Του Διονύση Γουσέτη
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μεγάλο σε έκταση, αλλά με πολλή προσπάθεια το κράτησα σε αυτές τις διαστάσεις. Θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερο. Αφορά κριτική σε σημεία των «θέσεων για το συνέδριο» του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία ο γράφων επέλεξε για να εξάρει τα ψεύδη, τις αντιφάσεις, τις ωραιοποιήσεις, τις κενολογίες του κειμένου. Ενός κειμένου μακροσκελούς, 21.688 λέξεων.
Οι «θέσεις» υποτίθεται ότι εκπροσωπούν το κόμμα στις αντιλήψεις του και το δεσμεύουν στην πολιτική του μέχρι το επόμενο συνέδριο, που συνήθως γίνεται μετά από 4 χρόνια. Συνεπώς, είναι το βασικότερο κείμενο του 3ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ που αρχίζει την Πέμπτη 14 Απριλίου 2022 και τελειώνει την Κυριακή 17 Απριλίου.
Οι θέσεις είναι προϊόν πολλών συγγραφέων. Το προσχέδιο του κειμένου συντάχθηκε από τους (αλφαβητικά): Αθανασίου Κώστας, Αναγνωστοπούλου Σία, Αραχωβίτης Σταύρος, Αχτσιόγλου Έφη, Βάρτζελη Ρεγγίνα, Βερναρδάκης Χριστόφορος, Γεροβασίλη Όλγα, Γκασούκα Μαρία, Γκίβαλος Μενέλαος, Δούρου Ρένα, Ελαιοτριβάρης Γιάννης, Θεοχαρόπουλος Θανάσης, Κατρούγκαλος Γιώργος, Μαδεμλής Νίκος, Μητσός Αχιλλέας, Μπαλτάς Αριστείδης, Ξανθός Ανδρέας, Ξενογιαννακοπούλου Μαριλίζα, Παναγιωτόπουλος Γιώργος, Παναγιώτου Παναγιώτης, Παπαδημούλης Δημήτρης, Παπαδόπουλος Χριστόφορος, Πιλάλης Βαγγέλης, Πολάκης Παύλος, Σβίγκου Ράνια, Σπουρδαλάκης Μιχάλης, Σταθάκης Γιώργος, Τζουμάκας Στέφανος, Τσακαλώτος Ευκλείδης, Φάμελλος Σωκράτης, Φίλης Νίκος, Φλαμπουράρης Αλέκος, Φωτίου Θεανώ, Χαρίτσης Αλέξης, με ευθύνη συντονισμού του Αριστείδη Μπαλτά.
Μετά από απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, την τελική διατύπωση ανέλαβε τετραμελής επιτροπή αποτελούμενη από τους Νίκο Βούτση, Νίκο Μπίστη, Γιάννη Ραγκούση και Αριστείδη Μπαλτά.
Το κείμενο έχει υπερψηφιστεί από τις κομματικές συνελεύσεις και αποτελεί την επίσημη έκφραση του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί ο αναγνώστης να το βρει στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
https://www.syriza.gr/article/id/121636/Keimeno-Thesewn-Prosynedriakos-Dialogos.html
Οι «θέσεις» είναι αριθμημένες, από το (1) έως το (100) και είναι ταξινομημένες σε κεφάλαια. Συνοδεύονται από ένα «Παράρτημα».
Πριν τις επί μέρους παρατηρήσεις, θέλω να υπογραμμίσω ότι στο εκτενές κείμενο των πολιτικών «θέσεων» δεν γίνεται καμία μνεία του μεγαλύτερου πολιτικού προβλήματος που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ: ότι παρά τη φυσιολογική φθορά της κυβέρνησης, τα ποσοστά του μένουν για χρόνια καθηλωμένα. Ίσως οι παρακάτω παρατηρήσεις να βοηθούν στην εξήγηση αυτού του φαινομένου.
