Του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου
Τα ήπια συμπτώματα της μετάλλαξης Όμικρον οδηγούν τους επιστήμονες στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους του εφιάλτη της πανδημίας. Η εκρηκτική αύξηση των κρουσμάτων, λόγω της υπερ-μετάδοσης της Όμικρον, δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη αύξηση των σκληρών δεικτών, των νοσηλειών στις ΜΕΘ και των θανάτων. Η πανδημία θα τελειώσει. Επιστήμονες τοποθετούν το τέλος της την Άνοιξη. Η Covid-19, όμως, δεν θα τελειώσει. Η πανδημία θα μετεξελιχθεί σε νόσο ενδημική. Με μεταλλάξεις περισσότερο ή λιγότερο φονικές. Όπως και η γρίπη. Συνεπώς, το εμβόλιο και οι αναμνηστικές δόσεις παραμένουν το κύριο όπλο κατά του ιού. Είναι το ισχυρότερο κι ασφαλέστερο όπλο που η επιστήμη πέτυχε να εξοπλίσει την ανθρωπότητα κι η Πολιτεία να εξασφαλίσει την δωρεάν παροχή του στους πολίτες. Η διάθεση του και στον υπόλοιπο κόσμο κι όχι μόνο στις προηγμένες χώρες, οφείλει να αποτελέσει μείζονα στόχο.
Η πίεση, όμως, στο εξουθενωμένο από την διετή υπερπροσπάθεια ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού του ΕΣΥ, συνεχίζει να εντείνεται. Οι ευάλωτες ομάδες, ηλικιωμένοι άνω των 60 ετών και πολίτες με υποκείμενα νοσήματα που παραμένουν ανεμβολίαστοι συνεχίζουν να γεμίζουν τις ΜΕΘ και να καταλήγουν. Η μετάλλαξη Όμικρον, παρά τα ήπια συμπτώματα και τη μείωση των ημερών νόσησης, λόγω της εκρηκτικής της διασποράς, πιέζει το ΕΣΥ, ενώ θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία σημαντικών υπηρεσιών του κράτους και της οικονομίας. Υπολογίζεται ότι ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας και της Ευρώπης θα νοσήσει.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η δημιουργία τείχους ανοσίας αποτελεί μονόδρομο. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες διευρύνουν την υποχρεωτικότητα κι ως προς τις επαγγελματικές κατηγορίες και τις ηλικίες. Η υιοθέτηση του εμβολιαστικού πάσου κερδίζει συνεχώς έδαφος. Η Αυστραλία απέλασε τον ανεμβολίαστο κορυφαίο τενίστα, Νόβακ Τζόκοβιτς. Η Γαλλία, μετά την ψήφιση νέων μέτρων, δεν θα του επιτρέψει την είσοδο. Στόχος δεν είναι η τιμωρία των ανεμβολίαστων. Στόχος είναι η προστασία της ζωής και της υγείας των πολιτών. Ο σεβασμός των θυσιών που έχουν υποβληθεί Πολιτεία και πολίτες.
Κανένας πολίτης δεν μπορεί να υποχρεωθεί να εμβολιαστεί ‘’με το ζόρι’’. Όταν, όμως, η άσκηση του ατομικού δικαιώματος απειλεί το κοινωνικό σύνολο συνιστά πράξη αντικοινωνική και ανεύθυνη. Το Σύνταγμα επιβάλλει στο εκπαιδευτικό μας σύστημα «τη διάπλαση ελεύθερων κι υπεύθυνων πολιτών». Η άρνηση συμμετοχής στον κοινό αγώνα, Πολιτείας και κοινωνίας , κατά του φονικού ιού δε μπορεί να μη συνεπάγεται συνέπειες. Συνέπειες κοινωνικές κι οικονομικές, ως πίεση για τη συμμόρφωση προς το γενικό συμφέρον. Η υποχρεωτικότητα δεν είναι αυταρχισμός. Ούτε διχασμός. Είναι υποχρέωση μιας υπεύθυνης κυβέρνησης απέναντι σε μια μικρή μειοψηφία που έχει παραγνωρίσει την έννοια της ελευθερίας κι αγνοεί την υπευθυνότητα και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Το πρόβλημα της πανδημίας δεν είναι μόνον υγειονομικό. Είναι πρόβλημα κοινωνικό. Οι ανεμβολίαστοι υποσκάπτουν την κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή. Είναι ζήτημα εθνικό. Απειλεί την εθνική οικονομία. Το κόστος για την στήριξη του ΕΣΥ, των επιχειρήσεων και των εργαζομένων έχει υπερβεί τα 42 δις. Δεν τα διαθέταμε. Τα δανειστήκαμε επιβαρύνοντας το δημόσιο χρέος το οποίο οι πολίτες θα κληθούν να αποπληρώσουν. Αντιπροσωπεύει το μισό περίπου ποσό που η χώρα μας θα εισπράξει από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης και το νέο ΕΣΠΑ. Στη χώρα μας είναι, κατ’εξοχήν, ζήτημα πολιτικό. Η πολιτικοποίηση της πανδημίας υπονομεύει τη νικηφόρα έκβαση της μάχης κατά του κορονοϊού.
