Του Δημήτρη Στεργίου
Αν ψηφιστεί και κυρωθεί η τροπολογία για … νομιμοποίηση επιχορηγούμενων επί 40 χρόνια από το κράτος αυθαιρέτων της ΛΑΡΚΟ!
Με τροπολογία σε νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών νομιμοποιούνται όλα τα αυθαίρετα κτίσματα της περιβόητης κρατικής βιομηχανίας για να παραδοθεί “καθαρή” στον ιδιώτη αγοραστή, ενώ μέχρι τώρα και επί σαράντα χρόνια το κράτος την επιχορηγούσε ενώ ήταν … παράνομη!!!
Ιδού ένα ακόμα “φωτεινό” παράδειγμα … “ευνομούμενης” Πολιτείας για δυστυχείς ευνομούμενους, νομιμόφρονες πολίτες της χώρας. Αυτή η Ελλήνων Πολιτεία και Δημοκρατία, αφού επί σαράντα χρόνια επιχορηγούσε και σπαταλούσε φορολογικά έσοδα καιο κοινοτικούς πόρους για να συντηρεί μία ζημιογόνα και μονίμως παράνομη κρατική επιχείρηση, τώρα για να την παραδώσει “καθαρή” σε υποψήφιο ιδιώτη αγοραστή προωθεί τροπολογία σε άσχετο (βεβαίωως, βεβαίως!!!) νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών με τρην οποία νομιμοποιούνται όλα τα αυθαίρετα κτίσματα. Δηλαδή, όσο (και επί σαράντα χρόνια!) η παρανομία ήταν στην εξουσία δεν αποτελούσε έγκλημα για μιαν “ευνομούμενη” Πολιτεία, ενώ τώρα που ο ιδιώτης προφανώς δεν θέλει να αγοράσει και … παρανομία, έσπευσε να … παρανομήσει δις με μια τροπολογία.
Διαβάζω, λοιπόν, ότι στόχος της παράνομης … νιμοποίησης και μάλιστα από τη Βουλή, από τον Ναό της Δημοκρατίας, είναι η υποδομή της νικελοβιομηχανίας να παραδοθεί «καθαρή» στον πλειοδότη που θα αναδειχθεί από τους δύο παράλληλους διαγωνισμούς που διεξάγονται παραλλήλως από Ελληνικό Δημόσιο, μέσω του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας (Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ.) και τον Ειδικό Διαχειριστή. Και ιδού το αίσχος της τροπολογίας: Για τα συγκεκριμένα αυθαίρετα δεν θα καταβάλλονται από τον επενδυτή που θα εγκατασταθεί μετά τις διαγωνιστικές διαδικασίες παράβολα και πρόστιμα, ενώ δεν θα ισχύει η απαγόρευση για τις μισθώσεις και τις παραχωρήσεις. Για τις πρόχειρες και προσωρινές κατασκευές θα εφαρμόζεται η διαδικασία της οικειοθελούς κατεδάφισης ή απομάκρυνσης
Υπενθυμίζω ότι πριν από μερικές ημέρες το Ευρωπαϊκόπ Δικαστήριο με απόφασή του ζήτησε από την Ελλάδα να καταβάλει κατ’ αποκοπήν ποσό ύψους 5,5 εκατ.ευρώ και χρηματική ποινή άνω των 4 εκατ. ευρώ ανά εξάμηνο καθυστέρησης, διότι δεν ανέκτησε τις κρατικές ενισχύσεις των 160 εκατ. ευρώ που είχαν χορηγηθεί στη νικελοβιομηχανία. Σημειώνω ότι η απόφαση αυτή σεν είναι η πρώτη. Διότι, ενώ Κοινοτική Οδηγία του 1986, την οποία είχε υπογράψει ασμένως (πάντα ασμένως, αλλά πάντα απροθύμως να την εφαρμόζει η τότε κυβέρνηση εν ονόματι της … αυτοδιαχείρισης που επαγγελλόταν!!!) είχε απαγορεύσει κρατικές ενισχύσεις σε δημόσιες επχιειρήσεις και οργανισμούς από το 1992, στη συνέχεια όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις χορηγούσαν συνεχώς χρήματα του ελληνικού λαού για να συντηρούνται με παχυλούς μισθούς και προνόμια δημόσιες επιχειρήσεις. Πρόκειται για τα γνωστα΄”κρυφά χρέη” ή “βερεσέδια”, όπως τα είχε χαρακτηρίσει το 1990 ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, τα οποία αναγκάστηκε να τα “μαζέψει” και να φουσκώσει εν μια νυχτί το δημόσιο χρέος το 1992. Σημειώνεται ότι αυτά τα “κρυφά χρέη” δεν επηρέαζαν το έλλειμμα και το χρέος, αλλά όταν διαπίστωσε η Eurostat αυτή τη “δημιουργική λογιστική”, αναγκαζόταν η χώρα μας να προβαίνει σε αναθεωρήσεις προς τα πάνω των ελλειμμάτων και του χρέους (2004 κλπ). Δημιουργική Λογιστική, δηλαδή!!!
