Του Μάνου Βουλαρινού
Ο Μάνος Βουλαρίνος προτείνει εννιά «ιστορικά» ντοκιμαντέρ που θα μπορούσε να προβάλλει το Netflix μετά την Κλεοπάτρα
Οι φράσεις «“Δεν λέω ότι είσαι η Κλεοπάτρα αλλά με κάποιον τρόπο μοιράζεσαι την ιστορία της και είστε συνδεδεμένες” μου είπε ένα μέντιουμ που επισκέφτηκα», «Συνειδητοποίησα τι πολιτική πράξη θα ήταν να δούμε την Κλεοπάτρα από μια μαύρη ηθοποιό», «Η ιστορία της Κλεοπάτρας έχει λιγότερο να κάνει με το ποια ήταν εκείνη και περισσότερο με το ποιοι είμαστε εμείς» ταιριάζουν ίσως σε έναν σεναριογράφο μια σειράς ιστορικής φαντασίας που συμβουλεύεται μέντιουμ και χαρτορίχτρες αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι ταιριάζουν σε σκηνοθέτη μιας σειράς που θέλει να αποκαλείται ιστορικό ντοκιμαντέρ (έστω και δραματοποιημένο). Όμως είναι τα λόγια της Τίνα Γκαραβι (δεν ξέρω πού μπαίνει ο τόνος) που σκηνοθετεί το (όπως ισχυρίζονται οι παραγωγοί) ντοκιμαντέρ «Κλεοπάτρα» στο Netflix στο οποίο η Κλεοπάτρα είναι μαύρη όχι από μοίρα αλλά από δέρμα.
Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα μου φαίνεται και γελοία και τρομακτική η προσπάθεια να αναθεωρηθεί η ιστορία – όχι επειδή προέκυψαν νέα ιστορικά στοιχεία, αλλά επειδή έτσι βολεύονται πολιτικές ατζέντες και ικανοποιούνται ψυχολογικές ανάγκες. Η αλλαγή λογοτεχνικών έργων ως επίδειξη ισχύος του woke αυταρχισμού είναι ήδη αρκετά ενοχλητική, αλλά όταν το ίδιο γίνεται στην ιστορία το πράγμα προκαλεί φόβο (και στην πραγματικότητα είναι ιδιαιτέρως υποτιμητικό για όσους υποτίθεται ότι υπηρετεί αφού τους θεωρεί αρκετά ανόητους ώστε να μην μπορούν να καταλάβουν τις διαφορές διαφορετικών εποχών, αρκετά αδύναμους ώστε να μην μπορούν να τις αντέξουν και καθοριζόμενους από τέτοια απωθημένα ώστε να έχουν ανάγκη να δουν ένα ιστορικό πρόσωπο με τα δικά τους χαρακτηριστικά ακόμα κι αν δεν τα είχε).
Όμως, γελοία ή τρομακτική ή και τα δυο μαζί, τα πράγματα είναι έτσι και δεν βλέπω τον λόγο το Netflix να περιοριστεί στην «Κλεοπάτρα» και να μην κάνει και άλλα «ιστορικά» ντοκιμαντέρ τα οποία μπορεί να μην έχουν σχέση με την Ιστορία αλλά θα είναι «πολιτικές πράξεις» και θα «έχουν περισσότερη σχέση με τους συντελεστές τους και τους θεατές τους παρά με τα πρόσωπα που απεικονίζουν». Γι’ αυτό ετοίμασα κάποιες ενδεικτικές προτάσεις που νομίζω θα ικανοποιήσουν το woke κοινό και τις χαρτορίχτρες του. Και μπράβο τους.
