Του Κώστα Πάντζιου
Οι πολιτικές περιπέτειες που βιώνει εδώ και ένα εξάμηνο ο χώρος της Κεντροαριστεράς, δημιούργησαν την εντύπωση πως ο χώρος της Κεντροδε-ξιάς, που εκπροσωπείται κυρίως από τη Ν.Δ., «χαίρει άκρας υγείας», πολιτικά βέβαια. Και άρα, μπορεί να βγάλει το κόμμα αυτό μία άνετη τετραετία, μπορεί και παραπάνω, στη διακυβέρνηση της χώρας. Όσοι πιστεύουν στην πρώτη εκδοχή, σε πρώτη προσέγγιση, μπορούν να φαίνονται λογικοί, ενώ όσοι πιστεύουν στην δεύτερη εκδοχή, δεν πειράζει, δεν είναι τελικά κακό να είναι κανείς υπεραισιόδοξος!!! Πολιτικά, πάντως, φυσικό είναι να έχει πολιτικό ενδιαφέρον η πρώτη περίπτωση, δηλαδή η κυβέρνηση της Ν.Δ. να ολοκληρώσει την τετραετή θητεία της και στη συνέχεια να πάμε γι’ άλλα!!!
Είναι, όμως, εφικτό αυτό; Μάλλον όχι. Και αυτό διότι η πλειοψηφία που επέτυχε το κόμμα του κ. Κυρ. Μητσοτάκη, δεν οφείλεται στην πολιτική του ορμή και την ζωηρή επιθυμία της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος να φέρει στην εξουσία το εν λόγω κόμμα, αλλά στο γεγονός ότι, πρώτον, το 2019 ο λαός επιθυμούσε να δώσει τη σειρά στη Ν.Δ. να κυβερνήσει, δίνοντας όμως ένα ποσοστό στον ΣΥΡΙΖΑ, τέτοιο ώστε να βρίσκεται μία ανάσα από την επίτευξη της πρωτιάς στις επόμενες εκλογές. Όσον αφορά στη δεύτερη εκλογή του Ιουνίου του 2023, στην ουσία η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, κυριολεκτικά… σύρθηκε στο να ψηφίσει πάλι τη Ν.Δ., διότι το τότε κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, είχε τα πάντα, εκτός από το να πει στους ψηφοφόρους γιατί θα ήθελε να κερδίσει τις εκλογές, να κάνει κυβέρνηση και να κυβερνήσει!!! Πρωτοφανές! Άρα, οι εκλογικές επιτυχίες του κόμματος της Ν.Δ. οφείλονται σε μέγιστο βαθμό, στο τι θα γίνει στο αντίπαλο στρατόπεδο, δηλαδή στο χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, δηλαδή με απλά λόγια, η έκβαση της επόμενης εκλογής θα οφείλεται, σε καθοριστικό βαθμό, από τις πολιτικές εξελίξεις στα δύο κόμματα του πρώην ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Θα μπορούσε να μην συμβεί αυτό, αν η κυβέρνηση του κ. Κυρ. Μητσοτάκη προέβαινε πράγματι σε καίριες μεταρρυθ-μίσεις, όπως π.χ. θα ήταν η δημιουργία σύγχρονης, αποδοτικής και ανθρώπι-νης Δημόσιας Διοίκησης, ή επίσης να το συνδυάσει αυτό και με τον εκσυγχρονισμό της Παιδείας και της Εκπαίδευσης στη χώρα μας, για να αναφέρουμε δύο τρανταχτά παραδείγματα. Αντί αυτών, η κυβέρνηση, ούτε που αγγίζει την πρώτη περίπτωση, ενώ στη δεύτερη, στο χώρο της Παιδείας δηλαδή, ετοιμάζει μία «πατάτα», που έτσι φοβερή που θα είναι, θα αφήσει εποχή. Αναφερόμαστε, βέβαια, στη… «μεταρρύθμιση» για τα μη κρατικά πανεπιστήμια.
