Του Πέτρου Βενέτη
Όταν διάβασα τελευταία στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το άρθρο του Τούρκου καθηγητή Σουκρου Ιλιτζακ με τίτλο “Mήπως η Ιστορία κάνει ρίμες;”, με πάγωσε η τελευταία παράγραφος, που αναφέρεται στους «κύκλους αυτοκαταστροφής» της ανθρωπότητας.
“…Ωστόσο, αν ένα όφελος της ενασχόλησης με την Ιστορία είναι το να αντιλαμβάνεσαι τα μοτίβα που κάνουν ρίμες, το να κοιτάξουμε την Ιστορία μπορεί να είναι μια ωφέλιμη άσκηση. Για παράδειγμα, ένα από αυτά τα μοτίβα είναι πως η ανθρωπότητα μπαίνει διαρκώς σε κύκλους αυτοκαταστροφής. Ακριβώς όπως είχε γίνει και πριν από τους δύο παγκοσμίους πολέμους, έχει αρχίσει να συσσωρεύεται υπερβολικά πολλή ενέργεια πάνω στα ρήγματα της παγκόσμιας πολιτικής”.
Παρατηρώντας τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων σε όλο τον κόσμο, γινόμαστε μάρτυρες πολλών και συχνά αντιφατικών γεγονότων, τα οποία ταιριάζουν με την έκφραση «συσσωρεύεται υπερβολικά πολλή ενέργεια».
Η Συρία παραμένει μια ανοιχτή πληγή, το ΙΡΑΚ βολοδέρνει και η Λιβύη παραμένει διχασμένη, γιατί κανένας δεν κάνει πίσω.
Τα Αφρικανικά κράτη, κάθε τόσο θυμούνται τις φυλετικές τους διαφορές και σφάζονται.
Το φανατικό σκέλος το Ισλάμ, σφάζει και ανατινάζει, αλλά γίνεται πόλος έλξης για νέους της δύσης, που εκτιμούν τον «αγώνα» και εντάσσονται στις γραμμές του ISIS.
Η Αμερική ψήφισε – και παρά λίγο ξαναψήφισε — ένα πρόεδρο καβγατζή και σε μόνιμη άρνηση.
Ο Πούτιν αποφάσισε και «έφαγε» το καλύτερο κομμάτι της Ουκρανίας.
Ο Ερντογάν αποφάσισε να γίνει Σουλτάνος, κατήργησε κάθε τι που μπορούσε να θυμίζει δημοκρατία στο εσωτερικό του και απειλεί, όχι μόνο την Ελλάδα, που, στο κάτω – κάτω επιδιώκει άμεσα οφέλη, αλλά και όποιος δεν του κάνει τα χατίρια (μόνο ο Αλάχ ξέρει τι θα έκανε, αν τον βοηθούσε λίγο η λίρα του).
Πήρα μερικά παραδείγματα, όχι για να τα θυμίσω, αλλά για να δούμε τον κοινό παρονομαστή όλων αυτών.
Τους λαούς.
Γιατί τις αποφάσεις, μπορεί να τις παίρνουν οι ηγέτες, αλλά τους ηγέτες, στις περισσότερες περιπτώσεις τους διαλέγει, ενώ σε άλλες τους στηρίζει, ο λαός
Φοβάμαι, ότι ο κόσμος μπούχτισε από ελευθερία και πληροφόρηση και άρχισε να «τρώγεται με τα ρούχα του».
Χαίρεται και αισθάνεται δυνατός όταν αμφισβητεί και κυρίως αυτά που δεν καταλαβαίνει.
Η «χύμα πληροφόρηση», τον βοηθάει να νομίζει ότι ξέρει και ότι δεν «θα τον ξεγελάσουν».
Γι’ αυτό έγινε πιο ευάλωτος στον λαϊκισμό και την συνωμοσιολογία.
Είχα την ελπίδα ότι κάνω λάθος. Αλλά κατά τον Ιλτζάκ, αυτό είναι μια νομοτελειακή εξέλιξη, που θα πρέπει να τη υποστεί γενιά των παιδιών μας, ώσπου να κλείσει κι αυτός ο κύκλος.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του.