“Οικονομικός Ταχυδρόμος” προειδοποιούσε από το 1986!
Οι παλιοί αναγνώστες μου γνωρίζουν, από έρευνες και άρθρα που δημοσιεύονταν ήδη από το 1986 στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” για το θέμα αυτό, ότι δεν είναι η πρώτη απόφαση για επιστροφή παράνομων κρατικών ενισχύησεων σε προβληματικές επιχειρήσεις. Ήδη, στην έρευνά μου που δημοσιεύθηκε στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” στις 27 Ιουνίου του 2021 για το διαρκές οικονομικό “έγκλημα” των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά από το 1983, ανέφερα τις συνεχείς «προικοδοτήσεις» (1996-2002) της εταιρείας, καθώς από πώληση σε πώληση το κράτος επιδοτούσε τους νέους αγοραστές, είτε για να αποφασίσουν να προχωρήσουν στην αγορά είτε για να μην απολύσουν τους εργαζόμενους. Αυτές οδήγησαν και σε ευρωπαϊκό «πρόστιμο» (υποχρέωση επιστροφής παράνομων κρατικών επιδοτήσεων) ύψους 230 εκατ. ευρώ αρχικά. Ήδη, τον Ιούλιο του 2008, όπως τώρα και για την ΛΑΡΚΟ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία η Ελλάδα καλείτο να ανακτήσει τις παράνομες επιδοτήσεις που είχαν χορηγηθεί υπέρ των μη στρατιωτικών δραστηριοτήτων των Ελληνικών Ναυπηγείων. Ανάκτηση δεν έγινε και η υπόθεση κατέληξε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Δεν είναι, λοιπόν, η πρώτη απόφαση και, προφανώς, έτσι όπως πάμε και σκεπτόμαστε, δεν θα είναι και η τελευταία. Αλλά γι΄ αυτή την επονείδιστη απόφαση οι αναγνώστες του “Οικονομικού Ταχυδρόμου” έχουν ενημερωθεί ήδη πλήρως με το ιστορικό που έχει παρατεθεί στο ρεπορτάζ. Η δική μου ενημερωτική συμβολή θα επικεντρωθεί στα οικονομικά “εγκλήματα” που έχουν διαπραχθεί για τη διατήρηση σε λειτουργία και συντήρηση με προκλητικό κόστος μιάς μεγάλης, αλλά “κοινωνικοποιημένης” – προβληματικής κρατικής επιχείρησης. Απλώς, υπενθυμίζω ότι σε μεγάλη έρευνά μου που δημοσιεύθηκε στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” στις 24 Ιουλίου του 1986, δηλαδή πριν από 36 περίπου χρόνια έγραφα στην εισαγωγή της τα εξής: «Δεν μας σώζει τίποτε. Δεν πρόκειται να σώσουν την ελληνική οικονομία ούτε τα γνωστά μέτρα λιτότητας και ούτε άλλα ενδεχομένως πιο σκληρά που αναγκαστικά θα ληφθούν, αν οι αρμόδιοι θα εξακολουθήσουν σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης να σπαταλάνε τα εθνικά κεφάλαια για προκλητικές σκοπιμότητες ή να κλείνουν τα μάτια τους μπροστά σε αδίστακτες παραβάσεις διατάξεων της ελληνικής νομοθεσίας περί ανωνύμων εταιρειών…».