*
Το 1ο κεφάλαιο περιγράφει την υφήλιο σαν μια κόλαση με σατανά τον νεοφιλελευθερισμό. Στην πραγματικότητα εννοεί το «κεφάλαιο» και τον «καπιταλισμό», αλλά αυτούς τους όρους τους έχουν οικειοποιηθεί το ΚΚΕ και οι αριστεριστές. Οπότε ακολουθούν τη διεθνή μόδα που λανσάρισε τον όρο «νεοφιλελευθερισμός». Γράφει π.χ. για την πανδημία την εξής αρλούμπα (θέση 1): «ανάλογες πανδημίες στο εγγύς μέλλον δεν είναι καθόλου απίθανες: το κεφάλαιο διευρύνει διαρκώς τα πεδία δραστηριότητάς του προκειμένου να αποκομίσει μεγαλύτερο κέρδος αψηφώντας τέτοιους κινδύνους». Τη στιγμή ακριβώς που η παραγωγή μειώθηκε λόγω της καραντίνας και χρειάζεται να αυξήσει τους ρυθμούς της, μας λένε ότι το κεφάλαιο διεύρυνε τις δραστηριότητές του!
Στη θέση (3) διαβάζουμε της εξής σχοινοτενή φράση: «Υπό τους όρους [του νεοφιλελευθερισμού] η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και οι ακραίες μορφές εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης, η ‘δημιουργική’ καταστροφή του μη κερδοφόρου κεφαλαίου, η συρρίκνωση έως επιδιωκόμενου θανάτου της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας, η σπατάλη και καταστροφή των φυσικών πόρων και των οικοσυστημάτων, η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων/κοινωνικών αγαθών –γη, υπέδαφος, θαλάσσια βάθη, πόσιμο νερό, δάση, αιγιαλός, πολιτισμική κληρονομιά, ακόμη και το διάστημα– και των πεδίων κοινωνικής αναπαραγωγής –υγεία, παιδεία, στέγαση, κοινωνική ασφάλιση, ενέργεια– επισφραγίζουν την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού τομέα».
Εδώ προσπαθούν να χωρέσουν όλες τις ιδεοληψίες τους, ανάγοντας τα πάντα σε κόλαση.
- Ψεύδονται χρεώνοντας στον «νεοφιλελευθερισμό» τις «ακραίες μορφές εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης». Οι ακραίες μορφές εκμετάλλευσης ανήκουν στην προκαπιταλιστική περίοδο της ανθρωπότητας. Ο καπιταλισμός απελευθέρωσε την εργασία (Μαρξ) και όσο διευρύνεται, τόσο οι συνθήκες εργασίας βελτιώνονται. Μέχρι που φτάσαμε να εργαζόμαστε από το σπίτι μας.
- Χρεώνοντας την «σπατάλη και καταστροφή των φυσικών πόρων και των οικοσυστημάτων» στον νεοφιλελευθερισμό, παραλείπουν να αναφέρουν την τρομερή οικολογική καταστροφή (από τη λίμνη Βαϊκάλη έως το Τσερνομπίλ) που μας κληροδότησε ο σοσιαλισμός.
- Καταρώμενοι την «ιδιωτικοποίηση των δημόσιων/κοινωνικών αγαθών» προσποιούνται ότι ξέχασαν πως ο τάφος του σοσιαλισμού στη Ρωσία ήταν το μοντέλο του κρατισμού. Παραλείπουν να αναφέρουν και την αντίστοιχη εμπειρία στη χώρα μας.
