Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Για τους Ευρωπαίους πολίτες, που αγνοούν σχεδόν τα πάντα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη θεσμική της οργάνωση, το αποκαλούμενο «Qatargate» σίγουρα είναι ένα είδος ορυχείου αποκαλύψεων.
Εν μέρει δε κατευθυνόμενων αποκαλύψεων, πίσω από τις οποίες υπάρχει μια τεράστια πραγματικότητα. Αυτή που δείχνει ξεκάθαρα ότι οργανωμένα συμφέροντα και αντιδημοκρατικές ξένες δυνάμεις, προσπαθούν μέσω της εξαγοράς συνειδήσεων και άλλων παροχών υπηρεσιών, να επιβάλλουν συμφέροντα, πολιτικές και υπονομευτικές της δημοκρατίες ιδέες.
Στο πλαίσιο αυτό, το περίφημο «Qatargate», αποκαλύπτει πόσο ανέτοιμα είναι τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα στην αντιμετώπιση ύπουλων επιθέσεων, οι οποίες προκαλούν και σοβαρές ιδεολογικές ζημιές και είναι αφ’ εαυτές αντιδημοκρατικές
Επίσης, η περίφημη υπόθεση Καϊλή, μας πληροφορεί ότι στην εποχή των κυβερνοεπιθέσεων και των στρατηγικών επιρροής στα κοινωνικά δίκτυα τα πιο αρχαϊκά μέσα – στην προκειμένη περίπτωση, βαλίτσες γεμάτες χαρτονομίσματα – εξακολουθούν να είναι εξόχως αποτελεσματικά. Σε αντίθεση με πολλούς από εμάς, οι αντιδημοκρατικές δυνάμεις, εντός και εκτός ΕΕ, παίρνουν στα σοβαρά την Ευρώπη και τα θεσμικά της όργανα. Γνωρίζουν δε, τη σημαντική επιρροή και εξουσία που έχει αποκτήσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στη σύνταξη των ευρωπαϊκών νόμων και στο επίπεδο της συναπόφασης με τα λοιπά θεσμικά όργανα της Ένωσης. Γνωρίζουν επίσης πολύ καλά τον βασικό ρόλο που διαδραματίζει η εκπροσώπηση ομάδων συμφερόντων σε ένα σύστημα που είναι ατελές, ευνοεί κατεστημένα συμφέροντα και μικρές συμφωνίες που γίνονται στο παρασκήνιο.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, στις Βρυξέλλες, στο Στρασβούργο και λιγότερο στο Λουξεμβούργο, πέρα από τους 16.000 και πλέον διαπιστευμένους και άρα γνωστούς εκπροσώπους συγκεκριμένων ομάδων συμφερόντων, λειτουργούν περί τις 3.000 Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), υπάρχουν όμως και πολλοί πράκτορες εκτός ΕΕ χωρών, οι περισσότερες από τις οποίες είναι εχθρικές προς την Ευρώπη και στην ιδέα, που αντιπροσωπεύει σε οικουμενικό επίπεδο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η βελγική πρωτεύουσα, είναι μια φωλιά κατασκόπων και παρατηρητών του καλά οργανωμένου εγκλήματος. Όπως μας είπε ένας πολύπειρος Βέλγος συνάδελφος, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι ο μόνος που έχει στο στόχαστρο του τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Στην περίπτωση που σήμερα απασχολεί τη δημοσιότητα, το Μαρόκο και το Κατάρ είναι ύποπτα ότι τροφοδότησαν μια μαφιόζικη οργάνωση της οποίας τα υποτιθέμενα μέλη, ορισμένοι νυν ή πρώην ευρωβουλευτές , καθώς και υπάλληλοι του ΕΚ, πούλησαν τα δίκτυα επιρροής τους στον πλειοδότη.
Είναι προφανές ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως ύπατο δημοκρατικό θεσμικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελεί πραγματικό δοχείο με μέλι για τους εχθρούς και υπονομευτές του ευρωπαϊκού κράτους δικαίου.
