Ποιά τα «οράματα» και οι πραγματικές προθέσεις του Ερντογάν και της βαθειάς Τουρκίας
Του Πέτρου Βενέτη
Παρακολουθώντας, όπως όλοι μας, τις ρητορικές της Τουρκίας, συνέλαβα τον εαυτό μου να θεωρεί ότι είναι τόσο εξόφθαλμα αβάσιμες και συχνά υπερβαίνουν τα όρια της λογικής (διατείνεται ότι νοιώθει ανασφαλής, γιατί εξοπλίζονται τα νησιά!!!), ώστε κανένας δεν θα τις πάρει στα σοβαρά. Όπερ άτοπον.
Την ίδια ώρα «όπου γάμος και χαρά η Κοντύλω πρώτη». Από χωροφύλακας στο Αφγανιστάν, καταπατητής στη Συρία. Κι από μάχες στην Αρμενία σε στρατιωτική παρουσία στην Λιβύη, κάνει φανερή την παρουσία της.
Οι ενέργειες της δείχνουν έναν τσαμπουκά, δημιουργώντας συνεχώς μικρά ή μεγαλύτερα επεισόδια, κόντρα στις διεθνής συνθήκες και συμφωνίες, σε βαθμό που ξεσηκώνουν την αντίδραση πολλών – και τελευταία σχεδόν όλων – των χωρών.
Και διερωτώμαι: πως γίνεται και δεν «ιδρώνει το αυτί τους».
Η αντιδραστική φωνή που κατοικοεδρεύει μέσα μου, μου λέει, σχεδόν επιτιμητικά. «Και γιατί να ιδρώσει; Τι θα τους κάνουν; Θα τους κηρύξουν πόλεμο; Εδώ η ίδια η ΕΕ, που υποτίθεται ότι αφορά τα δικά της σύνορα και τις δικές της ΑΟΖ, κουνάει απλά το δάχτυλο και λέει πως αν χρειαστεί θα επιβάλει κυρώσεις.
Θράσος χρειάζεται!
Το ’74, μπήκε, με το «έτσι θέλω» και κατέλαβε την μισή Κύπρο. Όλοι «έπεσαν επάνω» να σταματήσει ο καυγάς, μα τα κατεχόμενα – κατεχόμενα, μέχρι νεοτέρας (χειροτέρας).
47 χρόνια μετά, αναμοχλεύει την κατάσταση στην Κύπρο.
Το ‘χουν αυτό οι Τούρκοι. Δεν βιάζονται. Για βας, για βας.
Περιμένουν την αγουρίδα να γίνει μέλι.
Δηλαδή, λέω, ήρθε η ώρα να μεστώσει η αγουρίδα;
Δεν ξέρω, μου απαντάει.
Δεν ξέρω αν είναι μια δοκιμαστική πτήση, ή το ξετύλιγμα ενός σχεδίου, το οποίο σίγουρα δεν έχει στην κορυφή του την Ελλάδα ή την Κύπρο. Πάει πολύ μακρύτερα.
Τα τελευταία γεγονότα και οι συνθήκες που πραγματοποιούνται, δεν είναι πρωτόγνωρα, αλλά οι πρωταγωνιστές δεν είναι οι ίδιοι και οι κινήσεις στη σκακιέρα, όχι απαραίτητα σωστές, αποφασίζονται από τα σημερινά δεδομένα και τα συμφέροντα των Κρατών, όπως τα βλέπει και τα εκτιμάει το καθ’ ένα.
Μέσα στην αφέλειά μου, διερωτώμαι, πως γίνεται με όλη αυτή την φτώχια που τραβάει η Τουρκία να διατηρεί τόσα μέτωπα ανοιχτά και να ξεκινάει και καινούργια.
Γιατί, λίγη φτώχια είχε η Γερμανία όταν ξεκίνησε ο Χίτλερ τον «αγώνα» του;
Ο κόσμος μπορεί να πείναγε, τα εργοστάσια, όμως, έβγαζαν αεροπλάνα και τανκς.
Η Τουρκία, όχι απλώς εξοπλίζεται, αλλά κατασκευάζει πολεμικό υλικό.
Χωρίς να το θέλω, μου έρχονται κι άλλες ομοιότητες (συμπτώσεις;), στον νου.
Όπως ο Χίτλερ πήρε δημοκρατικά την εξουσία και χρειάστηκε να κάψει το Ράιχσταγκ για να πάρει τους… «αρμούς της εξουσίας», ο Ερντογάν σκηνοθέτησε πραξικόπημα οπερέτα, για να περιβληθεί τις εξουσίες του Σουλτάνου.
Όπως η επαναστρατικοποίηση γτης Ρινανίας ήταν καταπάτηση της συνθήκης των Βερσαλλιών, 85 χρόνια πριν, τα Βαρώσια ήταν μια θρασύτατη καταπάτηση των συνθηκών του ’84.
Μετά ήρθε η “Μεγάλη Γερμανία (Grossdeutchland)”, αντίστοιχο του «Γαλάζια Πατρίδα», με αποτέλεσμα να «καταπιεί» όλη την Αυστρία και το βορειοδυτικό μέρος της Τσεχοσλοβακίας.
Αυτά δεν άρεσαν σε κανέναν, αλλά και κανένας δεν θέλησε να κάνει κάτι γι αυτό.
Η Γερμανία, ήθελε κι άλλο «ζωτικό χώρο» («Lebensraum”) και, αφού τα βρήκε με τη Μόσχα, πήρε το κομμάτι της Πολωνίας που ήθελε.
Ο Στάλιν την πάτησε, γιατί είδε μόνο το «τυρί», αλλά ο Χίτλερ έκανε τη δουλειά του, μέχρι να γράψει και αυτή την συμφωνία… αρμοδίως.
Ο Χίτλερ βάλθηκε να ζωντανέψει το Deutschland uber alles και παρά λίγο να το πετύχει. Ο Ερντογάν βάλθηκε να αναστήσει το Οθωμανικό Κράτος. Να κάνει την Τουρκία μια υπερδύναμη, ηγέτιδα του Ισλάμ.
Ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνεται. Μας το έχει επιδείξει πολλές φορές.
Ο Χέγκελς παρουσίασε αυτό το χούι της Ιστορίας πιο περιγραφικά και πιο στοχευμένα.
«Τα γεγονότα και οι προσωπικότητες της Ιστορίας, εμφανίζονται ξανά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο».
Και ο Μαρξ σχολίασε ότι ξαναεμφανίζονται, άλλοτε σαν τραγωδία και άλλοτε σαν φάρσα.
Εμένα σαν φάρσα μου φαίνεται, αλλά δεν με πολυεμπιστεύομαι. Από μικρός φοράω φακούς αισιοδοξίας.