Στη θέση (4) καταγράφουν το μίσος τους απέναντι στο θεσμό των ανεξάρτητων επιτροπών. Γράφουν: «[Ο νεοφιλελευθερισμός] πολλαπλασιάζει «ανεξάρτητες αρχές» και θεσμούς που επιτάσσουν καθολικές δεσμεύσεις, ενόσω αυτές ή αυτοί τοποθετούνται καταστατικά υπεράνω κάθε δημοκρατικού ελέγχου». Προτιμούν τους κομματικούς θεσμούς, όπου ανθεί το κομματικό παζάρι και οι πελατειακές σχέσεις! Και όταν λένε «δημοκρατικού ελέγχου» εννοούν κομματικού ελέγχου. Το είπαν πάνω από μια φορές όταν κυβερνούσαν: «Πήραμε την κυβέρνηση, όχι την εξουσία». Η έννοια της δημοκρατίας που έχει πολλά κέντρα εξουσίας, τους φέρνει αλλεργία.
Στη θέση (5) διαβάζουμε ότι «Η παντοειδής ενίσχυση του κεφαλαίου εις βάρος της εργασίας συνοδεύεται από εκτίναξη της ανεργίας, επισφάλεια εργασίας, εργασιακή περιπλάνηση». Εδώ εκθέτουν το όραμά τους που είναι ο κρατισμός με το σύνολο των πολιτών να είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Μόνο έτσι θα μηδενιστεί η «επισφάλεια εργασίας».
Στη θέση (6) γράφουν το μεγάλο ψεύδος ότι «Η διεύρυνση της φτώχειας μέχρι πείνας, ακόμη και λιμού, ο αποκλεισμός και η εξαίρεση, οι πολλαπλές μορφές έμφυλης –και όχι μόνο– βίας έχουν καταστεί σχεδόν κανόνας». Θα έπρεπε να ντρέπονται να το γράφουν. Όλοι πλέον γνωρίζουν ότι η φτώχεια όχι μόνο δεν διευρύνθηκε στις μέρες μας, αλλά έχει συρρικνωθεί σε πρωτοφανή βαθμό λόγω της παγκοσμιοποίησης. Δεν χρειάζονται πολλά στοιχεία για να το αποδείξει κανείς. Αρκεί να δει την Κίνα που το μερίδιό της στην παγκόσμια οικονομία από το 4% στο 16% εκτοξεύτηκε στο 2020. Ή την Ινδία. Ή την ΝΑ Ασία. Η πείνα υπάρχει στις περιοχές ακριβώς που δεν έφτασε το κεφάλαιο. Ακολουθούν το χονδροειδές δόγμα ότι οι μεταναστευτικές ροές οφείλονται στην πείνα. Αλλά η πείνα παλιότερα ήταν μεγαλύτερη και μεταναστευτικές ροές δεν υπήρχαν.
Στη θέση (9) γράφουν: «πολλά ιδιωτικά ΜΜΕ και κυρίως τα τηλεοπτικά δημιουργούν ένα ασφυκτικό κλίμα ελεγχόμενης πληροφόρησης και παραπληροφόρησης». Καλόν θα ήταν πριν γράψουν αυτή τη φράση να λογαριάσουν την αντικειμενικότητα της εφημερίδας τους «ΑΥΓΗ».
