούσαν κάποτε τραγούδια. Γιατί παρατήσαμε το τιμόνι στην Αδιαφορία. Γιατί σαϊτέψαμε από ανία το ερημικό πουλί που κάθησε κάποτε στην πρύμη μας.”
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Άνθρωπος στην Θάλασσα, 1992, εκδόσεις Ύψιλον.
3) Περί νέων ταυτοτήτων
Αγαπητέ κ. Στούπα,
Σας διαβάζω τακτικά και αφορμή για το παρόν μήνυμα είναι το τελευταίο σας άρθρο σχετικά με τις νέες ταυτότητες.
Έχετε απόλυτο δίκιο πως γραφικές, ανορθολογικές αντιλήψεις κρύβουν το μείζον περί ιδιωτικότητας που γλαφυρά αναδεικνύετε στο άρθρο σας. Με συναδέλφους συζητάμε ιδιαίτερα το ενδεχόμενο να προκύψει κάποια κυβέρνηση από μη δημοκρατικό κόμμα, που να είμαστε καλά διαθέτουμε πολλά. Πώς θα χρησιμοποιήσει αυτά τα διασυνδεδεμένα δεδομένα; Η περίοδος του 2012 δεν είναι μακριά…
Σας γράφω το μήνυμα περισσότερο για να μη νομίσετε πως είστε μόνος στην προβληματική που θέτετε και να συνεχίστε με το ίδιο θάρρος.
Με εκτίμηση,
Δρ. Κ. Κ.
Διδάσκων ΕΜΠ
Πηγή: capital.gr
