Καταδεικνύεται ότι, ήδη από την εμφάνιση του πρώτου δικομματισμού το 1893, δημιουργήθηκε από τα ίδια τα κόμματα το μέγα των Κομματικών Φίλων ή «Καπάτσων» Κράτος, τους οποίους εκτρέφει κάθε σχεδόν κόμμα εξουσίας, καθώς αμέσως μετά τη νίκη του στις εκλογές και τον σχηματισμό κυβέρνησης παραδίδεται σ΄ αυτούς ως λάφυρο όλος ο απέραντος δημόσιος τομέας
Του Δημήτρη Στεργίου
Η νέα δύσοσμη υπόθεση πλουτισμού κομματικού στελέχους εις βάρος των εθνικών πόρων, δηλαδή του βουλευτή Ανδρέα Πάτση, με τη βοήθεια του απίστευτου σε οργάνωση και μεθοδεύσεις ποικιλόχρωμου κομματικού κράτους, είναι απλώς η κορυφή του τεράστιου παγόβουνου, το οποίο επί πάνω από 150 χρόνια έχει προκαλέσει, εμμέσως ή αμέσως, πολλά δεινά στη χώρα μας. Τα δεινά αυτά έχουν κάνει πολλάκις τη χώρας «μαύρο πρόβατο» ή χλεύη της Ευρώπης και του Ερντογάν, ενώ η προϊούσα δημογραφική καταιγίδα έχει μεταβάλει την ύπαιθρο χώρα σε μιαν εφιαλτική έρημο από ανθρώπους και δραστηριότητα.
Και η υπόθεση Πάτση, λοιπόν, κατέδειξε ότι, ήδη από την εμφάνιση του πρώτου δικομματισμού το 1893, δημιουργήθηκε από τα ίδια τα κόμματα το μέγα των «Κα-Πάτση-δων» Κράτος εν Κράτει, δηλαδή των «καπάτσων» (ιταλική λέξη capac(e), που είναι χαρακτηρισμός ανθρώπου ικανού να πετυχαίνει τα πάντα, χρησιμοποιώντας διάφορους τρόπους, καμιά φορά όχι απόλυτα έντιμους). Τέτοιους «Κα-Πάτσους» εξέτρεφε και εκτρέφει κάθε σχεδόν κόμμα εξουσίας, καθώς αμέσως μετά τη νίκη του στις εκλογές και τον σχηματισμό κυβέρνησης, παραδίδει ως λάφυρο στις στρατιές κομματικών φίλων τον απέραντο δημόσιο τομέα με μορφή ποικιλόχρωμων «προστατών» του (θυμίζω τους «πρασινοφρουρούς», τους «γαλαζιοφρουρούς», τους «αριστεροφρουρούς» και, φυσικά, τους κομματικούς αρχισυνδικαλιστές, οι οποίοι θεωρούσαν και θεωρούν μόνο ως δική τους τη δημόσια περιουσία αντιδρώντας λυσσαλέα σε κάθε προσπάθεια «εκποίησής» της, ενώ εκποιούνταν και εκποιείται από τους ίδιους με τα προνόμια που συνεχώς ζητούσαν με πολυήμερες απεργίες!). Ποιος έδινε, λοιπόν, δουλειές στον … βουλευτή Ανδρέα Πάτση; Διορισμένα κομματικά στελέχη ως επικεφαλής (πρόεδροι, διευθύνοντες σύμβουλοι, γενικοί διευθυντές, σύμβουλοι στα διοικητικά συμβούλια, μετακλητοί κλπ) σε δημόσιους οργανισμούς και σε άπειρες δημόσιες υπηρεσίες έδιναν!!!
Συνεχείς πολυήμερες απεργίες για την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη ενός … μηνός το 1990!!!
Έτσι, δημιουργήθηκε το μέγα των «Κα-Πάτση-δων» Κράτος εν Κράτει, με χορούς, τραγούδια και πανηγύρια για τη … νίκη τάχα του … λαού μετά τα εκάστοτε νικηφόρα αποτελέσματα των εκλογών, για το καλό τάχα του λαού, όπως θα αναφέρω στα επόμενα σημειώματα. Αυτό μέγα των κομματικών φίλων κράτος εν κράτει, ο Γιάννης Μαρίνος, ως διευθυντής, και η ταπεινότητά μου ως αρχισυντάκτη επί δεκαετίες του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» χαρακτηρίζαμε σε άρθρα μας, σχόλια και έρευνες ως … «Στρατό Κατοχής»!