Θέση (24): «είναι ενδεικτική η φορολογική και άλλη προστασία την οποία η ασκούμενη πολιτική της ΕΕ παρέχει στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες». Είναι πρωτότυπο να περιγράφει κανείς την ΕΕ ως φορολογικό παράδεισο! Αλλά προκειμένου να ταυτίσουν την ΕΕ με τον σατανά «μεγάλο κεφάλαιο»…
Θέση (28): Μαθαίνουμε ότι «η αμερικανική εξωτερική πολιτική [επί Μπάϊντεν] επικεντρώνεται στον Ινδικό-Ειρηνικό Ωκεανό και στον εντεινόμενο ανταγωνισμό με την Κίνα, χωρίς να αλλάζει στάση απέναντι στη Ρωσία». Πώς χωρίς ν’ αλλάζει στάση; Δεν έχουν δει ότι ο Τραμπ είναι θαυμαστής του Πούτιν, ενώ ο Μπάϊντεν τον χαρακτήρισε «εγκληματία πολέμου»; Τόσο τυφλοί είναι;
Θέση (43): «Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίχθηκε σε ισχυρή πολιτική δύναμη και αναδείχθηκε με τη λαϊκή και δημοκρατική ψήφο στην κυβέρνηση της χώρας επειδή κατόρθωσε να μετασχηματίσει την κοινωνική δυναμική και το λαϊκό ξέσπασμα σε αίτημα για συντεταγμένη προοδευτική πορεία της χώρας». Το «λαϊκό ξέσπασμα» δεν είναι άλλο από την υστερία των αγανακτισμένων με τις μούντζες στη Βουλή και τους προπηλακισμούς των πολιτικών, πράγμα που ευνόησε την καταφυγή στις ακραίες δυνάμεις. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε ποσοστό που του επέτρεψε να κυβερνήσει, στηριζόμενος και τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, την ίδια στιγμή η ναζιστική ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ανεδείχθη σε κοινοβουλευτική δύναμη. Αν δεν κάνει τον κυβερνητικό απολογισμό του ειλικρινή ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δε κατανοήσει αυτή την πραγματικότητα, δεν θα γίνει ποτέ αξιόπιστο κόμμα. Θα συνεχίσει να ισχυρίζεται ότι «Η νίκη έγινε δυνατή γιατί η πορεία του ίδιου [ΣΥΡΙΖΑ] συνέβαλε στην πολιτική ριζοσπαστικοποίηση σημαντικών μερίδων της ελληνικής κοινωνίας και ώθησε στην απελευθέρωση πολιτικών δυνάμεων»!
Στη θέση (51) μας λένε ότι στην τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ «κάθε κυβερνητικό μέτρο βαλλόταν καθημερινά από τις συνεχείς συκοφαντικές ριπές που εξαπέλυε μια αδίστακτη αξιωματική αντιπολίτευση από κοινού με τα συστημικά ΜΜΕ». Δηλαδή μας λένε ότι τα συστημικά ΜΜΕ ανήκαν στην αντιπολίτευση, που σημαίνει ότι η κυβέρνηση ήταν εκτός συστήματος (!). Και επιπλέον, ότι η (συστημική όπως ισχυρίζονται) αντιπολίτευση δεν ήταν παρά ένας συνεχής συκοφάντης (!). Ο συκοφάντης όμως μας κυβερνάει τρία χρόνια και τα ποσοστά αποδοχής του βρίσκονται σε πρωτοφανώς υψηλό επίπεδο.
Στη θέση (52) μας απαριθμούν τα κατορθώματά τους ως κυβέρνηση. Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Μεταξύ των οποίων:
- «Επαναπρόσληψη απολυθέντων και κατάργηση της ‘συστημικής’ διαθεσιμότητας στο δημόσιο». Αυτό το κατόρθωμα είναι ο τρόπος του ΣΥΡΙΖΑ για την καταπολέμηση της ανεργίας. Στο όριο, όλοι να προσληφθούν στο δημόσιο. Ζήτω η Σοβιετία.
- «θέση σε λειτουργία νέων νοσοκομείων», όταν τα νοσοκομεία θέλουν συρρίκνωση για να μπορούν να λειτουργήσουν ως νοσοκομεία.
- «σημαντικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των δομών δημόσιας εκπαίδευσης». Αποφεύγει να τις κατονομάσει διότι δεν υπάρχουν. Κατονομάζει μόνο την επαγγελματική και τεχνική εκπαίδευση. Όπου είδαμε τα καζάντια των ΕΠΑΛ.
- «Παράλληλη θεσμική οργάνωση της επιστημονικής έρευνας». Τι θεσμικό ακριβώς οργάνωσε στην έρευνα;
- «Παραπομπή στη δικαιοσύνη… του σκανδάλου Novartis». Αυτό, αντί να το σερβίρουν ως κατόρθωμα, θα έπρεπε ίσως να σκεφτούν τις παραπομπές στη δικαιοσύνη εκείνων που μηχανεύτηκαν να εμπλέξουν 10 πολιτικούς ως υπόπτους, για να πλήξουν την «συκοφαντική» (δες παραπάνω, θέση 51) αντιπολίτευση. Με αποτέλεσμα η Novartis να έχει αποζημιώσει όλες τις χώρες όπου έδρασε εκτός νόμου, πλην της δικής μας!