Μακριά από μένα κάθε σκέψη ότι έκανα τον «προφήτη» για όσα, νομοτελειακά, βιώνουμε ως κάτοικοι και ως χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια. Απλώς, η διαπίστωση αυτή στην εισαγωγή μου στηριζόταν στα αποτελέσματα της ανάλυσής μου, η οποία αφορούσε τους ισολογισμούς κοινωνικοποιημένων – κρατικών προβληματικών επιχειρήσεων (ΛΑΡΚΟ, ΠΥΡΚΑΛ, Ελληνικά Ναυπηγεία, «Ηρακλής», «Μιχαηλίδης, ΕΡΤ) και στις σημειώσεις των ορκωτών λογιστών σε όλες τις αντίστοιχες οικονομικές καταστάσεις, οι οποίες χαρακτηρίζονταν για ανακρίβειες και παράνομες εγγραφές! Επίσης, διαπιστωνόταν ότι καταβαλλόταν προσπάθεια για ωραιοποίηση των ισολογισμών (συρρίκνωση κυρίως των ζημιών) με ενίσχυση των εσόδων με … ανείσπρακτα ή προβλεπόμενα για είσπραξη ποσά ή με την αποφυγή επιβάρυνσης των αποτελεσμάτων με διάφορα άλλα ποσά ή αποσβέσεις κατά παράβαση βασικών λογιστικών αρχών ή επιχορηγήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό!
Σήμερα, ύστερα από 36 χρόνια, ύστερα από γενναίες επιχορηγήσεις από 15 κυβερνήσεις πολύχρωμων κομμάτων και ύστερα από 10 πρωθυπουργούς και σπατάλη εθνικών και δανεικών κεφαλαίων σαν να είναι «πετσετάκια» για την περιβόητη ΛΑΡΚΟ, τώρα Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επιβάλλει στη χώρα μας να επιστρέψει αυτό το τεράστιο ποσό. Αλλά, δεν μόνο το ποσό αυτό. Είναι τα τεράστια ποσά που έχουν χορηγηθεί για τη λειτουργία της επιχείρησης αυτής, τα οποία δίνουν την εντύπωση καθημερινής οικονομικής τρέλλας και όχι συνετής οικονομικής διαχείρισης.
Από το αρχείο μου (άρθρα και έρευνες στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” και βιβλία μου και, κυρίως, από το βιβλίο μου “(Tr)Ellas”, 540 ιστορίες οικονομικής τρέλας, 1972-2013”, όπου με τη μορφή “παραμυθιών” παρουσίαζα τέτοιες “ιστορίες” και για τη ΛΑΡΚΟ με αναφορά σε σχετική έρευνα, την οποία είχα πραγματοποιήσει για το θέμα αυτό) παραθέτω στη συνέχεια μερικές λεπτομέρειες για το αβάσταχτο άγος από τις περιπέτειες της εταιρείας και της οικονομίας. η οποία, ύστερα από εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις χλευασμού όλων των οικονομικών νόμων, προκάλεσε την μήνιν τους και ήδη η χώρα θα είναι, υπό τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, υπό καθεστώς ελέγχου από τους δανειστές και υπερχρεωμένη έως το … 2070, με τους φορολογούμενους ή καλύτερα τους μισθωτούς και συνταξιούχους, να πληρώνουν την ετήσια δόση των 10 περίπου δισ. ευρώ εξυπηρέτησής του χρέους έως το … “σωτήριο(;)” αυτό έτος! Το χρονικό της εξωφρενικής αυτής σπατάλης εθνικών πόρων έχει ως εξής:
1986: Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε ότι “Η Ελλάδα του 2000 οφείλει και πρέπει να είναι η Ελλάδα της Αυτοδιαχείρισης»,η ΛΑΡΚΟ είχε … πλεονάζον προσωπικό και πλήρωνε και …υπερωρίες!
Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου σε ομιλία του στη γιορτή της Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ («Βήμα» 21.9.1986) εμφανιζόταν ακόμα, παρά τις σπατάλες και τη σκληρή λιτότητα, υπέρμαχος της … «αυτοδιαχείρισης»: «Η Ελλάδα του 2000 οφείλει και πρέπει να είναι η Ελλάδα της Αυτοδιαχείρισης», τόνισε! Και αμ έπος, αμ έργον! Τότε, συνέβησαν πράματα και θάματα σε μια από αυτές τις «κοινωνικοποιημένες» επιχειρήσεις, τη ΛΑΡΚΟ, η οποία είχε και πλεονάζον προσωπικό και … υπερωρίες! Ενώ επιζητείτο μείωση του πλεονάζοντος προσωπικού στη ΛΑΡΚΟ, τότε, κατά την περίοδο 1.1.1984 – 31.7.1986, η εταιρεία πλήρωσε για υπερωρίες και υπερεργασίες … 215.606.333 δραχμές! Μάλιστα, μόνο για τους πρώτους εννιά μήνες του 1986 πληρώθηκαν 89.967 ώρες πρόσθετης υπερωριακής εργασίας που αντιστοιχούσαν σε … 12.000 ημερομίσθια! Σημειώνεται ότι τότε η ΛΑΡΚΟ χρωστούσε στη ΔΕΗ 21.263.174.240 δραχμές! («Οικονομικός Ταχυδρόμος», 20 Νοεμβρίου 1986).