Η Αντιπολίτευση πολιτικοποίησε την πανδημία. Μόνη σ’ολόκληρη την Ευρώπη. Επιδιώκει να αποκομίσει μικροκομματικά οφέλη από τις καταστροφικές συνέπειες της. Επενδύει στην αποτυχία των κυβερνητικών μέτρων και λειτουργεί υπονομευτικά. Η αντίδρασή της στη λειτουργία των σχολείων είναι χαρακτηριστική. Εναντιώνεται στην υποχρεωτικότητα. Τεσσαράμιση χρόνια στην εξουσία «η πρώτη φορά Αριστερά» δεν άλλαξε. Όπως, οι Βουρβόνοι «δεν έμαθε τίποτα, δεν ξέχασε τίποτα».
Η πανδημία έχει διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Ένα πλειοψηφικό μέτωπο ορθολογισμού κι υπευθυνότητας απέναντι σε μια μειοψηφία ανορθολογισμού κι ανευθυνότητας τείνει να υποκαταστήσει το δίπολο Δεξιάς κι Αριστεράς. Κυρίαρχο αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας είναι η επιστροφή στην κανονικότητα. Να ξαναπάρουμε τη ζωή μας πίσω. Κάθε ανοχή ή επιείκεια προς τους ανεμβολίαστους, από το φόβο πολιτικού κόστους, δυσχεραίνει την επιστροφή στην κανονικότητα. Προκαλεί δυσαρέσκεια κι απογοήτευση στο μέτωπο των εμβολιασμένων, με πολλαπλάσιο κόστος. Η κυβέρνηση οφείλει να εκφράσει και να ηγηθεί του μετώπου της λογικής και της ευθύνης. Να διευρύνει την υποχρεωτικότητα και να επιταχύνει την επιστροφή στην κανονικότητα. Να αποκαλύψει το πρόσωπο της στείρας Αντιπολίτευσης, τόσο της λαϊκιστικής Αριστεράς όσο και της λαϊκιστικής Δεξιά που, απόλυτα ευθυγραμμισμένες, υπονομεύουν την αποτελεσματικότητα του αγώνα της Πολιτείας και της κοινωνίας κατά της πανδημίας.
Η διαχείριση της πανδημίας προσφέρει στον Κυριάκο Μητσοτάκη την ευκαιρία επανεκκίνησης του μεταρρυθμιστικού του σχεδιασμού. Οι αλλεπάλληλες κρίσεις με τις οποίες βρέθηκε αντιμέτωπος, ανέκοψαν την αρχική μεταρρυθμιστική ορμή. Έβρος, νεοθωμανισμός Ερντογάν, καταστροφές κλιματικής αλλαγής, πανδημία, ενεργειακή κρίση πήραν το προβάδισμα. Ανέδειξαν, όμως, τη διαχειριστική ικανότητα, τα πολιτικά ανακλαστικά και την αποφασιστικότητα του Πρωθυπουργού. Ελλάδα και κοινωνία στέκονται όρθιες. Με αυτοπεποίθηση. Με ενισχυμένο το αίσθημα της ασφάλειας, από τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς, με τους υπερσύγχρονους εξοπλισμούς και τις αμυντικές συμφωνίες με Γαλλία και Η.Π.Α. Το κύμα της ακρίβειας που πλήττει επιχειρήσεις και νοικοκυριά, απότοκο της πανδημίας και της ενεργειακής κρίσης, δεν θα ανακόψει την πορεία προς την ανάκαμψη και την οικονομική πρόοδο για όλους, που έχουν δρομολογηθεί με το «πρόγραμμα Ελλάδα 2.0».
Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος της πανδημίας είναι ώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης να ξαναπιάσει το νήμα των μεταρρυθμίσεων και να ανταποκριθεί στη δέσμευσή του να αλλάξει την Ελλάδα. Κι αυτό, πρωτίστως, σημαίνει αναμέτρηση με τις χρόνιες παθογένειες που εμποδίζουν την Ελλάδα να λειτουργήσει ως κανονική ευρωπαϊκή χώρα.
Περιορίζομαι, ενδεικτικά, στο χώρο των Πανεπιστημίων. Η κουλτούρα ανυπακοής, ανομίας κι ατιμωρησίας που συστηματικά καλλιεργεί η Αριστερά της Μεταπολίτευσης έχει βρει την απόλυτη έκφραση της στο χώρο των Πανεπιστημίων. Σε καμμία ευρωπαϊκή χώρα, ούτε καν της υποσακχάριας Αφρικής, όπου δρα η Μπόκο Χαράμ, η λειτουργία των Πανεπιστημίων δεν έχει αφεθεί στο έλεος των αριστεριστικών συμμοριών, που καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία, δέρνουν κι απειλούν τους μη αρεστούς Πρυτάνεις και φοιτητές, επιβάλλοντας το νόμο της ζούγκλας. Η πανεπιστημιακή αστυνομία δεν αρκεί για να ξεριζώσει το απόστημα. Απαιτούνται, παράλληλα, αυστηρές πειθαρχικές και ποινικές κυρώσεις για τους δράστες του πανεπιστημιακού χουλιγκανισμού, που πλήττουν τον πυρήνα της ακαδημαϊκής Ελευθερίας αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία.
Σε ένα υγιές πολιτικό σύστημα η αντιμετώπιση τέτοιων παρακμιακών φαινομένων θα έπρεπε να είναι προϊόν ευρύτατης πολιτικής συναίνεσης. Η αναζήτηση συναίνεσης από τη σημερινή Αριστερά της εχθροπάθειας και της τοξικότητας είναι ματαιοπονία, διότι, όπως έχει δηλώσει προβεβλημένο στέλεχος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. , «η κανονικότητα ποτέ δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά». Την κανονικότητα, όμως, απαιτεί η κοινωνία στη συντριπτική της πλειοψηφία.