Στη θέση (54) καταγγέλλουν τη σημερινή κυβέρνηση για:
- «ανενδοίαστη ιδιωτικοποίηση». Νάτος πάλι ο έρωτας με τον κρατισμό και το πελατειακό κράτος.
- «την απάνθρωπη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το ΕΣΥ με τους ασθενείς διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ». Πώς αλλιώς θα ήθελαν να είναι το ΕΣΥ όταν πρόκειται περί πανδημίας; Να χτίσει εντατικές, να προσλάβει προσωπικό κατά χιλιάδες; Τι θα τα κάνει όταν φύγει η πανδημία;
- Την «επίταση της καταστολής κάποιες φορές μέχρι παροξυσμού. Είμαστε άλλωστε όλες και όλοι μάρτυρες του τι διαπράττεται τα τελευταία χρόνια». Είμαστε επίσης μάρτυρες τι συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια του ατιμώρητου χουλιγκανισμού.
- Την «ιδεολογική ηγεμονία της ΝΔ και το σύμφυτο αντισύριζα μέτωπο». Ιδεολογική ηγεμονία της ΝΔ υπάρχει μόνο στο μυαλό του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εφαρμογή, ως case study, της μαρξιστικής αρχής για την «ιδεολογική ηγεμονία της αστικής τάξης». Η ΝΔ πήρε πολλές ψήφους στις εκλογές, όχι από ιδεολογικά πεισμένους αλλά από κόσμο που ήθελε να απαλλαγεί από τον Τσίπρα.
- Τα ποσοστά της ΝΔ πέφτουν και τα ποσοστά του ΚΙΝΑΛ ανεβαίνουν. Μόνο τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν στάσιμα. Και είναι λογικό. Ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και όταν κυβερνούσε, δεν ηγεμόνευε ιδεολογικά. Ήταν κυβέρνηση της συγκυρίας των αγανακτισμένων.
Στη θέση (55) καταγγέλλεται η κυβέρνηση για «έμπρακτη περιστολή του συνδικαλίζεσθαι». Απομυθοποίηση της καταγγελίας: Έγινε ρύθμιση με την οποία (α) οι αποφάσεις συνελεύσεων είναι έγκυρες όταν υπάρχει η νόμιμη απαρτία 50%+1 και (β) για να προκηρυχτεί απεργία χρειάζεται η απόφαση να συγκεντρώνει ψήφους του 50%+1. Αυτά όμως δεν ταιριάζουν σε προοδευτικές κυβερνήσεις διότι εμποδίζουν το «μπάτε σκύλοι αλέστε» των «δικών μας».
Στη θέση (57) καταγγέλλουν την κυβέρνηση για «αποδυνάμωση του κράτους δικαίου». Ποιοι; Αυτοί που διόρισαν την κα Θάνου στο γραφείο του πρωθυπουργού. Η κυρία, ως επικεφαλής της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων παραβίασε ευθέως το Σύνταγμα με την αποχή διαρκείας που κήρυξαν οι δικαστές. Μεταξύ άλλων.