Μάλιστα, το 1990, λίγες ημέρες μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, είχα σχολιάσει μία δήλωση του τότε προέδρου της ΓΣΕΕ και μετέπειτα βουλευτή και υπουργού κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ Λάμπρου Κανελλόπουλου στο «Κανάλι 24», το οποίο σε άλλη χώρα θα προκαλούσε πολιτικό σεισμό. Αυτή τη δήλωση εγκιβώτισα στη συνέχεια στο βιβλίο μου «540 ιστορίες καθημερινής οικονομικής τρέλας, 1972 – 2012», το οποίο κυκλοφόρησε το 2012 (σελίδα 167) με τίτλο «Τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων ήταν η ανατροπή μιας νόμιμης κυβέρνησης ενός μηνός το 1990!». Υπενθυμίζω ότι τότε, προμαχουσών των «πράσινων» ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, η χώρα δοκιμαζόταν από καθημερινές σχεδόν πανελλήνιες απεργίες και η Αθήνα από θορυβώδεις πορείες στο κέντρο. Τότε, σε δηλώσεις του στο «Κανάλι 24» του ομίλου της «Αυριανής», ο Λάμπρος Κανελλόπουλος δήλωσε ότι σκοπός των κινητοποιήσεων αυτών ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη!!!
6 Φεβρουαρίου 1895 μετά την πτώση Τρικούπη: Η Αθήνα μετετράπη σε «Μενίδι πανηγυρίζον και μεθύσκον», με πίπιζες, νταούλια, χάλαζα πυροβολισμών
Αυτές οι σκηνές συνεχίζονται εν δόξη και τιμή και σήμερα με έναν ολέθριο δικομματισμό που άρχισε με έναν εφιαλτικό λαϊκισμό ήδη από τον 19ο αιώνα και κορυφωνόταν συνεχώς με την αποθέωση του μακροοικονομικού λαϊκισμού κυρίως μετά τη μεταπολίτευση. Στις 6 Φεβρουαρίου του 1885, στην Αθήνα ξετυλίχθηκαν σκηνές που σε όλες τις επόμενες δεκαετίες έως σήμερα επαναλαμβάνονται μετά την πτώση κάθε κυβέρνησης δικομματισμού και ανάδειξη του άλλου κόμματος στην εξουσία, δηλαδή χοροί, τραγούδια, συγκεντρώσεις και αλαλαγμοί των νικητών κομματικών οπαδών. Η Αθήνα τότε μετατράπηκε σε «Μενίδι πανηγυρίζον και μεθύσκον». Πίπιζες, νταούλια, χάλαζα πυροβολισμών, αλαλαγμοί χαράς, έξαλλοι πανηγυρισμοί στους δρόμους.
Τι είχε συμβεί; Η κυβέρνηση Τρικούπη μόλις είχε ανατραπεί στη Βουλή με ψήφους 108 έναντι 104. Έτσι, ο αντιτρικουπισμός, υπό την ηγεσία του Θ. Δηλιγιάννη, έκανε την πρώτη σημαντική εμφάνιση στο δημόσιο βίο της χώρας. Δύο χρόνια νωρίτερα, στις 3 Ιουλίου του 1883, είχε αρχίσει δικομματισμός, ο οποίος και συνεχίζεται με τον ίδιο λαϊκισμό, χωρίς τα παθήματα να γίνονται μαθήματα.