ΛΑΡΚΟ 1987: Τρελά ποσά για οικειοθελείς αποχωρήσεις!
Το Μάρτιο του 1987, ο τότε υφυπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας Γιώργος Πέτσος ανακοίνωσε κίνητρα, παροχές, διευκολύνσεις και πρόσθετες αποζημιώσεις στο προσωπικό της ΛΑΡΚΟ που θα αποχωρούσε οικειοθελώς από την επιχείρηση (αυτό προωθείται συνεχώς και σήμερα, όπως έκανε ο Χότζας, σε τράπεζες και άλλες επιχειρήσεις!). Η απόφαση αυτή ελήφθη τάχα «στο πλαίσιο της εξυγίανσης» της υπερχρεωμένης εταιρείας με μείωση της … παραγωγής από τους 9.500 τόνους το χρόνο και περιορισμό των θέσεων εργασίας κατά 690 άτομα.
Σύμφωνα με την απόφαση αυτή για την «εξυγίανση» (έτσι λένε στην Ελλάδα, όταν επιδιώκεται επιβάρυνση των φορολογουμένων!), η οποία θα επιβάρυνε την επιχείρηση με το ποσό του 1 δις. περίπου δραχμών, οι εργαζόμενοι θα ενισχύονταν ως εξής:
-Εφάπαξ αποζημίωση: Θα δικαιούνται εφάπαξ αποζημίωση πέραν της νόμιμης (πριμ!) ανάλογα με το χρόνο υπηρεσίας που κλιμακώνεται ως εξής:
Μέχρι πέντε χρόνια 400.000 δραχμές οι εργάτες και 200.000 οι υπάλληλοι.
Μέχρι έξι χρόνια 430.000 οι εργάτες και 215.000 οι υπάλληλοι.
Μέχρι επτά χρόνια 460.000 οι εργάτες και 230.000 οι υπάλληλοι.
Μέχρι οκτώ χρόνια 490.000 οι εργάτες και 245.000 οι υπάλληλοι.
Μέχρι εννιά χρόνια 520.000 οι εργάτες και 260.000 οι υπάλληλοι.
Μέχρι δέκα χρόνια 550.000 οι εργάτες και 275.000 οι υπάλληλοι.
Μέχρι 11 χρόνια 580.000 οι εργάτες και 290.000 οι υπάλληλοι.
Μέχρι 12 χρόνια 600.000 οι εργάτες και 300.000 οι υπάλληλοι.
Τα πριμ αυτά δεν τα δικαιούνταν όσοι ελάμβαναν αποζημίωση πάνω από 2.000.000 δραχμές. Σκοπός του πριμ ήταν να συμπληρωθεί το κάτω των 2.000.000 δραχμών ποσό αποζημίωσης που έπαιρναν τυχόν χαμηλόμισθοι.
Όσοι κάτοικοι οικισμών που δεν προέρχονταν από τα γύρω χωριά (δηλαδή αυτά που συμπεριλαμβάνονταν στο δρομολόγιο του λεωφορείου της εταιρείας) επιθυμούσαν να αποχωρήσουν οικειοθελώς, θα έπαιρναν πέραν του προαναφερθέντος πριν- και ανεξάρτητα από το ύψος της αποζημίωσης- 400.000 δραχμές κατά οικογένεια, σαν έξοδα μετεγκατάστασης.
Πέραν αυτών θα διδόταν και ασφαλιστική αποζημίωση της ασφαλιστικής εταιρείας «Λαϊκή».
Κι όλα αυτά τα απίστευτα ποσά χορηγούνταν από μιαν υπερχρεωμένη και τώρα, όπως καταδεικνύεται και μέσα στη Βουλή, και παράνομη εταιρεία…
Κι διερωτάται κανείς: Δεν υπάρχει εισαγγελεύς; Δεν υπάρχουν ανώτατα δικαστήρια. Δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Δεν υπάρχουν βουλευτές που να μη θυσιάζουν μιαν ευνομούμενη Πολιτεία στον βωμό κομματικών και άλλων σκοπιμοτήτων;