Στη θέση (59) διαβάζουμε ότι «Σε ένα τέτοιο οικονομικό περιβάλλον [της ΝΔ] ευλόγως σπανίζουν σοβαρές επενδυτικές πρωτοβουλίες» και απορούμε: πόσες επενδυτικές πρωτοβουλίες υπήρξαν στο οικονομικό περιβάλλον του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως, αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ επεδίωκε να διώξει και τις υπάρχουσες επενδύσεις, όπως π.χ. ο «Ελληνικός Χρυσός»;
Στις θέσεις (3) (55), (56), (61), (84), (86), (90) και ενδεχομένως αλλού, οι σοφοί των «θέσεων» δεν κουράζονται να καταγγέλλουν την κυβέρνηση ότι βάλλει «κατ’ ουσίαν ενάντια στην υγιή επιχειρηματικότητα και αφήνοντας την παρασιτική ασύδοτη», όπου ως υγιής επιχειρηματικότητα νοούνται οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Μάλιστα, το θεωρητικό εργαλείο τους, το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, έχει δημοσιεύσει πόνημα 160 σελίδων για να εξάρει τον οικονομικό και κοινωνικό ρόλο αυτών των επιχειρήσεων. Όσες σελίδες και να γράψει, όμως, δεν μπορεί να απαλείψει το γεγονός ότι οι ΜμΕ είναι θνησιγενείς, ότι λίγες από αυτές παράγουν νέο πλούτο, ότι το 25% είναι οικογενειακές, ότι έχουν μειωμένη παραγωγικότητα και αυξημένη παραβατικότητα (η συμβολή τους στη φοροδιαφυγή είναι σημαντική). Ότι δηλαδή στέκονται εμπόδιο στην εξωστρέφεια και στη διεθνή ανταγωνιστικότητα.
Η λύση που προκρίνει η κυβέρνηση με σχετικό νόμο ακούει στα ονόματα συνενώσεις και εξαγορές. Και βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ προσποιείται ότι δεν ξέρει το σημαντικότερο: πως ο νόμος αυτός είναι μέσα στα 13 προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της δόσης των 3,9 δισ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης, στο οποίο τόσο πολύ στηρίζονται οι «θέσεις». Και γι’ αυτό με θράσος υπόσχεται (θέση 90) ότι αν βγει κυβέρνηση θα κάνει «Ανακατανομή των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης και ενεργοποίηση της Αναπτυξιακής Τράπεζας προς αυτήν την κατεύθυνση» [των ΜμΕ].
Στη συνέχεια, μια αρλούμπα για να γελάσουμε. Θέση (62): «Τα παραπάνω καθιστούν εμφανή τον συνασπισμό κοινωνικών δυνάμεων που στηρίζει την κυβέρνηση της ΝΔ: οι μεγάλες επιχειρήσεις με διεθνή εμβέλεια–οι οποίες, ωστόσο, εν πολλοίς αδιαφορούν για το ποιος κυβερνά γιατί μπορούν να προσαρμοστούν αντίστοιχα». Δηλαδή, οι κοινωνικές δυνάμεις που στηρίζουν την κυβέρνηση περιλαμβάνουν τις μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες αδιαφορούν για το ποιος κυβερνά! Ουδέν σχόλιον.
Αλλά και στην επόμενη θέση (63) καταγγέλλουν την ΝΔ ότι «προβάλλει ύμνους στον ανταγωνισμό». Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κόμμα των μονοπωλίων;
Στη δε θέση (64) αντιτίθενται στο «μοτίβο ‘νόμος και τάξη΄ που συνοδεύει την παρόξυνση της καταστολής». Συνεχώς καταγγέλλουν την ΄καταστολή’ δηλαδή την παρέμβαση της αστυνομίας, σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που σε κάνει να σκέφτεσαι μήπως καλύπτουν τους χουλιγκανισμούς που ισχυρίζονται ότι αποκηρύσσουν.