Απλώς αναφέρω τις τέσσερις πτωχεύσεις – χρεοκοπίες (1827, 1843,1893, 1932), τους συνεχείς δημοσιονομικούς «τιτανικούς», τους επονείδιστους οικονομικούς ελέγχους (Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος του 1898, που διήρκεσε έως το 1978!), τις πολλές Διαδικασίες Υπερβολικού Δημοσιονομικού Ελλείμματος, δηλαδή διαπιστώσεις για απόκλιση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την επιβολή ματωμένων «σταθεροποιητικών» τάχα προγραμμάτων ή Προγραμμάτων Σύγκλισης, τα πάμπολλα προγράμματα λιτότητας (1985, 1992, 2008), τις 13 περιπτώσεις «καμένης γης» στην ελληνική οικονομία (1981, 1985, 1989, 1992, 2003, 2005,2008, 2009, 2010, 2015, 2019 και, προσεχώς, 2023!) και, φυσικά, τα τελευταία δωδεκαετή μνημόνια με τα οποία η Ελλάδα έγινε ένα απέραντο οικονομικό, κοινωνικό, ηθικό, οικογενειακό, δημογραφικό και πνευματικό «κεραμιδαριό».
Κι ενώ, λοιπόν, αυτά είναι, εν συντομία, τα εφιαλτικά αποτελέσματα ως αιτιατά που έχουν συσσωρευθεί ως κατάρα στη χώρα μας, το πολιτικό σύστημα, όπως καταδείχθηκε για μιαν ακόμα φορά από τις δηλώσεις των κομματαρχών για το έπος του 1940 και τις ανακοινώσεις κομμάτων, τα οποία μάλιστα έχουν κυβερνήσει συνεχώς και εναλλάξ τα τελευταία σαράντα χρόνια, για την υπόθεση Πάτση, εξακολουθούν όχι μόνο να αποστρέφουν τα πρόσωπά τους από τα αίτια, αλλά και να επιβεβαιώνουν την κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον(23.24) φράση για τους Φαρισαίους ως «διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες». Επίσης, επιβεβαίωσαν για μιαν ακόμα φορά τον διδακτικό μύθο του Αισώπου για «τας δύο πήρας», τα δύο σακούλια που φέρουν οι άνθρωποι. Έλεγε, λοιπόν, ο Αίσωπος:
«Ἀνθρώπων ἕκαστος δύο πήρας φέρει, τὴν μὲν ἔμπροσθεν, τὴν δὲ ὄπισθεν, γέμει δὲ κακῶν ἑκατέρα΄ ἀλλ’ ἡ μὲν ἔμπροσθεν ἀλλοτρίων, ἡ δὲ ὄπισθεν τῶν αὐτοῦ τοῦ φέροντος. Καὶ διὰ τοῦτο οἱ ἄνθρωποι τὰ μὲν ἑαυτῶν κακὰ οὐχ ὁρῶσι, τὰ δὲ ἀλλότρια πάνυ ἀκριβῶς θεῶνται».
Δηλαδή: «Δύο σάκους όλοι οι άνθρωποι κουβαλούμε, έναν μπροστά έναν πίσω μας, γεμάτα με κακά και οι δύο. Ο πίσω σάκος κακά που ’ναι δικά μας και ο μπροστινός των άλλων. Και γι’ αυτό οι άνθρωποι τα δικά τους κακά δεν βλέπουν, των άλλων με πολύ λεπτομέρεια όμως τα βλέπουν».
Κι όλα αυτά μαζί επιβεβαιώνουν και τη γνωστή ρήση του «συντρόφου» Καρλ Μάρξ ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη φορά ως φάρσα», ενώ για την Ελλάδα επαναλαμβάνεται και τρίτη φορά ως … ιλαροτραγωδία.
Μέγα, λοιπόν, το των «Κα-Πάτσηδων»Κομματικόν Κράτος εν Κράτει, αλλά μείζον και το πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, εθνικό πρόβλημα που έχει δημιουργήσει στη χώρα μας εξαιτίας κυρίως ενός παράξενου πολιτικού στρουθοκαμηλισμού και κοινωνικού αλληθωρισμού. Κι επειδή το πρόβλημα αυτό είναι μείζον δεν μπορεί να παρουσιασθεί σε ένα μόνο σημείωμα. Για να μη κουράζω τους αναγνώστες μου με μεγάλα κείμενα, έκρινα να το παρουσιάσω με μικρά σημειώματα, με τη μορφή χρονογραφιών και χρονογραφημάτων, τα οποία θα συνοδεύονται αντίστοιχα από σύντομη σχεδόν βιβλιογραφία για την αποφυγή κάθε παρεξήγησης…
