Μήπως η ρωσική πολιτική στο Ουκρανικό ζήτημα τελικά ακυρώνει τις προσπάθειες της Μόσχας να υπονομεύσει την ευρωπαϊκή ενότητα και την ύπα4ξη του ΝΑΤΟ?
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Τον Γιούρι Κοβάλτσουκ τον γνωρίζουν πολλοί μεγαλόσχημοι Ρώσοι και είναι επίσης γνωστός στις περισσότερες δυτικές υπηρεσίες ασφαλείας συμπεριλαμβανομένης και της ισραηλινής Μοσσάντ, η οποία παρακολουθεί στενά τις δράσεις και πρωτοβουλίες του.. Εβδομηντάρης και κάτι σήμερα, ο Ρώσος ολιγάρχης θεωρείται ο «τραπεζίτης του Πούτιν» και είναι ο άνθρωπος που διαχειρίζεται σημαντικά ποσά για την προώθηση ρωσικών επιχειρήσεων προπαγάνδας και αποσταθεροποίησης στη Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Όλλανδία και Ηνωμένο Βασίλειο κυρίως.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις γαλλικών και βρετανικών υπηρεσιών, ο Ρώσος ολιγάρχης, που μεταξύ άλλων είναι και παραγωγός σαμπάνιας στην Κριμαία, υπολογίζεται ότι έχει δαπανήσει την τελευταία τριετία περί τα 160 εκατομ. ευρώ σε στοχευμένες δράσεις στις παραπάνω χώρες, στις οποίες η Ρωσία ελέγχει και συγκεκριμένες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (Μ.Κ.Ο.). Υπάρχουν δε σήμερα σοβαρές ενδείξεις ότι με ρωσικό χρήμα ξεκίνησε και το αντιεμβολιαστικό «κίνημα» στην Ευρώπη, η δε Καναδική Κυβέρνηση διαθέτει αρκετά στοιχεία για ρωσική χρηματοδότηση της θλιβερής «αποστολής της ελευθερίας»(convoy of freedom),γεγονός προκλητικό κατανάλωση και οι πέτρες γνωρίζουν την αντίληψη του Πούτιν για την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Το όλο θέμα όμως, σήμερα, έχει μια αναπάντεχες πλευρές. Με πρώτη και καλύτερη αυτήν που λέει ότι η ρωσική στάση στο ουκρανικό ζήτημα, αντί να υπονομεύσει την ενότητα της Ένωσης την ενίσχυσε. Στη Γαλλία για παράδειγμα, στους κόλπους της ακροδεξιάς και της ακροαριστεράς, όπου η ρωσοφιλία έφθανε το 66%, μέσα σε ένα δεκαήμερο υποχώρησε κατά 16 ποσοστιαίες μονάδες. Το ίδιο δε συνέβη και με τη ρωσική απήχηση στους κόλπους του γαλλικού Εθνικού Συναγερμού της Μαρίν Λεπέν, η οποία ως γνωστόν έχει άριστες σχέσεις με το καθεστώς του Βλαδίμηρου Πούτιν.
Την ίδια περίοδο άνοδο εμφανίζουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο και τα ποσοστά υπέρ της ύπαρξης μιας κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής άμυνας, με παράλληλη ενίσχυση των θετικών υπέρ του ΝΑΤΟ γνωμών.
Είναι ηλίου φαεινότερο έτσι ότι η ρωσική απειλή κατά της Ουκρανίας ενισχύει την υπέρ της Ευρώπης τοποθέτηση των λαών των χωρών – μελών της Ε.Ε., γεγονός που δεν πρέπει να ενθουσιάζει τη ρωσική πλευρά. Θα πρέπει όμως να προβληματίζει και τον Πούτιν, εκτός και αν Με την τακτική του θέλει να ενισχύσει τον φίλο του Τράμπ μέλας στις ΗΠΑ? Πράγμα πολύ πιθανό αν διαβάσει προσέξει κανείς τη κριτική που ασκούν τα φιλοτραμπικά ΜΜΕ στον Μπαιντεν προσωπικά, που τον κατηγορούν ότι η ουκρανική κρίση είναι δικό του προπέτασμα καπνού σε αδυναμίες του άσκησης εσωτερικής πολιτικής
Παράλληλα τα ίδια ΜΜΕ, επισημαίνουν ότι με την τεχνητή κρίση στην Ουκρανία, ο Μπαιντεν υποχρεώνει τους Ευρωπαίους να βάλουν το χέρι στην τσέπη για το ΝΑΤΟ, κάτι που με πιο άγαρμπο τρόπο επεδίωκε και ο προηγούμενος Αμερικανός πρόεδρος.
Συμπέρασμα? Με το ουκρανικό δεν έχουμε ξεμπλέξει και το ερώτημα είναι αυτό του πόσο ισχυρός είναι ο Πούτιν μέσα στη Ρωσία.?