Ακόμα, στη θέση (68) αναφέρονται «στις ιστορικές μνήμες ενός λαού που έχει μάθει να επιβιώνει διατηρώντας την αξιοπρέπειά του ακόμη και στις πιο αντίξοες περιστάσεις. Όπως το απέδειξε ξανά η στάση του στο δημοψήφισμα του 2015». Η φόρμουλα είναι απλή: όποτε το αποτέλεσμα των ψηφοφοριών μας ευνοεί, πρόκειται για απόδειξη της «αξιοπρέπειας του λαού», ενώ όποτε δεν μας ευνοεί, πρόκειται για παραπλάνηση του λαού (από την «ηγεμονεύουσα» ΝΔ ή άλλους σατανάδες)
Στη θέση (79) συναντάμε μια άλλη αρλούμπα: «Σημαντικό ζήτημα δημιουργήθηκε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κλήθηκε να αναμετρηθεί με θέματα συναρτημένα με νόμους που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε υποχρεωθεί να ψηφίσει υπό συνθήκες μνημονιακού καταναγκασμού». Δηλαδή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζε καταναγκασμένη από την Τρόικα, νόμους με τους οποίους δεν συμφωνούσε. Γιατί δεν συμφωνούσε; Έκρινε ότι βλάπτουν την ελληνική κοινωνία; Μα τότε έπρεπε είτε να μην τους ψηφίσει είτε, αφού την υποχρέωναν, να παραιτηθεί. Γιατί δεν παραιτήθηκε; Αν υπάρχει απάντηση άλλη από ότι «Η εξουσία είναι γλυκιά», ας μας την πει.
Χαρείτε και μια βαρύγδουπη κενολογία στη θέση (87): «Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αντλεί τις ιδέες του και διαμορφώνει τις πρωτοβουλίες του μέσα από την εδραίωσή του στην κοινωνία και σε άμεση συνάρτηση με τις πρωτοβουλίες των παραγωγικών και καινοτόμων δυνάμεων της οικονομίας και του επιστημονικού δυναμικού της χώρας, του κόσμου της δημιουργίας και του πολιτισμού». Ποιες άραγε είναι οι καινοτόμες δυνάμεις της οικονομίας;
Και παρακάτω, στη θέση (89) μας αποκαλύπτει ότι στρατηγική του «είναι να δημιουργήσει τους όρους και τις συνθήκες που θα επιτρέπουν την πρόσβαση των νέων σε όλες τις βαθμίδες της δημόσιας εκπαίδευσης». Μα καλά, ποιος την απαγορεύει σήμερα;
Κλείνω με ένα βαρετό χιλιοειπωμένο στερεότυπο που δε λέει τίποτα, στη θέση (90). Το παραθέτω μόνο για να δώσω εύσημα στον εαυτό μου: υπερνίκησα το διαρκές χασμουρητό που μου προκαλούσε η ανάγνωση των «θέσεων» και κατάφερα να τις διαβάσω όλες. Ιδού:
«Δημοκρατικός προγραμματισμός σε κεντρικό, περιφερειακό και δημοτικό επίπεδο, με τη συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων και τη διασφάλιση διαδικασιών διαφάνειας, δημοκρατικού ελέγχου και λογοδοσίας στην κατεύθυνση της αποκέντρωσης οικονομικών δραστηριοτήτων».
*
Σταματώ εδώ διότι οι επόμενες 10 «θέσεις» επαναλαμβάνουν περίπου τα ίδια και επειδή νομίζω ότι ο αναγνώστης πήρε μια ιδέα της ποιότητας του πολιτικού και φιλοσοφικού επιπέδου της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Υποτίθεται ότι οι «θέσεις» δεσμεύουν τη δράση και την πολιτική του. Προφανώς όμως θα ξεχαστούν αμέσως μετά το Συνέδριο, για να μην πω ακόμα πιο πριν. Τούτο το κείμενο λοιπόν δεν γράφτηκε για να αντικρούσει τις θέσεις, δηλαδή για να πολεμήσει ανεμόμυλους. Γράφτηκε για να δώσει μια εικόνα των ανθρώπων που μας κυβέρνησαν και που διεκδικούν να μας ξανακυβερνήσουν. Δεν είναι κακοί άνθρωποι, ούτε ηλίθιοι. Απλά, μας διδάσκουν τη δύναμη της ιδεοληψίας και του δόγματος. Και αυτό τους κάνει επικίνδυνους. Το ζήσαμε μια φορά. Ας μην το ξαναζήσουμε.