Εδώ, προκύπτει ένα άλλο, πολύ μεγάλο πολιτικό πρόβλημα. Και αυτό έχει να κάνει με το τι είναι, τέλος πάντων, η Ν.Δ. του κ. Κυρ. Μητσοτάκη. Δεν έχει ξαναγίνει. Δεν έχει προκύψει, από το 1974 και μετά, τέτοιος πολιτικός αχταρ-μάς, σε πολιτικό κόμμα, ώστε να υπάρχουν μέσα σε αυτό, από ακροδεξιούς προερχόμενους από το κόμμα του κ. Γ. Καρατζαφέρη, μέχρι επώνυμους του ΠΑΣΟΚ, μέχρι πρώην στελέχη της ΚΝΕ, μέχρι κλασικούς δεξιούς. Και φυσικά και άστεγους κομματικά κεντρώους. Η συσπείρωση αυτή έγινε, κατά τη γνώμη μας, γιατί στη Ν.Δ. κατευθύνθηκαν ψηφοφόροι ποικίλης ιδεολογικής και πολιτικής θέσης, γιατί θεωρούσαν πως, κατά τη γνώμη τους, θα είχε ποικίλες επιπτώσεις στη ζωή και στο εισόδημά τους, τυχόν κατάκτηση δεύτερης τετραετίας από τον ΣΥΡΙΖΑ του κ. Αλ. Τσίπρα. Ο τότε Πρόεδρος του κόμματος αυτού, έκανε ό,τι μπορούσε για να εδραιώσει αυτήν την εκδοχή, κυρίως στον τομέα της φορολογικής του πολιτικής, ενώ στη δεύτερη εκλογή, το περασμένο καλοκαίρι… «αγωνίστηκε» να εδραιώσει την πεποίθηση, πως αν βγει το κόμμα του πρώτο, θα κάνει κυβέρνηση που θα προστατεύσει τη μεσαία αστική τάξη, πλην όμως, ο κ. Αλ. Τσίπρας, στην μεν πρώτη περίπτωση είχε οικονομική πολιτική λάθος, στη δεύτερη δε, δεν έπειθε. Και έτσι, πολύ φυσικά, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων επέλεξε το κόμμα της Ν.Δ., γιατί ήταν πιο αξιόπιστο, όταν διακήρυσσε πως θα φροντίσει για να λύσει τα προβλήματα των μεσοαστών. Σε τελευταία ανάλυση, το να περιμένεις να βιώσεις την περίπτωση του «ώριμου φρούτου» και να υπόσχεσαι μία διακυβέρνηση, λίγο καλύτερη από τον αντίπαλο, αυτό μόνο πολιτική δεν είναι.
Πού βρισκόμαστε τώρα; Στο γνωστό από παλαιά, ότι δηλαδή πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έχουν πολιτικό και κομματικό κόστος, κάνουν τα κόμματα με ιδεολογική και πολιτική ομοιογένεια, άρα και καθαρότητα θέσεων, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών βρίσκεται σε αναζήτηση. Άλλο θέμα είναι πως όταν απαντά σε δημοσκοπήσεις ο Έλληνας πολίτης δίνει το προβάδισμα στη Ν.Δ., αλλά αυτό, πιστεύουμε, είναι εντελώς περιστασιακό, για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν έχει ανασυγκροτηθεί ο αντίπαλος πολιτικός χώρος, που επειδή αργεί, δεν σημαίνει ότι δεν θα ανασυγκροτηθεί κιόλας, όπως πιστεύουν οι υπεραισιόδοξοι συμπολίτες μας, στους οποίους αναφερθήκαμε στην αρχή του σημειώματός μας. Επομένως, από τις αρχές του νέου έτους, θα έχουμε πολιτικές εξελίξεις σε ολόκληρο το πολιτικό μας σκηνικό.
Καλές γιορτές!!!