Και επειδή κάποιοι αισθάνονται σκανδαλισμένοι από θέσεις και απόψεις συγκεκριμένων ευρωβουλευτών, δεν θυμάμαι τη δεκαετία του 1980 να είχαν τις ίδιες ευαισθησίες όταν ευρωβουλευτές της κομμουνιστικής αριστεράς υποστήριζαν ανοιχτά και χωρίς αιδώ, το σοβιετικό καθεστώς και τα διάφορα « κοινωφελή» ιδρύματα του στις Βρυξέλλες και αλλού.
Επίσης δεν είδα ποτέ να υπάρχουν προβλήματα με δράσεις και προκλητικές ενέργειες ευρωσκεπτικιστών, ακροδεξιών και μη ,για τις πηγές χρηματοδότησης των οποίων πολλά λέγονται και γράφονται σε αρκετές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του Ευρωκοινοβουλίου είναι χαλαροί και ίσως η χαλαρότητα αυτή να υπακούει σε κάποια λογική που μας είναι άγνωστη.
Έτσι, για παράδειγμα, ενώ οι ευρωβουλευτές πρέπει να δηλώνουν τα δώρα που λαμβάνουν, από την αρχή της κοινοβουλευτικής περιόδου (δυόμισι χρόνια), μόνο οκτώ το έχουν πράξει. Μπορούμε πραγματικά να φανταστούμε ότι κανένας από τους άλλους 697 δεν έλαβε κάποιο δώρο; Οι κυρώσεις για παραβίαση των κανόνων είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Και από μόνο του το γεγονός αυτό, είναι ένα μείον για τον ευρω κοινοβουλευτικό θεσμό και το σημερινό βάρος του στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Παρατράγουδα υπήρξαν και στο παρελθόν, χωρίς μεγάλη δημοσιότητα όμως. Ίσως δε αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι η κοινοτική Ευρώπη δεν μπορεί να αγνοήσει πόσο ευάλωτοι είναι οι άνθρωποι στην εφήμερη προβολή και στην απληστία. Υπάρχει όμως και το μέτρο. Συνεπώς, θα ήταν χρήσιμο για το κύρος της ΕΕ να ενισχυθούν οι ηθικοί κανόνες διαφάνειας, διότι οι Βρυξέλλες κάθε άλλο παρά γυάλινες είναι. Θα ήταν όμως ακόμη πιο σημαντικό να συσταθεί ένας ανεξάρτητος φορέας για την εποπτεία των όρων διαφάνειας. Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Καταπολέμησης της Απάτης (OLAF) είναι ένα σώμα χωρίς δόντια. Και η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία δεν είναι αρμόδια για θέματα εγκληματικών πράξεων. Στην προκειμένη περίπτωση, οι βελγικές μυστικές υπηρεσίες ήταν εκείνες που, διερευνώντας τα μαροκινά δίκτυα επιρροής, έπεσαν πάνω στο δοχείο με το μέλι. Συνεπώς το ερώτημα είναι:
Μήπως ήλθε η ώρα και για ένα ευρωπαϊκό FBI;
Οι βουλευτές που επιτρέπουν στον εαυτό τους να διαφθαρούν είναι, πιθανότατα, μόνο μια ισχνή μειοψηφία. Αλλά οι πράξεις τους βλάπτουν το ευρωπαϊκό εγχείρημα στο σύνολο του. Λαϊκιστές και άλλοι ευρωσκεπτικιστές πανηγυρίζουν ενόψει των ευρωεκλογών τον Ιούνιο του 2024.
Ο Ούγγρος αυταρχικός πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος έχει υπονομεύσει το κράτος δικαίου στη χώρα του, ανάρτησε στο Twitter, δείχνοντας σαρκαστικά μια φωτογραφία των δολαρίων και ευρώ, που κατασχέθηκαν από τη βελγική αστυνομία, το σχόλιο: «Έτσι μοιάζει το κράτος δικαίου στις Βρυξέλλες». Είναι καιρός η Ευρώπη να πάρει στα σοβαρά την προστασία των θεσμικών της οργάνων. Και ένα από αυτά είναι το Ευρωκοινοβούλιο κρίσιμος και ζωτικός θεσμός, ο οποίος εξακολουθεί να κοστίζει στον ευρωπαίο φορολογούμενο περί τα δύο δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, όντας ταυτόχρονα και θεματοφύλακας της δημοκρατίας. Προσοχή λοιπόν…
Πηγή: ot.gr
